Goran Šarenac (46) iz Rogatice, kojeg su neprijatelji u ratu “proglasili mrtvim” vjerujući da nije uspio preživjeti njihov metak, nastavio je da niže životne pobjede i u miru boreći se za prava svojih saboraca.

Na području rogatičke opštine živi nešto više od 220 ratnih vojnih invalida (RVI) iz Odbrambeno-otadžbinskog rata. O njima u okviru Opštinske boračke organizacije brine poseban Odbor na čijem čelu je Goran Šarenac. Ovaj ratni vojni invalid pete kategorije sa 70 odsto invalidnosti, je istovremeno i predsjednik Odbora RVI Sarajevsko-romanijske regije i član Skupštine RVI Republike Srpske.

- Zadatak Odbora na čijem sam čelu i cijele Boračke organizacije jeste da uradimo sve što se može da poboljšamo položaj RVI i svih demobilisanih, posebno nezaposlenih, boraca. I pored na oko dobre zakonske regulative prostora za naše djelovanje ima dosta i po obimu i strukturi - kazuje Šarenac.

Ističe da su u najtežem položaju invalidi od šeste do deset kategorije u kojoj je gotovo 170 ljudi, čije su invalidnine od 142 do mizernih 29 maraka.

- Oni koji nemaju pravo na neku od dodatnih materijalnih pomoći, ortopedski ili drugi dodatak su u vrlo teškoj situaciji. U nešto boljoj materijalnoj situaciji, ali uz znatno veće tjelesno oštećenje, su invalidi od prve do pete kategorije, kojih je u našoj opštini četiri-pet. Toliko ima ima i RVI druge kategorije, a već treće kategorije imamo 16, četvrte 17 i pete, gdje sam i ja, 13 invalida. Mi dobijamo osnovnu invalidninu od 213 maraka - rekao je Šarenac, čije ranjavanje, odnosno “pogibiju” je zabilježio u svom ratnom dnevniku za period od početka 1992. do kraja 1993. godine Ago Podžić, predratni nastavnik i predsjednik Ogranka SDA u Žepi, koji je jedno vrijeme bio i zamjenik Avde Palića, ratnog komandanta tzv. Armije BiH u Žepi. 

Šarenac priča da se u tom dnevniku, koji je Ago revnosno vodio i, na njegovu nesreću,  zaboravio u Žepi, navodi da je u avgustu 1992. jedna izviđačka grupa ubila “četnika” u zaseoku Milotići u selu Godimilje.

- Jedan od tih “ubijenih četnika” sam ja. Dok sam bio na straži čuvajući selo, kao 18-godišnji mladić, pucali su i pogodili me. Razarajući metak je ušao sa leđa, tik pored kičme, sa lijeve strane, koju je malo i oštetio, a onda eksplodirao u trbušnoj duplji i napravio pravi  dar-mar - kazuje Šarenac.

Koliko je bio teško ranjen dokazuju ožiljci na šest mjesta na stomaku.

- A šta je bilo u stomaku znaju samo ljekari koji su me kroz više operacija “krpili” u Vojnoj bolnici na Sokocu i beogradskoj VMA u kojoj sam liječen punih pet mjeseci. Zahvaljujući Bogu i ljekarima, ostao sam živ i, na moju radost, već u toku rata vratio se na branik mojih Borika, Rogatice i Republike Srpske - rekao je Šarenac.

Ljubav sa ratišta

Sa jednog od borbenih zadataka pred sam kraj rata na području Hercegovine, u Ljubinju, naišao je na svoju ljepšu polovinu Milicu.

- Uzeli smo se i sa njom imam sina i kćerku. Najveća radost mi je četvorogodišnji unuk Mihajlo, koga su mi podarili sin i snaha - kazao je Goran Šarenac.