Na današnji dan 1864. u Beču preminuo je Vuk Stefanović Karadžić reformator srpskog jezika i jedna od najznačajnijih ličnosti srpske kulture i književnosti u istoriji Srbije.

Vukovi najveći doprinosi su zapisivanje narodne književnosti koja je do tada isključivo prenošena usmenim putem i reformacija srpskog jezika kojom je stvorio jedan od najjednostavnijih i najlogičnijih pravopisnih sistema. Sakupljao je srpske narodne pesme i reformisao azbuku i ćirilično pismo. Njegovim reformama u srpski jezik je uveden fonetski pravopis, čime je slavenosrpski jezik zamenjen srpskim jezikom.

Takođe Vuk Stefanović Karadžić je izdao mnoge knjige narodnih pesama i priča kao i običaja, srpsku gramatiku i „Srpski rječnik” koji je sadržao reči koje su se govorile u narodu

Pisac, filolog i reformator srpske azbuke i pravopisa rođen je 7. novembra 1787. godine u selu Tršić, nedaleko od Loznice. Njegovi roditelji zemljoradnici,  Stefan i Jegda dali su mu ime Vuk pa snažnoj divljoj životinji kako bi se zaštitili od smrti, pošto im prethodno petoro male dece umrlo. Samostalno je naučio da čita i piše. Neko vreme j proveo u manastiru Tronoši. Otac ga je poslao kako bi ga monasi obrazovali, ali kada su mu umesto toga davali stoku na čuvanje, otac ga je vratio kući. Najvažnije obrazovanje Vuk je stekao slušajući narodne običaje, priče i pesme koje je i zapisivao. 1804. godine srpski ustanak obezbedio je oslobođenje i mir koji će kratko potrajati.

Kada su Turci ponovo pokorili Srbiju 1813. Vuk je otišao u Beč da se školuje. U Beču je naučio nemački i latinski jezik i uživao je u zapadnoj kulturi. Ubrzo nakon dolaska privukao je pažnju Jerneja Kopitara, austrijskog kritičara koji je pročitao Vukov članak pisan na popularnom srpskom jeziku. Kopitar je postao Karadžićev prijatelj, savetnik i velika podrška. Ne samo da je hvalio Vukove zbirke nego mu je i predlagao smernice za dalji rad.

Prvu zbirku narodnih pesama izdao 1814. godine – „Mala prostonarodna slaveno-serbska pjesnarica” i gramatiku „Pismenica serbskoga jezika”, kako bi pomogao čitaocima da što bolje razumeju njegovu knjigu. Podstaknut uspehom ove dve knjige, Karadžić naredne godine izdaje „Narodnu srbsku pjesnaricu”. Kako bi pronašao podršku za svoja istraživanja i pisanja, 1818. godine odlazi u Rusiju, a zatim se vraća u Srbiju kako bi sakupio dodatni materijal za proširenu zbirku pesama koju je nameravao da objavi u četiri toma. Ovi tomovi izdati su u periodu od 1823. do 1833. godine i nose nazive: Ženske pjesme, Pjesme junačke najstarije, Pjesme junačke srednjijeh vremena i Pjesme junačke novijih vremena o vojevanju za slobodu

1823. godine upoznao je Jakoba Grima, strijeg brata Vilhelma Grina sa kojim je stekao zajedničku slavu objavljivanjem zbirke nemačkih bajki. Jakob Grim je napisao pozitivnu kritiku Vukove treće zbirke pesama i upoznao ga sa Geteom. Vuk je održavao kontakt sa Braćom Grim, koja su znala srpski jezik i deo bajki preuzela sa srpskog.

U godinama između 1828. i 1832. Vuk je bio u službi kneza Miloša Obrenovića. Njegove  dužnosti obuhvatale su predavanje francuskog jezika kneževim sinovima, prevođenje Napoleonovih zakona na srpski jezik i pisanje istorije Srbije.

Karadžićev poslovni odnos sa Obrenovićima okončao se 1832. godine kada je Vukovu azbuku i narodne pesme Pravoslavna crkva prezrela kao vulgarne i prevratničke. Odbojnost prema njegovom radu Vuka nije obeshrabrila, štaviše, 1833. godine dozvoljeno mu je da se vrati u Austriju gde je objavio četvrtu knjigu narodnih pesama uprkos zabrani Crkve.

Do 1835. godine, protestovanje protiv Vukovog rada se stišalo, a njemu konačno dodeljeno priznanje za svoj doprinos Srbiji. Nakon što se penzionisao, Karadžić je imao vremena da putuje, sakuplja materijal i ponovo pregleda svoje ranije zbirke koje čine važan deo srpske tradicije, kulture i istorije. Umro je u Beču, 1864. godine. Za sobom je ostavio suprugu Anu Krauzovu, s kojom je imao trinaestoro dece od kojih su oca preživeli samo sin i kći. 1897. godine posmrtni ostaci Vuka Karadžića preneti su u iz Beča u Beograd, gde je položen u grobnicu pred zapadnim vratima Velike Saborne Crkve.