ovinar Saša B. objavio je u Školegijumu, časopisu za pravedno obrazovanje, koje podržava Fond otvoreno društvo BiH, tekst pod naslovom “Djecu vam neću oprostiti” sa nadnaslovom “Očuvanje i kontrola sjećanja” u kom analizira sadržaj i poruke komemoracije “Djecu vam neću oprostiti”, koja je upriličena u okviru manifestacije “Dani sjećanja”, u Istočnom Sarajevu, 19. aprila 2018. godine.
Komemoracija je posvećena sjećanju na 111 ubijene djece tokom nesrećnog sukoba 1992-1995. godina, na teritoriji Istočnog Sarajeva. Na manifestaciji je najavljeno da će iduće godine biti izgrađen Spomen-obilježje ubijenoj djeci Istočnog Sarajeva.
Očekivao sam da će tekst u časopisu za pravedno obrazovanje, koje podržava Fond za otvoreno društvo biti pravedan i će doprinijeti povećanju otvorenosti dvije odvojene zajednice bivšeg jedinstvenog Grada Sarajeva.
Međutim, tekst se ne može koristiti za pravedno i na istinama zasnovano informisanje i obrazovanje, a još manje može svojim sadržajem biti doprinos približavanju i saradnji Sarajeva i Istočnog Sarajeva.
Autor teksta naglašava da je i ova manifestacija skrojena po “gebelsovskoj recepturi” i služi “ za reprodukciju glasačkog tijela, čije se sjećanje i prošlost strogo nadziru.” On zna da je glavni sastojak gebelsovske recepture ponavljanje laži više puta, tako da na kraju ta laž postane istina.
Ne može komemoracija koja se prvi put organizuje 23 godine nakon završetka nesrećnog sukoba, na kojoj se prvi put govori o ubijenoj djeci Istočnog Sarajeva biti skrojena po “gebelsovskoj recepturi”!
Primjeri manifestacija koje su skrojene po “gebelsovskoj recepturi” jesu informacije i manifestacije vezane za ubijenu djecu opkoljenog Sarajeva, gdje se procjena o ubijenoj djeci (1.602) iz 1996. godine, ponavlja hiljadama puta i imenuju kao stvarno ubijena djeca. To se ponavlja deset godina i ispred Spomen obilježja ubijenoj djeci opkoljenog Sarajeva 1992-1995. godine, gdje su na postamentu spomen obilježja uklesana imena 521 ubijenog djeteta opkoljenog Sarajeva. Ove godine od 4. do 6. aprila u Sarajevu je desetine puta ponovljeno da je u opkoljenom Sarajevu ubijeno 1.602 djece.
Saša B. potrebu i želju srpskog naroda da obilježi stradanje srpske djece imenuje da je to zapravo “beskrupulozna politička propaganda koja instrumentalizuje tragične smrti desetine djece” sa elementima manipulacije stradanjima djece u svrhu indoktrinacije sadašnjih i budućih glasaća.
On te svoje ocjene potencira i završnom rečenicom svog teksta “Mrda i Kojić ne trude se da prikriju kako je indoktrinacija cilj sadašnjih i budućih aktivnosti, što pokazuje da oni ne vide ništa pogrešno u partikularizaciji žrtava ignorisanjem stradanja nesrpskog stanovništva i naglašavanjem nacionalnosti žrtava kao glavnog kriterija komemoracije.”
Novinar je zaboravio, slučajno (tada je loš novinar) ili namjerno (onda je tendenciozan novinar), pitanje je sad, ko je prvi i kad je koristio partikularizaciju žrtava!
Partikularizaciju žrtva po teritoriji , opkoljeno Sarajevo, prvi su upotrebili 2009. godine, organizatori izgradnje Spomen obilježja ubijene djece opkoljenog Sarajeva 1992–1995. godine, koji nisu željeli da na spomen obilježju budu postavljena imena ubijene djece sa teritorije tadašnjeg Srpskog Sarajeva, što znači da su oni , a ne Srbi iz Republike Srpske, ignorisali stradanje djece, nisu ih prihvatili kao ravnopravne žrtve nesrećnog sukoba u Sarajevu, kao dijela stanovništva koji je u tom period živio na teritoriji Srpskog Sarajeva.
Lako je zaključiti, kad se o svemu ovome malo razmisli, da su pokretači izgradenje Spomenika ubijenoj djeci Istočnog Sarajeva primorani da koriste partikularizaciju, podjelu žrtava po teritoriji, Istočno Sarajevo, nisu imali izbora, jer ne postoji ni teorijska ni praktična mogučnost da izbjegnu partikularizaciju po teritoriji, pošto je Sarajevo već izvršilo partikularizaciju, podjelu žrtava po teritoriji.
Tačno je da su ovogodišnji Dani sjećanja posvećeni stradanjima srpske djece u 20 vijeku, i da je naglašavanje nacionalnosti žrtava glavni kriterij komemoracije, i mora biti, jer je više od 95% žrtava djeca srpske nacionalnosti.
Siguran sam, da inicijator izgradnje spomenika u Istočnom Sarajevu, Školski odbor OŠ Sveti Sava, nije mogao izbjeći jednu partikularizaciju, podjelu ubijene djece po teritoriji. Ali, nadam se da neće izabrati drugu partikularizaciju, podjelu ubijene djece Istočnog Sarajeva, po nacionalnosti, koja bi bila realizovana tako što na spomenik ne bi postavili imena žrtava djece nesrpske nacionalnosti.
Autor: Dušan Šehovac