Druga eksplozija na sarajevskoj pijaci Markale 28. avgusta 1995, je bila povod za pokretanje agresije NATO snaga na Republiku Srpsku pod nazivom „Operacija Namjerna sila“. Masakri na Markalama, nad sarajevskim civilima, počinjeni su u minobacačkim napadima u dva navrata. Prvi masakr se desio 5. februara 1994. kada je ubijeno 68 ljudi, a ranjeno 144. Drugi napad se desio 28. avgusta 1995. kada je ubijeno 37 ljudi, a ranjeno 90.

Prema sudskim presudama Haškog tribunala za oba slučaja je odgovorna Vojska Republike Srpske, dok prema izvještaju nezavisne komisije ne postoje jasni dokazi za to, što je potvrdio lično i Jasuši Akaši, izaslanik generalnog sekretara UN za Balkan. Zbog toga mnogi smatraju da su bošnjačke snage iscenirale, odnosno same izvršile oba napada na sopstvene civile kako bi izazvale NATO bombardovanje Republike Srpske. 

Video: RSplaneta

Bombardovanje NATO-a je zvanično počelo 30. avgusta i trajalo do 14. septembra 1995. godine. Prije bombardovanja u avgustu, NATO je 25. i 26. maja bombardovao kasarnu u Jahorinskom potoku kod Pala. Prema izvorima NATO-a u ovoj kasarni se nalazilo skladište municije, a misiju je sprovelo šest aviona naoružanih laserski navođenim bombama.

Zvanični razlog za početak bombardovanja tada je bilo još uvijek nepotvrđeno granatiranje sarajevske pijace Markale. Ova akcija je ostala upamćena kao prva veća vojna akcija NATO-a, a rezultirala je povlačenjem srpskih snaga oko Sarajeva.

Nakon prvih bombardovanja Pala, Vojska Republike Srpske zarobljava 377 talaca UNPROFOR-a (u svijetu poznata kao „kriza sa taocima“ u Bosni) i koristili ih kao živi štit za različite ciljeve u Bosni, što je bio jedan od razloga da NATO pojača i okonča napade.

U vrijeme „krize sa taocima“ u Palama je radio Kanađanin Patrik Rekner, vođa tima vojnih posmatrača UN-a (UNMO) čiji je glavni zadatak bio nadziranje dogovorenih prekida vatre i kontakt sa političkim i vojnim rukovodstvom Srba. On je danas svjedok u suđenju Radovanu Karadžiću. Svjedok i još dva člana njegovog tima su uhapšeni 26. maja 1995. godine uz prijetnje da će biti ubijeni ukoliko NATO ne zaustavi zračne udare po srpskim vojnim ciljevima. Zarobljeni posmatrači odvedeni su prvo u Jahorinski potok gdje su se nalazila skladišta municije VRS, koja je NATO prethodno bombardovao, pa su onda raspoređeni na sve strane i korišćeni kao živi štit. Rekner je odveden i vezan za stub u blizini radara na Jahorini. Radovan Karadžić je na suđenju u haškom tribunalu izjavio da je Ranker radio na prikupljanju informacija o ciljevima koje će NATO 30. avgusta gađati.

Na dan zvaničnog početka bombardovanja Republike Srpske, 30. avgusta, u ratnom okršaju srpske artiljerije i aviona NATO-a, koji su stanovnici ratne prestonice gledali na nebu, oko 17 časova oboren je jedan francuski Miraž 2000K raketom zemlja-zemlja, koji je pao 20 km jugoistočno od Pala. Nakon pada aviona, vojska i mještani su se pokrenuli i piloti su zarobljeni. Piloti Jose Souvignet i Frederic Chiffot su oslobođeni u Zvorniku nakon 104 dana zarobljeništva.

Ukupni broj bačenih bombi na položaje Vojske Republike Srpske iznosi 1.026, od čega 708 vođenih bombi. Ukupna težina bačenog eksploziva iznosi oko 10.000 tona. Tokom bombardovanja su ubijena 152 srpska civila i 273 je ranjeno. NATO je za bombardovanje Hadžića, Vogošće, Ilijaša, Jahorine, Pala i Bratunca koristio osiromašeni uranijum, a od njegovih posljedica umrlo je najviše bivših stanovnika opštine Hadžići koji su se, nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma, preselili na područje Bratunca. Na tamošnjem groblju, u periodu od 1996. do 2000. godine, sahranjeno je čak 400 ljudi, od kojih je većina bolovala od neke vrste karcinoma. Strani vojnici, koji su boravili na ovim područjima, u toku i nakon bombardovanja danas imaju slične zdravstvene probleme.