Na današnji dan, 17. februara 1871. godine u Trebinju je rođen srpski pisac i diplomata Jovan Dučić, čije je stvaralaštvo ostavilo snažan pečat u srpskoj književnosti, tokom prve polovine XX vijeka.
U rodnom mjestu je završio osnovnu školu, a potom se školovao u Mostaru, Sarajevu i Somboru. Već prvom pjesničkom zbirkom “Pjesme” (1901) predstavio se kao nadahnut liričar, obuzet temama bola i usamljenosti, ljubavi i smrti. Kao učitelj je službovao u Bijeljini, ali ga odatle protjeruju austrougarske vlasti, zbog kritike režima u pjesmama “Oj, Bosno” i “Otadžbina”.
Odatle je prešao u manastir Žitomislić, pa u Mostar, gdje se, zajedno sa Aleksom Šantićem, angažovao u srpskom kulturno-umjetničkom društvu “Gusle” i bio jedan od pokretača lista “Zora”.
Zajedno Svetozarom Ćorovićem, istaknutim istoričarem i kulturnim radnikom, biva protjeran iz Mostara, 1899. godine odakle odlazi u Ženevu i Pariz, na doškolovavanje. Od 1910. do 1941. godine je u diplomatskoj službi Kraljevine Srbije, Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije, službujući u Carigradu, Sofiji, Rimu, Atini, Ženevi, Kairu, Budimpešti, Bukureštu i Madridu. Po okupaciji Jugoslavije, u aprilu 1941. godine prelazi u Lisabon, a odatle odlazi u SAD, gdje se istakao među srpskom dijasporom, pišući o ustaškom genocidu nad Srbima u NDH.
U jeku ratnih dešavanja ga je zatekla i smrt, a njegovi posmrtni ostaci su pohranjeni u portu srpskog manastira Sv. Save u Libertvilu, u državi Ilinois, gdje su počivali sve do oktobra 2000. godine, kada su prenijeti u manastir Hercegovačka Gračanica, pjesnikov zavičaj.
Pisao je i poeziju i prozna djela, među kojima se ističu pjesničke zbirke “Pesme sunca”, “Pesme ljubavi i smrti”, “Carski soneti” i “Plave legende”, putopis “Gradovi i himere”; eseji “Blago cara Radovana”, “Moji saputnici”, “Staza pored puta”; rasprave “Federalizam ili centralizam” i “Jugoslovenska ideologija – istina o jugoslavizmu” i naučna studija – “Grof Sava Vladislavić”.
