Ivo Andrić je jednom prilikom napisao „da samo glupi i nerazumni ljudi mogu smatrati da je prošlost mrtva i neprolaznim zidom odvojena od sadašnjice“. Ako bismo ove riječi slavnog nobelovca stavili u kontekst orkestrirane kampanje pojedinih medija o tzv. „širenju malignog uticaja Rusije“ na Balkanu, neminovno bi bilo zapitati se kakav je to uticaj i iz kojih istorijskih okolnosti se danas neko na Balkanu plaši prisustva, pa čak i isključivo humanitarnog, Rusije na Balkanu?

Evo nekoliko prostih istorijskih pitanja:

Da li su u XV vijeku Rusi okupirali Balkan?

Nisu!

Da li su 1878. Rusi okupirali Bosnu i Hercegovinu?

Nisu!

Da li su 1908. godine Rusi anektirali Bosnu i Hercegovinu?

Nisu!

Da li su 1914. Rusi napali Srbiju, izazvali svjetski rat i počinili brojne zločine? Nisu!

Da li su u Prvom svjetskom ratu Rusi formirali prve koncentracione logore na Balkanu i uopšte u Evropi?

Nisu.

Da li su 1941. godine Rusi okupirali Balkan?

Nisu!

Da li su u toku Drugog svjetskog rata Rusi na Balkanu počinili genocid nad Srbima, Jevrejeima i Romima?

Nisu!

Da li su devedesetih godina prošlog vijeka Rusi rasturali SFR Jugoslaviju pripremajući i podstičući seriju krvavih građanskih ratova, veliko stradanje i egzoduse stanovništva?

Nisu!

Da li su Rusi 1994. i 1995. bombardovali nekoga na Balkanu?

Nisu!

Da li su Rusi 1999. godine 78 dana bombardovali SR Jugoslaviju, suverenu državu u srcu Evrope, u nastojanju da joj otmu ogroman dio teritorije zarad stvarenja Velike Albanije? (koju su prvi put stvorili Hitler i Musolini 1941. godine).

Nisu!

Da li se danas negdje na Balkanu nalaze ruske vojne baze?

Ne, te vojne baze, koje inače ograničavaju suverenitet balkanskih državica nastalih poslije razbijanja Jugoslavije, popunjavaju nečiji drugi, a ne ruski vojnici!

Da li je ikada ruski vojnik, za raliku od mnogih drugih, dolazio na Balkan kao okupator ili osvajač?

Nikada!

Sve ovo na Balkanu su radili neki drugi, a nikada Rusi.

Šta je onda „maligni uticaj Rusije na Balkanu“?

Čemu onda strah od prisustva, pa i humanitarnog, Rusa na Balkanu?

Nema sumnje da to nisu i ne mogu biti nikakve objektivne istorijske okolnosti. Pogotovo ne humanitarni rad Rusije, poput doniranja lijekova i drugih vidova medicinske pomoći. Sigurno to nije ni ruska humanitarna pomoć prilikom prirodnih nesreća. Nema sumnje da taj strah od ruskog prisustva na Balkanu ne može izazvati ni opremanje multimedijalnih studentskih učionica, niti širenje ruske pismenosti i kulture.

Ne, strah od Ruskog prisustva na Balkanu može imati samo onaj koji se plaši da Rusija možda ne bude smetnja dovršavanju nove geo-političke karte Balkana, koja inače neodoljivo počinje da liči na onu Hitlerovu i Musolinijevu iz 1941. godine. Ali, u tom slučaju, onda postaje jasno da proces rasparčavanja srpskog etničkog prostora nije još uvijek završen i da Kosovo i Metohija nisu posljednje srpske zemlje čije bi brutalno otimanje zadovoljilo želje novih/starih geo-političkih kartografa na Balkanu.

Šta nam onda nije jasno?

Jedino što nije jasno jeste to da li su srpski državnici konačno shvatili da im na zapadu nisu „prijatelji“, a na istoku „partneri“ već da je obrnuto. I da li su naučili neke lekcije iz istorije poput one osnovne i najvažnije lekcije da neki novi 6. april 1941. ili 24. mart 1999. ne smiju dočekati bez čvrstog i konkretnog vojno-odbrambenog saveza s Rusijom. To su elemntarne pouke istorije danas, a stara je mudrost da narod koji ne nauči ništa iz svoje istorije, osuđen je da je ponavlja.

Autor: Draga Mastilović