U nedjelju, 15. decembra 2024. godine, u večernjim časovima, upokojio se u Gospodu protojerej-stavrofor Ranko Gunjić, umirovljeni paroh novosadski.

Prota Ranko je rođen 2. novembra 1947. godine u Crkveni kod Prnjavora, u pobožnoj i blagočestivoj porodici, od oca Milana i majke Petre. U obližnjim selima Kokori i Hrvaćani pohađao je osnovnu školu, koju je završio 1963. godine. Bogosloviju Svetog Save u Beogradu završio je 1968. godine. Stupio je u brak 1971. godine sa Jadrankom, rođenom Krsmanović, iz Visokog.

U đakonski čin rukopoložen je 4. aprila 1971. godine u Sabornom hramu Svetog arhangela Mihaila u Beogradu, rukom blažene uspomene mitropolita dabrobosanskog Vladislava.
Zatim ga mitropolit Vladislav na Vaskrs, 18. aprila iste godine, u hramu Rođenja Presvete Bogorodice u Sarajevu rukopolaže u čin prezvitera i postavlja za paroha pri Hramu Pokrova Presvete Bogorodice u Varešu. Služio je sa velikom ljubavlju, što su njegovi parohijani osjećali i uzvraćali mu velikim poštovanjem, iako je bio jako mlad.

Godine 1974. prelazi na parohiju pri Hramu Svetog velikomučenika Prokopija u Visokom, gdje ostaje naredne dvije godine.

Zbog potreba službe biva premješten krajem 1976. godine u Dubrovnik gdje je ostao do januara 1993. godine. U tom periodu uspješno je organizovao proslavu stogodišnjice Crkvene opštine i 30 godina arhijerejske službe mitropolita Vladislava (Mitrovića) i izložbu o nastavku izgradnje Hrama Sv. Save na Vračaru u Beogradu. Svoje aktivnosti u Dubrovniku je usredsredio na obnovu i očuvanje crkvene imovine koja je bila pogođena zemljotresom 1980. godine.

Iste godine je diplomirao na Teološkom fakultetu SPC u Beogradu. Uspio je da uz pomoć vrijednih parohijana obnovi Muzej ikona, episkopski stan, krovne konstrukcije na više crkvenih objekata, hram na Boninovu, zbog čega je bio odlikovan pravom nošenja Crvenog pojasa i činom protonamjesnika.

Nakon iznenadne smrti čuvenog kompozitora dr Vladimira Berdovića uspio je da očuva crkveni hor, a početkom devedesetih da ga djelimično podmladi. Za arhijerejskog namjesnika trebinjsko-dubrovačkog bio je postavljen 1985. godine.

Kad je počeo rat prota Ranko Gunjić je trpio velike pritiske, da bi januara 1993. godine iz Dubrovnika prešao na službu na Cetinje u Mitropoliji crnogorsko-primorskoj.
Od 1993-1995. godine obavljao je visoke dužnosti u Mitropoliji crnogorsko-primorskoj na čijem čelu je stolovao blaženopočivši mitropolit Amfilohije koji ga je za revnosnu službu proizveo u čin protojereja.

U Novom Sadu bio je od 1995. do 2003. godine paroh četvrte parohije pri Sabornom hramu Svetog velikomučenika Georgija, kao nastojatelj istog hrama od 1999. do 2003. godine. Zatim je od 2003. godine bio paroh tada novoosnovane šeste parohije pri Hramu Uspenja Presvete Bogorodice, odnosno danas četvrte parohije pri Hramu Prenosa moštiju Svetog Save u Novom Sadu, do 15. maja 2011. godine, kada odlazi u penziju.

Na praznik Obnovljenja hrama Svetog velikomučenika Georgija 2013. godine, u Sabornom hramu Svetog velikomučenika Georgija u Novom Sadu, Visokopreosvešteni vladika bački Irinej odlikovao ga je pravom nošenja naprsnog krsta za revnost u sveštenopastirskoj službi, kao i za savjesno obavljanje svih dužnosti u službi svete Crkve.

Bio je svjedok i učesnik brojnih istorijskih događaja. Na obilježavanju 50. godišnjice stradanja prebilovačkih mučenika bio je u pratnji patrijarha Pavla koji je tom prilikom održao antologijsku besjedu ispred Doma kulture „Kralj Milutin”.

Po blagoslovu mitropolita Vladislava sredinom osamdesetih godina započeo je održavanje pomena Srbima stradalim na dubrovačkom ostrvu Daksa.

U svom radnom vijeku sreo se sa više crkvenih velikodostojnika patrijarsima Vartolomejom, Aleksejem, finskim arhiepiskopom Pavlom, ali i sa pojedinim državnicima.

Ostavio je i brojne pisane tekstove dobrim dijelom objavljene u listu Pravoslavlje.

Mladi iz Udruženja Hercegovaca u Novom Sadu pamte ga jer je osveštao njihovu najvrijedniju relikviju veliku srpsku trobojku sa natpisom "Srpska Hercegovina".

Hrišćanskom brigom pomagao je kolegama i vjernom narodu, a na taj način je vaspitavao svoje sinove Dragana i Duška kojima su snahe Sanja i Dragana podarile kćeri i sinove.

Ponosio se svojim unucima Teodorom, Dimitrijem, Katarinom i Lazarom.

Na vijest o smrti prote Ranka Gunjića reagovali su i pojedini sveštenici koji ga pamte kao „protu stare garde”, od onih koji su se školovali u poslijeratnom periodu i propovjedali vjeru u vremenu kada je crkva bila proganjana i stradalna.

Svoj krst je nosio dostojanstveno zbog čega je bio cijenjen i poštovan. Prota Ranko se odlikovao sveštenim dostojanstvom i mirom blagolikog lika i duše, imao je snažnu ličnost i harizmu svojstvenu i sličnu najvećim protama kroz istoriju našeg roda. I kao takvog mi ga samo možemo ispratiti i jevanđelski se podsjetiti riječi Gospodnjih za sve one ispovjednike kakav je bio i prota Ranko: „Dobro, slugo dobri i vjerni! U malom si mi bio vjeran, nad mnogim ću te postaviti, uđi u radost gospodara svojega”.

Naravno, uz radosni poklič paalmopevca Davida: ”Radujte se pravedni u Gospodu, pravednim priliči pohvala, aliluja”.

Zaupokojna liturgija povodom upokojenja novoprestavljenog protojereja-stavrofora Ranka Gunjića služena je danas u Almaškoj kapeli, u 9.00 časova, a opelo u 10.30 časova.

Vječan ti spomen, dostojni blaženstva, dragi naš oče Ranko!