Veliki srpski i jugoslovenski filmski glumac Velimir Bata Živojinović preminuo je 22. maja 2016. godine.

Na filmskom platnu debitovao je 1955. godine u filmu "Pesma sa Kumbare".

Glumio je u oko 400 filmova, među kojima je i 17 vesterna snimljenih u Njemačkoj za koje se gotovo i ne zna.

Snimao je filmove u kojima je igrao glavne uloge na prostorima svih bivših jugoslovenskih republika.

Jedan je od rodonačelnika takozvanog "crnog talasa" u jugoslovenskom filmu, nastalog početkom šezdesetih godina 20. vijeka, u kojima je kontinuirano nastupao sve do kasnih sedamdesetih godina.

Paralelno sa njima, igrao je i u partizanskim filmovima u kojima se proslavio tokom šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog vijeka, a jedan od njih "Valter brani Sarajevo" donio mu je veliku popularnost u Kini.

Kontinuiranu filmsku karijeru, zbog koje napušta pozorište, započeo je epizodama u "Vlaku bez voznog reda" iz 1959. godine i "Ratu" iz 1960. godine. Oba ostvarenja je režirao Veljko Bulajić, u čijim će skoro svim kasnijim filmovima Bata Živojinović igrati glavne uloge.

Živojinović je glumio i heroje i zlikovce, a lako je prelazio iz uloge glavnog u ulogu sporednog lika.

Poznate su njegove uloge u filmovima poput "Kozare" i "Bitke na Neretvi", a tokom osamdesetih godina prošlog vijeka parodirao je svoju sliku akcionog heroja ulogama u nizu lakih komedija.

Bio je, kako je sam isticao u medijima, dobar prijatelj sa doživotnim predsjednikom SFR Jugoslavije Josipom Brozom Titom.

Živojinović je bio inicijator, osnivač i prvi predsjednik Udruženja filmskih glumaca Srbije. Svojevremeno je obvavljao funkciju direktora filmskog programa Slobodarskih svečanosti u Sopotu.

Svoj talenat za glumu otkrio je sa 15 godina, zahvaljujući rediteljki Soji Jovanović koja ga je pozvala da se pridruži Akademskom pozorištu u Beogradu, gdje je povremeno radio kao scenski radnik, a ponekad i kao statista.

Umjesto klasične gimnazije, pohađao je naizmjenično srednje glumačke škole u Nišu i Novom Sadu. Na četvrtoj, posljednjoj godini Srednje glumačke škole u Novom Sadu, pokušao je da se upiše na Pozorišnu akademiju u Beogradu, ali je bio odbijen, baš kao i sljedeće godine.

Tih godinu dana se bavio najrazličitijim poslovima kako bi preživio. Radio je kao milicioner, moler, stolar i kao izvršitelj u opštini Vračar. Kasnije, kao već potpuno ostvaren glumac, nekoliko puta je u intervjuima potvrdio da su mu to sve bila dragocena iskustva koja je zdušno koristio u tumačenju uloga.

Iako je u to vrijeme dobio ponudu za stalni angažman od Crnogorskog narodnog pozorišta u Titogradu, uz majčinu podršku i na njeno insistiranje odlučio je da ponovo konkuriše na beogradskoj Pozorišnoj akademiji.

Konačno je primljen iz trećeg pokušaja, 1954. godine kada započinje jedna od najvećih i najuzbudljivijih glumačkih karijera na ovim prostorima.

U Beogradskom dramskom pozorištu, koje se tada zvalo "Savremeno pozorište", igrao je više godina. Imao je po 300 angažmana godišnje.

Osim glume, bavio se i politikom. Od početka devedesetih godina bio je poslanik Socijalističke partije Srbije u nekoliko mandata, a 2002. godine bio je kandidat SPS-a na republičkim predsjedničkim izborima u Srbiji.