Pored ubijanja i protjerivanja srpskog stanovništva sa Kosova i Metohije, otimanja djedovine, rušenja grobova i demoliranja manastira i crkava, Albanci se uporno trude da ono što nisu uništili uvrste na spisak svjetske kulturne baštine. Svakako da se nisu sami dosjetili, jer od stvaranja albanske države 1912. do danas, oni igraju po zapadnim taktovima.

Takozvani premijer samoproglašenog „Kosova“ Aljbin Kurti obišao je tri „tradicionalne“ prizrenske kuće koje su nedavno obnovljene u okviru priprema gradskog centra Prizrena za UNESKO kandidaturu. On tvrdi da je njegova vlast zaustavila degradaciju spomenika, a izjavio je i da se nastavljaju radovi na obnovi desetina njih širom „Kosova“.

Univerzitetski profesor i istoričar Miloš Ković osvrnuo se za Sputnjik na pitanje naslijeđa, objasnivši da je u prizrenskoj čaršiji, osim Srba i Turaka, svakako bilo i Albanaca, ali da svako ko se iole razumije u istoriju grada Prizrena zna da su njega kao trgovačku varoš izgradili Srbi.

 Foto : Prizrenska Bogoslovija

To je, kaže nam, evidentno svakome ko ode da posjeti grad na Bistrici i tu se ne radi samo o duhovnom naslijeđu ovjekovječenom u crkvi Bogorodice Ljeviške, Bogosloviji Sime Igumanova, crkvi Svetog Spasa… Čak je i Sinan-pašina džamija, koja pripada osmanskom naslijeđu, izgrađena od kamena sa ruševina manastira Svetih Arhangela kod Prizrena, zadužbine cara Dušana.

- Nasleđe na Kosovu i Metohiji može se nazvati vizantijskim, može se nazvati srpskim, može se nazivati i osmanskim, pa ponovo srpskim, odnosno jugoslovenskim. Teško da se može nazvati albanskim bilo šta osim onoga što je urađeno u poslednjih nekoliko decenija u socijalističkoj Jugoslaviji u kojoj su Albanci imali sva prava, pa i mnogo veća nego Srbi. Udeo Albanaca u stvaranju Prizrena je više nego simboličan, osim ako ne govorimo o poslednjih 25 godina, stambenim zgradama i tržnim centrima koji su nikli za to vreme - rekao je Ković.

Kurti govori o dvije ili tri kuće koje su obnovljene i potpuno je nevjerovatno, smatra Ković, da neko na osnovu ulaganja u nekoliko trošnih kuća u prizrenskoj čaršiji počinje tvrditi da bi taj grad trebalo u ime „Kosova“ biti proglašen za baštinu UNESKO-a. Naravno da Prizren zaslužuje da se nađe na UNESKO listi, ali nikako se ne može nazvati „kosovskom“, odnosno albanskom baštinom.

Postoji li albanska baština na Kosovu i Metohiji?

Albanski doprinos spomeničkom naslijeđu Kosova i Metohije svakako se ogleda u statuama američkim predsjednicima i NATO, a pored njih širom južne srpske pokrajine niču i spomenici perjanicama terorističke organizacije OVK.

O njihovoj umjetničkoj vrijednosti profesor Ković naglašava da ne bi govorio.

- Posetioci Prizrena videće još jedan spomenik koji je zaista vredan pažnje u tom gradu, a to je spomenik NATO. Njega čini velika NATO zvezda okružena zastavama NATO država i moram priznati da nikada nisam video takav spomenik, a dosta sam putovao.

Pored ovih zadužbina posvećenih sjevernoatlantskoj alijansi, Ković navodi da se na tzv. Kosovu uzdižu i stambene zgrade, uglavnom prazne, kao i ogromne i takođe uglavnom prazne tržne centre.

- Ne vidim zaista koja je to vredna bogomolja, šta je to što je zaista vredno i koje je to viševekovno nasleđe koje su gradili Albanci i kojem mogu da se pohvale albanski turistički vodiči. Naprotiv, ono što sam video na Kosovu i Metohiji jeste da albanski vodiči vode strance da vide srpske spomenike, prilikom čega, naravno, naglase da se radi o spomenicima „kosovskog“ nasleđa i arhitekture.

Vjeruju li Albanci u svoje laži?

Profesor obrazlaže da oni koji se bave ovom vrstom propagande i otimačine i te kako dobro znaju da prisvajaju i kradu ono što je tuđe, ali da se preuzimanjem takvih modela razmišljanja u školskom sistemu i u medijskom prostoru laži oživljavaju i u njihovim glavama – počinju da važe za istinu.

- To vidimo ne samo na ovom slučaju Kosova i Metohije, to se gotovo svakodnevno događa i u Hrvatskoj, odnosno u Krajini odakle je srpsko stanovništvo proterano, to se događa u Crnoj Gori gde pokušavaju da asimiluju srpski narod, to se događa u Severnoj Makedoniji gde je takođe u toku asimilacija srpskog naroda… Dakle, mi vidimo da se to događa praktično svuda gde kreatori novih nacija i konstruktori sećanja mogu da domaše.

U Ukrajini se, kaže sagovornik, najbolje može vidjeti dokle to dovodi. Vidimo generacije koje zaista počinju da vjeruju u laži i koje su čak spremne da za te laži i umru. Iz ovog razloga, napominje Ković, ne bi trebalo potcjenjivati domašaj laži i ne bi trebalo potcjenjivati svijest i rješenost konvertita da brane ono u šta vjeruju.

Šta će njima naše crkve?

Za profesora Kovića prva asocijacija na otimanje kulturne baštine je – genocid. Po definiciji Ujedinjenih nacija, genocid ne podrazumijeva samo uništenje jedne, uz lišavanje osnovnih sredstava za život, već i uništenje samih tragova te civilizacije i te zajednice.

- U tome se albanski šovinisti ugledaju na svoje učitelje. To su nekada bili Turci, a danas su to Amerikanci. Dakle, to je klasičan primer genocida, a najveći primer genocida u istoriji čovečanstva dali su Amerikanci uništavanjem starosedelaca američkog kontinenta. To su radili i Španci, ali Amerikanci, odnosno engleski kolonizatori, postavili su taj genocidni standard koji su Albanci samo prihvatili.

Prvi korak je optuživanje datog stanovništva za sva zla i zvjerstva koja su ljudskom umu zamisliva. U slučaju američkih starosjedilaca, to su kanibalizam i prinošenje ljudskih žrtava, a u slučaju Srba optužbe za ratne zločine, Veliku Srbiju i genocid. Zatim se pristupa uništenju zajednice, ubijanju i protjerivanju, nakon čega slijedi pljačka materijalnih dobara.

- Dakle, pošto istrebite datu populaciju, onda uništavate i njene tragove. Vi ih možete uništavati onako kako su albanski šovinisti razorili veliki broj srpskih svetinja i gotovo sva srpska groblja do kojih su mogli da dođu, ili ih prisvajate i proglašavate svojim.

Foto: Sputnik / Dejan Simić

Ono šta se sada događa sa pokušajem Aljbina Kurtija i njegovih saradnika da srpsko kulturno naslijeđe proglase „kosovskim“, odnosno albanskim, jeste klasičan primjer genocida.

Očigledno je da su u Prištini, odnosno Vašingtonu, Berlinu, Briselu, Londonu, Parizu, zaključili da je genocid nad Srbima priveden kraju i da je sada došlo vreijme za prisvajanje i preimenovanje srpskog kulturnog i duhovnog naslijeđa, zaključuje Ković.