Golubovići su bili ugledna porodica u Konjicu. Đuro (1951), profesor geografije, zbog preležane paralize u djetinjstvu je jedva bio pokretan.

I supruga Vlasta (1958), inženjer arhitekture, bila je profesor, imali su sedmogodišnjeg Petra i dvije godine mlađeg Pavla i svi su krvnički ubijeni u jednom danu.

Ubistvo porodice Golubović opisano je do detalja u monografiji "Djeca žrtve rata 1991-1995." koju je objavio Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica.

Pet pripadnika Interventnog voda Stanice javne bezbjednosti Konjic Miralem Macić (1969), Jusuf Potur (1966) i Adem Landžo (1956), sa Šefikom Tucakovićem i Mirsadom Maksumićem, koji su poginuli tokom rata, skovali su zločinački plan u kući Macićevog oca Hadže da se počnu "svetiti Srbima" po Konjicu. Njih petorica su se 1. jula 1992, na prijedlog Šemse Tucakovića, dogovorili da ubiju porodicu Đure Golubovića. Svi su bili u vojničkim uniformama i naoružani automatskim puškama. Iz kuće su izašli oko 22 časa i naoružani se zaputili ka stanu Golubovića, u koji su nasilno upali, okupili porodicu i izveli ih iz stana.

Macić se potom vratio u stan iz kojeg je iznio TV prijemnik i stavio u gepek auta, a potom su s dva automobila krenuli lokalnim putem Konjic - Borci. Nakon izlaska iz grada, dva automobila u kojima je bilo devet lica, zaustavila su se pred spuštenom rampom policijskog punkta u mjestu Polja Bijela. Poslije razgovora s dežurnim policajcem na kontrolnom punktu dignuta je rampa i vožnju su nastavili prema selu Spiljani. Zaustavili su se nakon kilometar od punkta s njegove desne strane, kod slivnika, ugasili su svjetla na automobilima (osim pozicionih), a potom su svi izašli iz automobila s oružjem.

Naredili su Golubovićima da izađu iz automobila i da se poredaju na desnoj ivici kolovoza. Kada su to učinili, piše u monografiji, policajci su uperili cijevi i istovremeno otvorili rafalnu paljbu po njima.

- Sedmogodišnji Petar je čudom jedini ostao nepogođen i nepovrijeđen. Mališan je prilikom paljbe i sam pao na zemlju između tijela roditelja i mlađeg brata Pavla. Nakon što su zločinci otišli, ustao je i napustio mjesto gdje su bila tijela roditelja i brata. Potražio je utočište kod policije na punktu. Poslije pješačenja stigao je na policijski punkt gdje je dežurnom policajcu Hadži Maciću i Draženu Markoviću ispričao šta se dogodilo. Dežurni na punktu je motorolom odmah javio u policijsku stanicu da se kod njega nalazi Petar, a ubrzo potom iz Konjica je ponovo stigla ista grupa. Preuzeli su Petra, a potom su nastavili vožnju prema Konjicu. Zaustavili su se na mjestu zvanom Begin Vir gdje su izveli dijete iz auta, pa iz oružja osuli vatru u Petra Golubovića. Smrtonosni rafali su ovog puta, kao i njegove roditelje i brata, pokosili mališana - piše u publikaciji.

Porodica Golubović je nakon nekoliko dana sahranjena na groblju Musala. Jedan od ubica, Miralem Macić, nedugo nakon ubistva je uselio u stan te iste porodice. Tužilac Ibro Bulić podigao je optužnicu za ovaj i za druge zločine nad Srbima u Konjicu 1994. godine. Prvostepena presuda je izrečena krajem 1995. godine.

Tek u ponovljenom suđenju pred Kantonalnim sudom u Mostaru 25. jula 2000. godine Miralem Macić je osuđen na 12 godina zatvora. Vrhovni sud FBiH je godinu kasnije potvrdio presudu. Istog dana kada je izdržao zatvorsku kaznu, Macić je uhapšen po novoj optužnici za ratni zločin, za ubistvo tri srpska civila u Konjicu. Kraj suđenja nije dočekao. Preminuo je 25. januara 2012, samo dan prije nego što je trebalo da bude razmotren sporazum o priznanju krivice koji je sklopio sa Tužilaštvom BiH.

Prema podacima Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih tokom rata je, iz neposredne blizine pa i iz snajpera, 16 djece je ubijeno i isto toliko ranjeno.

- U toku masovnih zločina najčešće nisu birana sredstva, ni metod napada. Važno je bilo da se zaraćenoj strani nanese šteta, bol, progon i patnja. U tome se nisu birale žrtve. Napada na djecu je bilo u selima, naseljima i stanovima. Ovakvi primjeri čovjeka prema čovjeku, posebno prema djetetu, pokazuju da nauka malo zna o čovjeku i da je malo toga objašnjeno kada je njegova pri-roda u pitanju - istaknuto je u monografiji.

Najveće stradanje djece evidentirano je na području sarajevskih opština, Odžaka, Doboja i Konjica, a dokument ukazuje da je jedna-ko zastrašujući broj stradale djece i način na koji su ubijana. To potvrđuju ekshumirana dječija tijela iz masovnih grobnica Ledići (Trnovo), Jajce (Carevo polje), Treskavica, masovna grobnica Sanski Most te djeca ubijena na Petrovačkoj cesti. Stradalo ih je 1.418 - 485 ubijeno, 428 ranjeno, 452 bilo u logorima, zatvorima i kućnim pritvorima.

Seksualno zlostavljano ili silovano je 13, a psihotraume i stradanje porodica zabilježeno je za 40 djece.

Spomen-ploča

Želeći da sačuva uspomenu na stradale dječake i razbije zid ćutanja o ubistvu dva srpska dječaka, Anis Kosovac je na ulazu u pravoslavno groblje na Musali postavio spomen-ploču posvećenu njima. Doveo je vodu na groblje i napravio česmu, izgradio kapiju i redovno održava groblje na kojem je sahranjena porodica Golubović.

- Bili su mi komšije, kad neće opština, sramota je da neko to ne postavi. Dvoje djece - pet godina i sedam godina neko ubije i onda svi šute. Šuti režim za čije vladavine su djeca ubijena. Taj režim i sad vlada. (...) Prestrašno je kad neko ubije djecu. Kako nije strašno da ti dođe neko naveče, izvede te i ubije dvoje djece. U tvom gradu ubijeno dvoje djece. Strahota - pričao  je svojevremeno Kosovac.

Piše: Vedrana Kulaga Simić