Profesor Bogoslovskog fakulteta Svetog Vasilija Ostroškog Darko Đogo poručio je sa Svetosavske akademije u Foči da je Svetosavlje put u kome se učestvuje ne po biološkim datostima, da ono nije nikada teorija krvi i tla već iskustvo Hristove Krvi i Tijela.

Đogo je u svetosavskoj besjedi istakao da je u bogatoj srpskoj istoriji Sveti Sava jedan od svega nekoliko velikih ličnosti koji su uspjeli da ujedine i u tom jedinstvu preobražavaju životnu silu, vitalizam naroda koji živi kroz vijekove ponekad još sasvim paganski, nepreobražen i još nekršten.

- Sveti Sava je uhristovio svaki naš put preobražaja životnog načela srpskog naroda, put koji vodi ka Hilandaru i Studenici, ka Kosovu i Gračanici - besjedio je Đogo.

On je naveo da dva sloja srpskog bića i identiteta pamte Svetog Savu i da se on utkao u njih podjednako i neraspletivo.

- Jedan tok počinje sam Sava i nastavljaju ga /u žitijima/ Teodosije i Domentijan i njegov brat Stefan Prvovjenčani, a drugi tok započinje opet Sava, a nastavljaju ga narodni pripovjedači i pjevači, narodno pamćenje koje je u njemu vidjelo putevoditelja i donosioca svjetlosti - rekao je Đogo.

Prema njegovim riječima, koliko je u prvom ključu Sveti Sava neumorni organizator i nadzornik crkvenog života i narodnog morala, toliko je u drugom toku on iskonski žrec jednog jedinog i istinitog Boga, intuitivni pronalazač unutrašnjih izvora i voda koje, praćen vukovima, izgoni na površinu srpske zemlje.

- U oba toka on je sluga Božji i neumorni putnik i ono što mu je najteže izmiritelj zavađene braće, neprekidni opomenitelj onog nepreobraženog u čovjeku, kako bi se preobrazilo i saobrazilo Hristovom liku i svome bogoliku - naveo je Đogo.

On je napomenuo da Sveti Sava nije bio samo vizantijski kanoničar i isposnik nagnut nad knjige, već uz sve to i tribun, diplomata, ekonom i putnik kroz sve srpske zemlje, te da nikada nije gubio organsku vezu sa svojim narodom i nikada nije prestao da mu bude brat, da bi mu božanskim nadahnućem bio otac.

Sveti Sava je, istakao je Đogo, nadvremeni lik i vječiti ideal ne zato što je postojao kao model, kao antička figura savršenih proporcija ili kao platonovski svemudri Sokrat, već zato što se od dana duhovnog rođenja utkao u međubratske razmirice, u slave i koleda, u prosvetu i politiku, u brigu da Srpčad rastu plemenitija od svojih očeva, da Srbi uče iz svake raspre i nedoumice božansku nauku praštanja, pomirenja, sloge.

- Narod ga je zato smjestio u svaki svoj, ma i najmanji posao i nedoumicu, kao mjeru pravičnosti i čestitosti, kao putokaz kako živjeti – kao mjeru života. Upravo zato što se pogružio u to more narodnog života svetogorac i tihovatelj Sava umio je da psaltirska duhovna stanja i iskušenja pretoči u lijekove za našu svakodnevicu, da spoji ono „pomiluj me, Bože, po velikoj milosti tvojoj i po obilju milosti tvoje očisti bezakonje moje…“ sa našim koševinama, kupljevinama, sjelima, kumstvima i raskumljivanjima, svadbama, krštenjima i opijelima - rekao je, između ostalog, Đogo u svetosavskoj besjedi.

Svetosavsku akademiju, u sali Gradskog pozorišta, organizovali su fočanski Centar za kulturu i informisanje i lokalna uprava.