Oj ture opet si tu, sve to što pišeš u smislu moralne vrijednosti Ukrajine i naklonjenosti prema srpskim interesima, u dijelu koji je tačan, je rezultat onih sa istoka, onih sa Krima, iz Slavjanska, onih što su zapaljeni živi u Odesi, onih što im je zabranjeno da govore maternjim ruskim jezikom, onim čija je izborna volja pogažena 2014. a bili su većina. Ti isti su osnov nove Ukrajine. Ukroustaše, nacisti, koljači su zapadno, tamo gdje je đo povukao ambasadu, a ti se moraju pacifizovati. Miješati to dvoje je isto što i razlikovati ustaše feslije i handžar partizane.

Ukrajina je jedna od zemalja koja nije priznala nezavisnost Kosova. Da će ostati tako, ukrajinske vlasti rekle su i nakon 2008. godine, posle vanredne sednice Skupštine Kosova17. februara kada je usvojena Deklaracija o nezavisnosti Kosova, koju je obrazložio tadašnji premiejr Kosova Hašim Tači.
Tačku na stav Ukrajine o nezavisnosti kosova stavio je ministar spoljnih poslova Volodimir Ohrizko, 4. decembra 2008. godine, govoreći na sastanku OEBS-a, kada je rekao da „Ukrajina nikada neće napraviti kompromis po pitanju teritorijalnog integriteta bilo koje države“.

To su stavovi ozbiljne države a ne igrača na dvije stolice.

Ukrajinska Vlada je tokom bombardovanja Savezne Republike Jugoslavije slala humanitarnu pomoć narodu Jugoslavije, kao i kosovskim izbeglicama koje su se sa prostora Kosova sklonile u današnju Severnu Makedoniju. Takođe, ostalo je zabeleženo, da je nekoliko aviona JAT-a bilo smešteno na ukrajinskim aerodromima, da bi se izbeglo uništavanja imovine jugoslovenske nacionalne avio kompanije. Ukrajinsko ministarstvo spoljnih poslova je tada Radio slobodnu Evropu potvrdilo ovu informaciju uz napomenu da je Ukrajina pristala na taj dogovor u okviru svojih mirovnih inicijativa.

Na ulicama Kijeva i drugih velikih gradova u Ukrajini održavane su demonstracije protiv NATO-a. I ukrajinski komunisti, ali i militantna desnica jednoglasni su bili u osudi delovanja NATO-a prema Jugoslaviji. Najveći protest organizovan je ispred ambasade Sjedinjenih Američkih Država u Kijevu, gde je hiljade ljudi noseći ikone, palilo sveće.

Zaboravljeno je izgleda da su na samom početku bombardovanja Savezne Republike Jugoslavije, 25. marta 1999. godine predsednik Ukrajine Leonid Kučma, premijer Valerij Pustoviotenko, kao i predsednik ukrajinskog parlamenta – Vrhovne rade Oleksandar Tkačenko, osudili su bombardovanje i intervenciju NATO-a.

Iako je Ukrajina, prva sojvetska republika koja je još 1994. godine sa NATO-om potpisala Parterstvo za mir, u isto vreme ona je prva zemlja koja je pokušala da posreduje u jugoslovenskoj krizi, i to mnogo pre rusko-finskog dvojca Viktora Černomerdina i Martija Ahtisarija.