Na dan Svetog velikomučenika Pantelejmona, kog slave mnogi Srbi, naročito Rusi, ali i cijeli hrišćanski svijet, Darko Nikolić donosi jednu čudesnu priču iz Velikog rata. Otkrio ju je tokom istraživanja za njegovu besplatnu knjigu "Gvozdeni puk".

Kada je Austrougarska napala Srbiju, molbu našeg Crvenog krsta upućenu Međunarodnom, da se pošalje bilo kakva pomoć, kao da niko nije čuo.

Na cirkularno pismo koje je Međunarodni odbor Crvenog krsta uputio ostalim članicama, stizali su, prema navodima generalnog sekretara naše organizacije, Vojislava Subotića mlađeg, „negativni odgovori iz Švedske, Italije, Holandije, Rumunije, Engleske, Japana, Norveške, Danske i Bugarske“.

Kako kaže naš čuveni neuropsihijatar, objašnjenja su bila razna, najčešće „da je izvoz lijekova, zavoja i santitetskog materijala bio zabranjen“ ili „pomoć je nemoguća u sadašnjim uslovima“ ili „Postoje teškoće za prevoz“, ili „Mi i sami nemamo dovoljno materijala“.

Shvatio je doktor Vojislav Subotić mlađi (koga treba razlikovati od čovjeka istog imena, iz iste epohe, Vojislava Subotića starijeg, svjetski čuvenog hirurga) da cirkularna pisma nisu idealno rješenje, pa je uzeo pero u ruku i počeo da piše pismo kojim je želio da se pojedinačno obrati svakoj organizaciji Crvenog krsta za koju je mislio da može da pomogne. Kratko pismo, a iskreno, onako, kao kad svoj piše svome. A sa vjerom da će neko vapaj čuti.

Pismo je brzojavom iz Niša upućeno svuda gdje treba, a odmah je telegrafski odgovorio –Crveni krst Grčke: „Šaljemo sutra potpunu bolnicu, personal, materijal“. I, poslaše braća Grci potpunu bolnicu – 70 kreveta, kompletnu opremu, sanitetski materijal i osoblje na čijem je čelu bio hirurug dr Bajil Namikos!

Rusi su odmah poslali 50.000 rubalja za kupovinu sanitetskog materijala, novac je stigao preko supruge tada nedavno upokojenog ambasadora u Srbiji, gospođe Hartvig, koja je samoinicijativno skupila i deset vagona pomoći (!) dopremila u našu zemlju u uvodnim danima rata.

Francuzi su odmah poslali novac (10.000 franaka), stomatološke instrumente, a Rusi…

Rusi su u prvim danima Velikog rata poslali pet klasičnih medicinskih misija (sve ukupno 16 doktora, oko 70 sestara, oko 30 bolničara) i… nešto čudesno.

Zapravo, nisu poslali. Ne možete poslati nekog ko je iz svijeta otišao. Taj samo može u svijet da dođe po svojoj, ili volji Onog ka kome je krenuo.

U Srbiju su stigli – ruski monasi sa Svete Gore. Iz manastira Svetog Pantelejmona.

Njih 17, sa jeromonahom Epifanijem na čelu.

Ostavili svoju želju da svijet ostave, i pošli u Srbiju, da pomažu braći. I – služili su hrišćanskome rodu svome kroz Veliki rat, u više bolnica. Pravo iz manastira Svetog Pantelejmona, barkom da bi stigli do Soluna, a odatle, kroz Staru Srbiju, da pomažu gdje god je trebalo. Kao u obraćanjima ovom čudesnom svetitelju, čije su molitve Bogu iscjeljujuće već vijekovima, i oni su prionuli. Došli u Srbiju, braći u pomoć, iz manastira koji je, kao novo zdanje, podignut krajem 18. vijeka na Svetoj gori, nedaleko od starog, „Starog Rusika“ – u kome je Rastko Nemanjić zbacio svjetovnu odjeću i obukao monašku rizu. Iz tog drevnog manastira, u kome i danas u kuli postoji Crkva Svetog Save, ruski monasi su došli ne da vrate neki stari dug, nego da pokažu šta je Crkva Hristova – zajednica svih krštenih, živih i mrtvih, i Boga. Jer, to i jeste Crkva.

E,pa… Svima njima, i Grcima, i Francuzima, i Rusima i ruskim monasima, ali i onim divnim ljudima iz 15 britanskih misija, iz tri američke, i holandskom doktoru Van Tinhovenu koji je čuda činio u Valjevu tokom tifusa koji je odnio oko 150.000 života, i škotskim bolničarkama, pa i onim austrougarskim zarobljenicima koji su, vidjevši u kakvim ih humanim uslovima Srbi drže, pritekli da pomognu ako im je medicina bila struka, neka je vječno hvala od nas živih i potomaka naših, a neka je od Boga njihovim dušama spokoj, kao što su se i oni trudili da u dane Velikog rata spokoj donesu ranjenima i bolesnima u Srbiji o kojima su se brinuli.

Bog duše da im prosti, a nama da, molitvama Svetog Pantelejmona i svih svetih – razbistri um i umnoži djela kojima bi postali dostojni nasljednici onih – zbog kojih je divan svijet hitao u Srbiju, da joj pomogne da vaskrsne.

Piše: Darko Nikolić