U srebreničkom selu Ratkovići danas je služen parastos, prislužene svijeće za pokoj duša nastradalih i položeno cvijeće kod spomen-obilježja povodom 30 godina od stradanja 24 Srba iz tog sela od muslimanskih snaga iz Srebrenice i okoline, za šta niko nije osuđen.

Cvijeće su položile delegacije opštine, Boračke i Opštinske organizacija porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila.

Potpredsjednik Skupštine opštine Srebrenica Miloš Milovanović ukazao je na nepravdu i jednostranost rada pravosudnih organa BiH, te opstrukciju istraživanja i procesuiranja počinilaca zločina nad srpskim narodom, ali da se nikad neće odustati od dokazivanja istine o počinjenim zločinima u Ratkovićima i drugim srebreničkim selima.

- Ovdje su ubijani i masakrirani srpski civili kao i u drugim podrinjskim selima što pokazuje genocidne namjere tadašnjih muslimansih snaga i politike da zatre tragove srpskog postojanja na ovom prostoru jer su uništavali sve što je srpsko, čak i groblja - istakao je Milovanović.

Predstavnici Boračke i Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Srebrenice ukazuju na opstrukciju Tužilaštva i Suda BiH kada je riječ o predmetima zločina nad Srbima.

- Sramota je za pravosuđe BiH da za 30 godina još niko nije kažnjen za ubistva civila ovdje u Ratkovićima kao i za ostale masovne zločine počinjene nad srpskim civilima u srebreničkoj opštini, gdje su muslimanske snage počele etničko čišćenje u aprilu 1992. godine uništavajući i ubijajući sve što je srpsko - rekao je Srni Branimir Kojić, predsjednik Organizacije porodica zarobljenih, nestalih i poginulih Srba.

Većina ubijenih bili su civili, među kojima šest starih i bolesnih žena, koje su muslimanske snage iz Srebrenice i okoline masakrirale i ubile na današnji dan 1992. godine.

Za ratni zločin nad Srbima u Ratkovićima bili su optuženi Ibro Jakubović i Huso Salihović, ali ih je Okružni sud u Bijeljini oslobodio, obrazlažući takvu odluku nedostatkom pouzdanih dokaza da su oni počinili zločin.

Parastos je služen kod spomenika koji su svojim stradalim srodnicima i komšijama podigli preživjeli mještani.

Oni su i danas, kao i svake godine na današnji dan, došli iz raznih krajeva Republike Srpske i Srbije da odaju poštu članovima porodica i komšijama, pokažu da ih ne zaboravljaju i da čekaju pravdu za zločin koji je ovdje počinjen, a za koji još niko nije odgovarao.

Obilježavanje 30 godina od stradanja ovog sela i njegovih stanovnika, kao i prethodnih godina, prilika je da se preživjeli Ratkovićani okupe i druže, istina u sve manjem broju, barem jednom u godini.

Ni za više od 26 godina nakon rata još nemaju uslova za povratak budući da im kuće nisu obnovljene i da nije izgrađen put do ovog sela oko 40 kilometara udaljenog od Srebrenice.

Rijetki preživjeli Srbi prisjećaju se da je na današnji dan prije 30 godina, oko pola pet ujutro, počela pucnjava, urlikanje i lupanje nekim metalnim predmetima sa svih strana oko sela. Pričaju kako su čuli uzvike "Alahu, egber", "Hvataj ih žive", "Kolji redom - štedi municiju"...

Zahvaljujući jutarnjoj magli i dobrom poznavanju terena, dio stanovnika uspio je da se sakrije i spasi od sigurne smrti gledajući iz šipražja, skriveni za razne zaklone kako muslimanski vojnici ubijaju njihove članove familije i komšije, pljačkaju i pale imovinu.

O tome šta su vidjeli i čuli rijetki preživjeli spremni su da svjedoče, jer za ovaj, kao i za sve ostale zločine počinjene nad Srbima u srednjem Podrinju niko nije kažnjen.

Broj očevidaca se smanjuje jer umiru. Pitanje je da li će neko od preživjelih dočekati da Tužilaštvo i Sud BiH procesuiraju nekog počinioca zločina u Ratkovićima.

Milena Stanojević pobjegla je u obližnji šumarak i, zahvaljujući sumraku i magli, ostala živa. Na kućnom pragu ubili su joj muža Stanoja, a oca Obrena Bogićevića zaklali pred kućom.

Prema njenim riječima, pucali sa svih strana. Kada su ušli u selo, počeli su da kolju, pljačkaju i pale sve što su stigli. One koje su zatekli u kućama ubili su i zapalili.

Mještani koji su se zahvaljujući sumraku uspjeli sakriti slušali su užasne krike i jauke srodnika i komšija koje su klali, sjekli i ubijali tupim predmetima.

Mještani Ratkovića ne vjeruju u pravosudne organe BiH i ističu da počinioce zločina jedino može stići Božija pravda.

Ratkovići su na današnji dan 1992. godine potpuno spaljeni i uništeni.

Prema riječima mještanina Milana Stanojevića, u Ratkovićima je od predratnih 60 kuća i oko 300 stanovnika obnovljeno samo osam kuća, u selu stalno živi samo jedan čovjek, a povremeno još nekoliko osoba u toku ljetne sezone. Te kuće obnovljene su sredstvima Vlade Republike Srpske.

Milanu je na današnji dan poginuo brat Nikola, a ranjena snaha Radenka koja je za tri dana uspjela da se kroz šumu izvuče do Fakovića u bratunačkoj opštini i preživi masakr.

Da je tu postojalo veliko selo svjedoči još poneka zidina iz koje je izraslo drveće ili koja nije potpuno zarasla u šiblje i ostrugu, djelimično obnovljeno seosko groblje, kao i spomenik iznad sela podignut stradalim mještanima.

Jake muslimanske snage, u ranu zoru 21. juna 1992. godine, sa više strana su upale u udaljeno srebreničko selo Ratkoviće ubijajući nezaštićene civile, pljačkajući i paleći sve što su zatekli.

U ovom selu, naseljenom malobrojnim staračkim domaćinstvima, muslimanska vojska svirepo je ubijala žene, starce, slijepe i gluvonijeme, a potom ih spaljivala u njihovim kućama.