U petka, 1. maja, navršava se 25 godina od kada su oružane snage Hrvatske u akciji “Bljesak” sa područja Zapadne Slavonije, koja se tada nalazila u sastavu Republike Srpske Krajine (RSK) i pod zaštitom UN, protjerali 15.000 Srba, a 283 je ubijeno ili nestalo, među kojima 56 žena i osmoro djece, saopštio je Dokumentaciono-informacioni centar “Veritas”.
Prema podacima “Veritasa”, među ubijenim ili nestalim u akciji “Bljesak” je 114 civila i 11 milicionera.
Protiv zapadnoslavonskih Srba, sa oko 15.000 žitelja i sa oko 4.000 vojnika, 1. maja 1995. godine krenulo je više od 16.000 pripadnika hrvatskih oružanih snaga. Zaštitne snage UN, na vrijeme upozorene od strane hrvatskih generala, povukle su se na bezbjedna mjesta, prepuštajući svoje štićenike na milost i nemilost agresoru.
Narod zapadne Slavonije, sjećajući se Jasenovca iz 1941. godine i Pakračke Poljane iz 1991. godine, krenuo je u egzodus prema Srpskoj, podsjećaju iz “Veritasa”.
Na putu prema mostu spasa do rijeke Save, sustizale su ih avionske bombe, maljutke iz helikoptera, topovske granate i snajperski meci. Ranjenici su klani ili gaženi tenkovskim gusjenicama.
U toj akciji ubijene su i nestale 283 osobe, a među žrtvama je bilo 56 žena, osam osoba do 14 godina i 75 sa više od 60 godina starosti.
Od ukupnog broja žrtava, do sada je rasvijetljena sudbina 156 lica. Među nestalima se vodi još 127 osoba, među kojima je 56 civila, uključujući i 26 žena.
Od 148 ekshumiranih posmrtnih ostataka iz grupnih grobnica, do sada ih je 111 identifikovano.
U saopštenju se dodaje da kada se identifikuje 37 ekshumiranih, ostaju nepoznata grobna mjesta za 90 posmrtnih ostataka.
U toj akciji najviše su stradala dva sela sa pretežno srpskim stanovništvom: Medari sa 22 žrtve, uključujući 11 žena i troje djece, i Paklenica sa 20 žrtava, uključujući i bračne parove Kovačić Panteliju (77) i Vericu (68) i Vukotić Petra (76) i Desanku (70).
Najteže je stradala porodica braće Vuković iz Medara: Ranko, njegova supruga Anđelija i njihova djeca Goran (11) i Gordana (8), te Milutin, njegova supruga Cvijeta i njihova kćerka Dragana (7).
Oko 1.450 pripadnika Srpske vojske Krajine (SVK) je zarobljeno, većina na prevaru uz pomoć zaštitnih snaga UN, od kojih su mnogi prošli teška psihička i fizička maltretiranja u Bjelovaru i Varaždinu.
Hrvatski sudovi su osudili veliki broj zarobljenih Srba na dugogodišnje kazne zatvora za ratne zločine, koje su izdržavali u zloglasnom zatvoru Lepoglava, a nekoliko desetina zarobljenika prošlo je višegodišnje specijalne torture zloglasnog logora “Lora” u Splitu.
Civili koji nisu mogli ili nisu željeli da napuste svoja ognjišta, smješteni su u logore za civile, a za to vrijeme pravoslavni hramovi i srpska imanja su opljačkana, opustošena i uništena.
Uskoro su i ti civili, uz pomoć zaštitnih snaga UN i humanitarnih organizacija, prevezeni u Srpsku i Srbiju, od kojih se do sada vratilo tek oko hiljadu i po ljudi, uglavnom starijih, dok su se ostali rasuli po svijetu.
– Hrvatski generali Luka Džanko, Marijan Mareković, Mladen Kruljac i brigadir Stjepan Gašljević, koji su, po nalogu, sada pokojnih: Franje Tuđmana, Gojka Šuška, Janka Bobetka, Imre Agotića i Petra Stipetića, isplanirali i izveli akciju pod nazivom “Bljesak”, još su na slobodi, ovjenčani slavom hrvatskih nacionalnih heroja – ističu iz “Veritasa”.
Rezolucijom 994 od 17. maja 1995, Savjet bezbjednosti zatražio je od Hrvatske da povuče svoje snage iz zone pod zaštitom UN, a od sukobljenih strana da se povuku iz zone razdvajanja uspostavljene Zagrebačkim sporazumom o primirju iz 1994. godine.
Hrvatska je ignorisala ovu rezoluciju jer nije imala ultimativan karakter, niti je propisivala kaznene mjere za neispunjavanje obaveza.
Sve navedene činjenice bile su poznate i Haškom tužilaštvu, koje nikada nije otvorilo intenzivnu istragu za zločine u toj akciji, kao što ni Savjet bezbjendosit UN nikada Hrvatskoj nije uveo sankcije zato što je, kao članica UN-a, izvršila agresiju upravo na zaštićenu zonu organizacije kojoj je i sama pripadala.
Iz “Veritasa” podsjećaju da je umjesto toga, Haško tužilaštvo, 25. jula 1995. godine, optužilo Milana Martića, tadašnjeg predsjednika RSK da je 2. i 3. maja 1995. godine “za odmazdu izdao naređenje vojnim organima RSK da granatiraju Zagreb”, usljed čega je poginulo šest civila, jer se pri tom “nije pridržavao zakona i običaja koji regulišu vođenje rata”, za šta ga je Haški tribunal osudio na 35 godina zatvora.
Pred nacionalnim pravosuđima Hrvatske, Srbije i BiH, protiv pripadnika hrvatskih oružanih snaga pokrenuto je nekoliko krivičnih postupaka za zločine nad Srbima u toj akciji, koji nisu odmakli dalje od predkrivične faze.
– S druge strane, na zagrebačkom Županijskom sudu, nedavno su, nakon višegodišnjeg postupka, u odsustvu nepravosnažno osuđeni Martić na sedam godina zatvora i komadant SVK Milan Čeleketić na 20 godina zatvora, zbog “osvetničkog raketiranja hrvatskih gradova nakon vojno-redarstvene akcije Bljesak”`, iako su ispaljivanje raketa naredili u toku izvođenja hrvatske agresije i kao upozorenje da obustave svoju akciju na srpsku oblast pod zaštitom UN – navode iz “Veritasa”.
U saopštenju se navodi da su hrvatski sudovi bili mnogo efikasniji i u parničnom postupku po tužbi sestara Radmile i Mirjane Vuković za naknadu štete zbog ubistva njihovog oca Milutina, majke Cvijete i sestre Dragane, odbivši njihovu tužbu, uz obrazloženje da ubistvo njihovih roditelja i sestre nije ratni zločin već “ratna šteta”, za koju država ne odgovara, uz obavezu da one državi plate parnični trošak od 3.200 evra.
– Uz dužno žaljenje svih ratnih žrtava, već 25 godine postavljamo ista pitanja – ko to i zašto pravi razliku između civilnih žrtava u Zagrebu i Okučanima? Po kojem kriterijumu međunarodni i nacionalni sudovi procjenjuju ko i kada krši zakone i običaje koji regulišu vođenje rata? – pitaju iz “Veritasa”.
