Srpski pravoslavni teolog i besjednik Nikola Velimirović /1881-1956/, poznat po monaškom imenu Nikolaj, episkop žički i ohridski i, prema mnogima, najumniji srpski monah poslije Svetog Save, rođen je 4. januara 1881. godine.

Sveti arhijerejski sabor Srpske pravoslavne crkve proglasio je vladiku Nikolaja za svetitelja.

Po završetku studija teologije u Švajcarskoj, Nikolaj Velimirović doktorirao je teologiju na Univerzitetu u Bernu, nakon čega je diplomirao filozofiju na Univerzitetu u Oksfordu i doktorirao u Ženevi.

Po povratku u Srbiju postao je predavač na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu, a 1909. godine se zamonašio, te potom završio Duhovnu akademiju u Petrogradu.

Između dva svjetska rata osnovao je Pravoslavnu narodnu hrišćansku zajednicu, poznatu kao Bogomoljački pokret, da bi zaštitio narod od agresivne sektaške propagande.

Nijemci mu nisu oprostili ulogu u obaranju Trojnog pakta krajem marta 1941. godine, pa su ga u Drugom svjetskom ratu, čim su okupirali Jugoslaviju, zatvorili u manastir Ljubostinju, a potom u manastir Vojlovicu.

Sa patrijarhom Gavrilom 1944. godine zatvoren je u logor Dahau.

Vladika Nikolaj umro je u emigraciji u ruskom Manastiru Svetog Tihona u Saut Kananu u Pensilvaniji, a sahranjen je na srpskom narodnom groblju pored Manastira Svetog Save u Libertvilu.

Najpoznatija Nikolajeva djela su: "Religija Njegoševa", "Besede pod gorom", "Iznad greha i smrti", "Duša Srbije" i "Srbija u svetlosti i mraku".

Njegove mošti prenesene su iz Libertvila u Lelić 12. maja 1991. godine, a položene su u hramu manastira Lelić, koji je njegova zadužbina.

Na zasjedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve u maju 2003. proglašen je svetim.