Svakog 1. marta i 25. novembra, 30% Bosne, sa veoma malim udjelom Hercegovine u ovom postotku, ustane kako bi uz halabuku, lažnu istoriju, prekrajanje činjenica i kršenje svih pravila zdravog razuma „proslavilo” crnu sarajevsku nedjelju iz ’92 godine. Crnu jer je zavila u crno svaku nadu i iluziju o tobože zajedničkom životu starosjedilačkog srpskog stanovništva i tvorevine nastale tokom viševjekovne otomanske okupacije, koja svako pola vijeka promijeni svoje ime... muslimani, Muslimani, Bošnjaci.

          Tekovine partizanske revolucije u posljeratnom periodu su bile jasno izražene u tadašnjem socijalističkom Sarajevu prvenstveno kroz preimenovanje ulica kao i imenovanje novonastalih po partizanskim „narodnim herojima”, kao i uglednim partijskim i ideološkim ličnostima „Titinog vakta”. U moru „Uča”, „Selja”, „Čiča”, svoju ulicu je dobio i ugledni ljekar, revolucionar i politički radnik bivše nam države – Vojislav Kecmanović Đedo.

          Ono što je karakteristično za muslimanske političare na 30% Bosne i malo Hercegovine, koju danas efektivno, de fakto i de jure kontroliše muslimanska vlast, jeste nakaradno „kalemljenje” tekovina partizanske borbe na ono što se može smatrati reinkarnacijom Nezavisne Države Hrvatske, otjelotvorene 1. marta 1992. godine pod imenom Republika Bosna i Hercegovina. Neprekidni su pokušaji da se kompletna borba bosansko-hercegovačkih partizana prikaže kao neka tobože borba za „državnost” Bosne i Hercegovine. Pojedini političari i istoričari u Federaciji BiH smatraju da je na sjednici ZAVNOBIH-a „obnovljena državnost BiH po prvi put nakon pada srednjovjekovne bosanske države 1463. godine, odnosno nakon tačno 480 godina”. Ista škola mišljenja nastavak te državnosti vidi u referendumu o izlasku iz Jugoslavije 1992. godine, ratnoj Republici Bosni i Hercegovini. Pokušavajući da spoje sve te niti bošnjački politički lideri danas polažu cvijeće kod Vječne vatre u Sarajevu, a zatim na šehidskom mezarju na Kovačima. Spajanje Vječne vatre i partizana sa Alijom Izetbegovićem i šehidima glavna je nit novokomponovane istoriografije prema kojoj je borba vojske pod Izetbegovićevom komandom nastavak antifašističke borbe iz Drugog svjetskog rata.

          Prateći ovu floskulu, trebalo je novokomponovanim „borcima protiv fašizma” i „oslobodiocima” dati nebrojeno mnogo ulica, trgova i institucija širom ono malo „fildžan države”, za koju su se izborili šehidi i pošehiđeni građani. U Sarajevu nekadašnja Ulica Vojislava Đede Kecmanovića, koji je predsjedavao ZAVNOBIH-om, a kasnije i Narodnom skupštinom SR BiH, preimenovana je u Ulicu Nusreta Šišića Dede, pripadnika „Zelenih beretki”.

          Vojislav Kecmanović Đedo, koji je bio idejni tvorac i pregalnik svega onoga na šta se bezuspješno „kalemila” Izetbegovićeva paradržava, morao je biti uklonjen sa tabli sarajevskih ulica, jer je u svojoj grčevitoj borbi, radu, liječenju naroda i vođenju Socijalističke republike BiH, nesvjesno i ne svojim izborom načinio jednu veliku grešku. Na rođenju je ponio srpsko ime i prezime. Pošto mrtvom čovjeku toga 1. marta ’92. nisu mogli prišiti zlatni ljiljan (još jedan od nebrojeno mnogo „posuđenih” simbola iz srpske istoriografije), kao velikom broju odrođenih i zaluđenih jugoslovenstvom bivših Srba, odlučiše ti tvorci „multietničke, multikulturalne, gdje ima mjesta za sve BiH”, da ovu tablu skinu sa zgrada sarajevskog naselja Koševo. Nestala su u tom vremenu imena svih onih partizana, skojevaca, partijaša, komunista, koja su bila izvorno srpske zvučnosti. Svoje ulice su izgubili Slobodan Princip Seljo, Slaviša Vajner Čiča, Vaso Miskin, Rava Janković, Pero Kosorić, Branko Šurbat etc. O tome da su po hitnom postupku sa sarajevskih zgrada uklonjene table sa imenima srpskih književnika, kraljeva, careva, vojskovođa, kulturnih i sportskih radnika, izlišno je govoriti.

          Đedo Kecmanović je nekako i najduže izdržao prve poslijeratne godine okupiranog Sarajeva i njegovih predgrađa, pa je tabla sa njegovim imenom na Koševskom brdu stajala sve do ljeta 1998. godine, kada se na nekom od lokalnih otpada ponovo sastala sa „Ulicom Vuka Karadžića”, „Ulicom Vojvode Radomira Putnika”, „Obalom Vojvode Stepe”, „Parkom Cara Dušana”, „Ulicom Vase Miskina”... Ime ulice je promijenjeno na perfidan način, tražeći, ako ne slično ime ili prezime u Alijinoj tzv. Armiji BiH, onda makar  nadimak. I gle čuda, iz naftalina je, dvije godine nakon smrti, izvučen Nusret Šišić Dedo, pa novopridošli stanovnici Sarajeva kažu da im se nije mnogo ni promijenila ulica, čuli su da se prije zvala po Đedi, a sad će ponijeti ime po Dedi, u pet deka!

          O Vojislavu Kecmanoviću Đedu izlišno je pričati, njega i njegov lik odlično poznaju svi širom Bosne i Hercegovine, a ponajviše stanovnici Sarajeva i Bijeljine, gdje je Kecmanović ostavio neizbrisiv trag. Ali ko je čovjek sličnog nadimka, čime je to Nusret Šišić Dedo zaslužio ulicu u Sarajevu, čime je to zaslužio baš Ulicu Vojislava Kecmanovića Đede.

          Tokom ’92 godine u Sarajevu se rodila Republika Srpska, nastala je srpska sloboda, ponos i dika, naša otadžbina, ali na onoj mračnijoj strani Sarajeva, povampirilo se ustaštvo i otvorili stari arhivi sa spiskovima za odstrel, spiskovima na kojima se, gle čuda, nađoše isključivo srpska imena i prezimena, još ako je to ime i prezime nosilo bilo kakvu uniformu, ali bez zlatnog ljiljana, bila mu je potpisana ubrzana smrtna kazna.

          Kao pripadnik zloglasne kriminalne organizacije „Zelene beretke” u početnoj godini rata istakao se Nusret Šišić, koji zbog godina dobi nadimak Dedo. Naime, rahmetli Dedo je bio ’34. godište, a kako je u svojim izjavama kazivao, dobro se sjećao sa svojih 7–8 godina kako su četnici silazili u Sarajevo, presvlačili uniforme i postajali generali JNA... Vjerovatno je Dedo bio prvoborac i Drugog rata, možda nova „historija” i to jednom kaže. Rahmetli Dedo Šišić se istakao po tobože konstruisanoj „dedinoj rori”, minobacaču napravljenom od vodovodne cijevi, kojom je prvo ’92. tukao po golobradim mladićima JNA koji su se povlačili iz ratom zahvaćenog Sarajeva, a onda i ostatak rata po srpskim, uglavnom civilnim položajima. Odlikovan je „zlatnim ljiljanom” jer je kukavnom generalu Kukanjcu „ubacio” granatu kroz prozor komande. Njegova „rora” je bjesomučno i bez nekog jasnog cilja tukla po vozilima, objektima i ljudstvu Jugoslovenske narodne armije, iste one armije koja je čuvala državu koju je stvorio Vojislav Kecmanović Đedo. Pucajući na vojnike JNA, Alijini ekstremisti i fundamentalisti ubili su kompletnu istoriju partizanske borbe i načela na kojima su gradili drugu Jugoslaviju. Pucajući na Titinu vojsku, ubili su i Titu i Selju i Čiču i Valtera i Crnog i AVNOJ i ZAVNOBIH i AFŽ i USAOJ, ubili su sve ono na šta su u kasnijim godinama počeli da „kaleme” svoju „državnost”.

          Nusret Šišić Dedo je bio samo jedna karika u lancu uništavanja ostataka JNA u Sarajevu i bivšeg socijalističkog režima. Dedo je iz svoje „rore” pucao i na Đedu, iako se danas državnici sa 30% „fildžan države” na Dedinom grobu svakog 1. marta i 25. novembra sjete i Đede. Prvo polože vijence na Kovačima, gdje počivaju isti oni koji su pucali na mlade golobrade momke sa petokrakama na čelima, a onda polože vijence na Vracama, gdje počivaju isti takvi golobradi momci sa petokrakama na čelima. Sukob identiteta, kriza državnosti i kreiranje paralelne, neutemeljene istorije postalo je osnov političkog djelovanja većeg dijela većeg BH entiteta.

          Tokom 2022. godine privodi se kraju suđenje komandantu Specijalne jedinice MUP-a takozvane Republike BiH Draganu Vikiću i još trojici optuženih za ubistvo zarobljenih pripadnika JNA 1992. godine u Sarajevu, a u iskazima svjedoka veliko mjesto zauzima i rahmetli Dedo Šišić. Neki svjedoci su kazali da su zarobljenici odvedeni u podrum Doma policije, a neki da su bili udarani. Jedan je naveo da je: „Dedo Šišić slomio kundak udarajući ljude”.

          Jedina krivica tih ljudi je bila ta što su vjerovali u ideje Vojislava Kecmanovića Đede, u bratstvo i jedinstvo, u tada već bivšu državu.

          Proteklih godina su se pojavile inicijative da se Vojislavu Kecmanoviću vrati ulica ili da se postojeća podijeli u dva dijela i nosi oba imena, dok je portal „Faktor” prenio tekst: „Dedo i(li) Đedo, ima li u Sarajevu mjesta za obojicu?”

          Odgovor je vrlo jasan, nema, u Sarajevu nema mjesta i za Đedu i za Dedu. Dok god u Sarajevu „stoluje” Dedo, Đedo tu nije dobrodošao, za to vrijeme Đede će se sjećati u Istočnom Sarajevu, Bijeljini, Banjaluci...

Piše: Marko Marjanović

*Upozorenje: Stav autora teksta ne odražava stav redakcije portala Katera!