Srpska pravoslavna crkva i vjernici danas proslavljaju Svetog Grigorija Bogoslova.

Rođen u Nazianzu od oca Jelina i majke hrišćanke. Prije krštenja učio se u Atini zajedno sa Vasilijem Velikim i Julijanom Odstupnikom.

Često je on proricao Julijanu da će biti odstupnik od vjere i gonitelj crkve, što se i zbilo. Na Grigorija je naročito mnogo uticala dobra mu majka Nona. Kada završi svoje učenje, Grigorije se krsti. Sveti Vasilije rukopoložio ga je za episkopa sasimskog, a car Teodosije Veliki uskoro ga pozove na upražnjeni presto arhiepiskopa carigradskog. Sastavio je mnogobrojna djela, od kojih su mu najslavnija ona iz Bogoslovlja, zbog čega je i nazvan Bogoslovom. Naročito je znamenito po dubini njegovo djelo Besede o Svetoj Trojici.

Još je pisao protiv jeretika Makedonija, koji je krivo učio o Duhu Svetome (kao da je Duh stvorenje Božje), i protiv Apolinarija, koji je krivo učio, kao da Hristos nije imao čovječije duše, nego da mu je božanstvo bilo mjesto duše. Pisao je takođe i protiv cara Julijana Odstupnika, svog nekadašnjeg školskog druga.

Tropar (glas 1):

Pastirska svirala bogoslovlja tvoga, govorničke pobedi trube, jer kao da je iz dubine duha tražena, priloži se dobroti tvoga glasa: Zato moli Hrista Boga, oče Grigorije, da spase duše naše.

Kada na Saboru 381. godine, nasta rasprava oko njegovog izbora za arhiepiskopa, on se povuče sam, izjavivši: “Ne mogu nas lišiti Boga oni koji nas lišavaju prestola”. Zatim napusti Carigrad, ode u Nazijanz, i tamo je živeo do smrti u povučenosti, molitvi i pisanju korisnih knjiga. Iako je celog života bio slabog zdravlja, ipak je doživeo osamdesetu godinu. Mošti su mu kasnije prenete u Rim, a glava mu se nalazi u Uspenskom soboru u Moskvi. Bio je i ostao veliko i divno svetlo crkve pravoslavne, kako po krotosti i čistoti karaktera tako i po nenadmašnoj dubini uma.

Upokojio se 390. godine (v. 30. januar).