Pretpostavlja se da je na području Srebrenice, Bratunca i Skelana od početka rata do marta 1993. godine ubijeno oko 1.200 ljudi, dok se broj povrijeđenih i ranjenih, takođe na osnovu pretpostavki, kreće između 2.800 i 3.200 osoba, navedeno je u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni /opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica/ protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, autora Milivoja Ivaniševića.

Brojni povrijeđeni i ranjeni su povrede zadobili tokom čestog granatiranja preostalih srpskih sela u Bratuncu i Skelanima, brojnih zaseoka, te snajperskom vatrom i detonacijama brojnih nagaznih mina, čije su žrve civili, piše u ovom dokumentu iz 1993. godine, čije dijelove prenosi Srna.

Brojni ubijeni sahranjeni su nakon što su njihova tijela izvukli članovi porodica i mještani koji su napuštali sela, nekoliko desetina tijela predali su muslimani srpskoj strani radi sahrane, dok su neki ostali na pepelu i ruševinama svojih kuća ili negdje u blizini mjesta pogibije.

Međutim, pošto su muslimani zauzeli ta sela i njihovu okolinu tijelima je nemoguće prići i nema mogućnosti za pronalaženje tijela ubijenih Srba. Pošto su neki ubijeni tokom ljeta, teško je da će ikad biti sahranjeni. Možda će tek nakon rata biti moguće procijeniti broj žrtava čija su tijela ostala na muslimanskoj teritoriji iz bilo kog razloga, i koji su bili ubijeni kao zatvorenici, i njihovi identitet, piše u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida.

Teško je imati precizne podatke jer su držani na raznim mjestima, među kojima su neka koja jedva da imaju bilo kakvu saobraćajnu vezu. Tako su, na primjer, dijelovi opštine Srebrenica povezani sa opštinom Milići, drugi sa opštinom Skelani, a treći sa opštinom Bratunac.

Slično je i sa mjestima ukopa. Većina žrtava ukopana je u Bratuncu, potom u Skelanima i srpskim selima koja su još slobodna. Pojedine žrtve sahranjene su na mjestu gdje su ubijene, nekoliko u Jugoslaviji, u Bajinoj Bašti, Ljuboviji i selima na desnoj obali Drine.

Drina je bila i grob nekima.

Trenutno je neophodno samo ispunjavati osnovne potrebe i obaveze i boriti se za opstanak, što sprečava civilne i vojne vlasti da brinu o broju žrtava, piše u Memorandumu.

Uprkos svemu, ono što je poznato i ustanovljeno i do određene mjere medicinski obrađeno, svjedoči o masovnoj tragediji srpskog naroda u tim područjima.

U Memorandumu je objavljena i lista sa imenima 648 žrtava ili oko polovine ljudi srpske nacionalnosti koje su ubijene do 1993.

Lista žrtava u prilogu sadrži: ime, očevo ime i prezime, godinu rođenja, prebivalište, prije smrti, mjesto smrti. Za gotovo sve žrtve poznato je i mjesto rođenja, profesija, broj članova porodice, uzrok smrti, medicinski rezultati spoljnjeg ispitivanja tijela, direktni ili indirektni počinioci zločina, očevici.

Osim toga, njihiva nacionalna i vjerska pripadnost je poznata, ali uz nekoliko izuzetaka, u pitanju su samo Srbi pravoslavne vjeroispovjesti.

Lista je rađena hronološki, po mjesecu i datumu smrti, što pruža uvidu obim i redoslijed napada muslimanskih grupa na srpske teritorije.

Pažnju možda treba da privuče i činjenica da nisu uništvana samo srpska naselja, već su zbrisane i cijele porodice u pojedinim selima.

Milivoje Ivanišević je autor Studije o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni /opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica/ protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, koja je na inicijativu predsjednika SR Jugoslavije Dobrice Ćosića preimenovana u Memorandum jugoslovenske Vlade, dokument koji je dostavljen UN, Stejt departmentu, Komitetu za spoljne poslove Senata, te Ciji 1993. godine.

Dokument je na adrese u Vašington odnio profesor Darko Tanasković, a tadašnji jugoslovenski ambasador pri UN Dragomir Đokić Memorandum je uputio generalnom sekretaru UN.