Na Košutnjaku, kod Beograda, na današnji dan 1868. godine, ubijen je srpski knez Mihailo Obrenović /1823-1868/, koji je Srbiju učinio najjačom vojnom silom Balkana.

Mihailo Obrenović je ubijen u vrijeme kad je dovršavao pripreme za rat protiv Otomanskog carstva.

Na prijestolu Srbije bio je od 1839. do 1842. i od 1860. godine do smrti.

Zbog bune koju je 1842. godine podigao Toma Vučić Perišić morao je da pobjegne u Austriju, poslije čega je na prijesto stupio knez Aleksandar Karađorđević, sin vožda Karađorđa.

Boraveći van zemlje, pomagao je mnoge srpske kulturne radnike i pisce, uključujući Vuka Karadžića, Đuru Daničića i Branka Radičevića. Ženidbom sa princezom Julijom Hunjadi stekao je veze sa mađarskom i austrijskom aristokratijom.

Kada se njegov otac knez Miloš Obrenović vratio na vlast 1858. godine, preuzeo je komandu nad vojskom, a ubrzo poslije očeve smrti 1860. zaveo je autoritarnu vladavinu, pretvorivši skupštinu u savjetodavni organ.

Ustanovio je 1861. godine narodnu vojsku od oko 50.000 ljudi i snabdio je modernim naoružanjem, čime je Srbija postala vojno dominantna na Balkanu.

Iskoristio je tursko bombardovanje Beograda 1862. godine da poslije dužeg pregovaranja 1867. natjera Turke da povuku garnizone iz svih srpskih gradova.

Računajući na rat sa Turcima, preduzimao je diplomatske inicijative i sklapao saveze s balkanskim hrišćanima - sa Crnom Gorom, Grčkom i Bugarskim revolucionarnim odborom, te Rumunijom.

Takođe je nastojao da područje današnje BiH ne padne pod austrijsku vlast.

Protiv Mihaila Obrenovića sklopljena je zavjera, a glavni organizatori i izvršioci bili su braća Radovanović, koja su se svetila zbog robije svoga brata Ljubomira Radovanovića.

Kosta Radovanović, glavni izvršilac ubistva bio je imućan i ugledan trgovac. Njegov brat Pavle Radovanović bio je sa njim za vrijeme atentata, a treći od braće bio je Đorđe Radovanović.

Neposredni pomagači u ubistvu bili su Lazar Marić, bivši predsjednik beogradskog okružnog suda i Stanoje Rogić, trgovac.

U srijedu 29. maja 1868. godine oko 5.00 časova poslije podne, knez Mihailo je krenuo kočijama da se preveze do Košutnjaka.

Sa njim je išao njegov ađutant Svetozar Garašanin, sin Ilije Garašanina, a u kočijama su do kneza sjedile Tomanija Obrenović, njegova strina, Anka Konstantinović, njegova sestra od strica, te Katarina, Ankina kćerka sa kojom je knez želio da se oženi, odnosno sklopi drugi brak.

U parku na Košutnjaku pojavili su se Pavle i Kosta Radovanović u svečanim crnim odijelima, cilindrima na glavama i uperenim pištoljima u pravcu kneževe kočije. Prvi je pred kočiju stao Kosta.

Posljednje riječi kneza, koje je potvrdio i ubica na suđenju, bile su: "Dakle, istina je". Knez ih je izgovorio na francuskom jeziku jer su dame do njega znale francuski.

Atentore je spazila vojna patrola i uhapsila ih. Neki su bili ranjeni prilikom bjekstva.

Svi zavjerenici osuđeni su na smrt i strijeljani u ponoć na Karaburmi.