Da li je iko, ikada i bilo gdje na svijetu bio pod tako jezivom torturom zatvorske uprave kao što je Radovan Karadžić u kazamatu Ujedinjenog Kraljevstva, na pustom ostrvu Vajt.

I da kojim slučajem jeste, odnekud bi udarilo zvono na uzbunu. Barem jedno zvono. Neko bi podigao luč iz sveopšteg mraka takozvanih boraca za ljudska prava koji se zalažu čak i za udoban život smrdljivih buba (greta), šarenih štakora i osvijetlio tunel kazamata u kome zatvorenik nestane u trenu. I to iz ćelije u kojoj robija doživotnu kaznu. Neko bi upitao: šta se to dešava sa osuđenikom bez obzira za koje je djelo i kada osuđen?

U tom tunelu svakojakih ogleda koji su do sada u nizu, nebrojeno puta primjenjeni na prvom predsjedniku i osnivaču žilave Republike Srpske tokom trogodišnjeg utamničenja, on je pod ko zna kakvim okolnostima, nasilno izveden iz ćelije i, kako je procurilo iza zidina zatvora, nasilno odveden u bolničku postelju. Tamo je, navodno, bio pod medicinskim nadzorom, podvrgnut takođe nasilno raznim ljekarskim pregledima, a da prije toga porodici nije ni nagovijestio da mu je odavno narušeno zdravlje iznenada toliko pogoršano da bi se uprava kazamata baš naglo zabrinula za njegov život.

Kada je vraćen u ćeliju, u telefonu nije bilo kartice, pa je bio lišen i mogućnosti da se javi uznemirenoj porodici. Njihova briga i strah zbog kojih je Karadžićeva ćerka Sonja alarmirala javnost utoliko su opravdaniji, jer najnovije misteriozne "mjere" zatvorske uprave jednog od najozloglašenijeg kazamata na planeti (Gvantanamo je odavno zakatančen) nisu slutile na dobro.

Šta su kidnapovanjem Radovana, prisilnim i dugotrajnim "ljekarskim pregledima", željeli da postignu užasni ključari teških kapija Albana? Šta li su smislili poslije nebrojenih "taktičkih vježbi" na slamanju najpoznatijeg roba? Snuje li se to nešto u glavama osvetnika koji su fizički polomili rebra i rame zatvoreniku, a da ga nisu duhovno slomili. Zatvorska uprava, očigledno, režira jezivi film strave.

Radovanov advokat Petronijević u dvije riječi javnosti je približio agoniju: "Bojim se!"

Malo ko ne sluti najgore - od neželjenog ishoda po život osuđenika vezanih ruku i nogu. I zatvorenih usta.

Piše: Milena Marković