Decembar 1915. godina. Srbija pred kolapsom… napadnuta od tri velike sile: Austrougarske, Njemačke i Bugarske. Država se izmješta sa svoje teritorije a saveznici…

Malo ih je tada bilo dovoljno blizu da pomognu. Ipak, pokušaja je bilo. Jedan od takvih izveli su Irci. Evo ih na fotografiji. Na srpskoj teritoriji. Ovo je priča o njima.

10th Irish Division

Kada je bilo jasno da Bugari kreću sve južnije, ne bi li opkolili srpsku vojsku u povlačenju, na granici Kraljevine Srbije i (u Velikom ratu tada neutralne) Grčke, irska Deseta divizija, sastavljena od oko 8.000 dobrovoljaca, kod sela Kosturino je pokušala nemoguće. Da zaustavi cijelu jednu bugarsku armiju od 99.497 ljudi.

Irci se borili u ljetnjoj opremi usred zime!

Samo, gdje su se uopšte nalazili ti Irci? Lijevo od njih su Francuzi gledali da budu najbliži ugroženim Srbima, štiteći im povlačenje, a irska divizija je pokušala da spriječi prodor kroz jedini planinski prolaz u Vardarskoj dolini koji je Bugarima značio. Htjeli su da opkole Srbe i da Njemcima obezbijede prugu Berlin – Konstantinopolj (Istanbul), kako bi se pomogao saveznik, Turska.

A Irci su se u Solun iskrcali u ljetnjoj opremi, pravo posle sopstvenog pokolja kod Galipolja, u sastavu britanskih imperijalnih trupa kojima je dato u zadatak da ovladaju svim tim morsko-kopnenim, a strateški važnim tačkama na svjetskim raskrsnicama. Tako to, valjda, sa imperijama i ide, dok ih ne dočeka neko odlučan, kao što su Turci to bili kod Galipolja. I, u pomenutoj ljetnjoj opremi Irci su i stigli u novembru u okolinu Kosturina. Do bugarskog napada više od hiljadu Iraca odnešeno je u bolnice, zbog promrzlina.

Pa opet, kada je strašan bugarski napad počeo, a trebalo je braniti visoravan okruženu visokim vrhovima (što samo po sebi predstavlja težak položaj), i to visoravan toliko kamenitu da je najdublji rov mogao biti 60 centimetara, (što nikako ne štiti dovoljno od artiljerije a i snažne pješadijske vatre), Irci nisu pobjegli glavom bez obzira.
Došli su da pomognu Srbima, i – ostali su gdje je trebalo.

Kada je napad počeo, zaboravili su na zmije o kojima su pisali rodbini, zaboravili na decembarsku planinsku balkansku hladnoću. Na ogromnu snagu neprijatelja. Samo u prvom udaru, u borbi prsa u prsa, 138 Iraca iz petog, dablinskog bataljona, ostavilo je svoj život na tada još uvijek neokupiranom srpskom tlu. U tri dana borbi, taj irski bataljon je sa 1.042 spao na 565 vojnika. Ništa bolje nisu prošli ostale irske jedinice. Jer ništa manje hrabrije nisu ni bile.

Kada je komanda vidjela da je dalji otpor uzaludan, jer je (i pored hrabrog držanja Francuza, kojima je poginulo 1.804 vojnika), ogromna brojnost omogućila Bugarima da se uvuku između dvije savezničke vojske, ali i da zađu kroz razuđene spojeve irskih jedinica, naređeno je francusko-irsko povlačenje. Bugari su trijumf slavili uz trube i signalne rakete, Njemcima su u naredna dva dana obezbijedili sigurno funkcionisanje pruge Berlin – Konstantinopolj, a Srbi… Srbi su uspjeli da se, uz nekoliko bravura sopstvenih snaga, domognu obale, a onda, kroz novu Golgotu, Krfa… Ostalo je poznato.

U slavu Iraca koji su se borili da bi Srbija opstala, tamo negdje kod Dojrana i dan danas stoji keltski krst. Na njemu piše “U znak sećanja na one iz Desete irske divizije koji su pali na Galipolju, a dali živote u odbrani Srbije, a i u slavu svih Iraca koji su dali svoje živote u Velikom ratu”.

Ova priča je poput tog krsta. Znak sjećanja na te Irce.