Ledi Lejla Pedžet rođena je 1881. godine.

U Beograd je prvi put došla 1910, kad je njen muž, ser Ralf, bio imenovan za britanskog predstavnika u Srbiji. Po izbijanju Prvog balkanskog rata 1912, u Beogradu su otvorene vojne bolnice, a ledi Pedžet je bila među prvim dobrovoljnim bolničarkama. Previjala je ranjenike, hranila ih, ribala podove, iznosila krvave zavoje...

Ponovilo se to i u Drugom balkanskom ratu, nakon koga se sa suprugom, kome je u Beogradu 1913. prestala služba, vratila u London.

Kada je počeo Prvi svjetski rat, poslije bitaka na Ceru i Kolubari, u novembru 1914, ledi Pedžet se s velikom britanskom sanitetskom misijom i sanitetskim materijalom, preko Soluna, obrela u Skoplju. Boreći se požrtvovano protiv tifusa u skopskoj vojnoj bolnici, u martu 1915. i sama je oboljela od ove opake bolesti, kao jedna od posljednjih zaraženih u epidemiji, piše "Kurir".

Upućena je na oporavak u Švajcarsku, a pred polazak se pismom, objavljenom u Politici na prvoj strani lista, zahvalila "cjelokupnom srpskom narodu svima i svakome, malima i velikima podjednako, na prijateljstvu, ljubavi, pažnji i nježnosti s kojima su se ophodili prema meni za sve vrijeme moje bolesti". Odgovorio joj je na isti način vrhovni komandant srpske vojske regent Aleksandar Karađorđević.

- Oduvek sam za Srbiju i srpski narod imala tople simpatije i između mene i njega je postojala neka naročita veza koja je činila da i kad sam od njih daleko, s ljubavlju mislim na njih, veza koja je činila da sam u Srbiju dolazila uvek s onom istom radošću s kojom i u svoju otadžbinu. Još jednom iskreno i od srca hvala svima i do skorog viđenja -

Ledi Pedžet vratila se u Skoplje već u julu 1915. i opet preuzela upravljanje bolnicom. Tu su bili izmješani srpski, austrougarski i bugarski ranjenici, a ledi Pedžet je svima pružala podjednaku pažnju. Kad je srpska vojska preko Albanije napustila zemlju, ona je ostala uz ranjenike i bila zarobljena. Četiri meseca provela je pod bugarskom okupacijom, ali su bugarske vlasti imale poštovanja prema njenoj ličnosti. Tek kada su ranjenici napustili bolnicu, u februaru 1916. godine, preko Sofije, Bukurešta i Rusije vratila se u Englesku.

Poslije Drugog svjetskog rata, njeno imanje postalo je središte okupljanja srpskih političkih izbjeglica. Miloš Crnjanski je izvjesno vrijeme sa ženom stanovao u njenom zamku, a pomogla mu je i da dobije englesko državljanstvo. Zahvaljujući njenoj novčanoj pomoći, uređeni su Srpska crkva i Srpski klub u Londonu, a u Crkvi Svetog Save podigla je bronzanu ploču generalu Mihailoviću.

Diplomata i istoričar Kosta St. Pavlović zapisao je da je "na Srbe potrošila svu svoju gotovinu, prodala kuću u kojoj je odrasla i otuđila velelepni park..."

Umrla je 1958. godine. Nekoliko dana prije nego što je preminula, ledi Lejla Pedžet je rekla: "Neka me svi zaborave! To mi je svejedno! Ali će mi teško pasti ako me moji Srbi zaborave!"