U Istočnom Sarajevu je prije desetak dana otvorena Hercegovačka kuća, prodavnica organskih proizvoda, prehrambenih i kozmetičkih. Vrpcu su presijekla dvojica gradonačelnika, trebinjski i istočnosarajevski. A kako se zove to što je otvoreno, ako vas tuda put nanese, saznaćete samo ako znate engleski, pa prevedete „Herzeg House, Organic Store“.

To je, inače, uspješni maloprodajni lanac trebinjskog Agrarnog fonda i dio trebinjske turističke ponude, a nudi ono šta se po starim receptima još uvijek proizvodi u hercegovačkim domaćinstvima.

U prevodu na srpski, naziv „hercegovačka kuća“ pokazuje upravo te fine nijanse semantike koje razotkrivaju domaćinski potencijal hercegovačkog sela,  zdrave korijene i temelje  na kojima mora da počiva društvo koje pretrajava vijekovima i opstaje na hercegovačkom kamenu. A snaga sela i prirode sada je na cijeni – propagira se boravak u prirodi da dišemo čisti vazduh i riješimo se stresa, da jedemo zdravu organsku hranu i da sve to reklamiramo – na engleskom!

Za razliku od našeg prirodnog i zdravoseljačkog u semantičkom potencijalu „hercegovačke kuće“, „Herzeg House, Organic Store“ je moderno, urbano i tuđe, što mu daje dodatnu vrijednost boljeg i tržišno poželjnijeg?!

I zbilja ne sporim da je u turističkoj ponudi Trebinja i ostalih gradova Republike Srpske engleski naziv firmi za koje se turisti interesuju vrlo pragmatičan, ali sporim što u prezentovanju srpskih proizvoda na srpskom prostoru ne postoji primarni naziv na  srpskom jeziku i što taj nepostojeći srpski naziv nije hijerarhijski nadređen engleskom. U državi koja cijeni, štiti i promoviše sopstvenu kulturu to bi bilo obavezno, ako već nije zakonom predodređeno kao nezaobilazno.Da sam ja gradonačelnik (a sada bih već prema najnovijem jezičkom Zakonu o rodnoj ravnopravnosti Srbije morala biti gradonačelnica) koji ovih dana u Republici Srpskoj otvara „Herzeg House, Organic Store“, meni bi bilo neprijatno što predstavljam politiku koja se deklarativno jako zalaže za srpski jezik i ćirilicu!

A ono tamo ne da nema ćirilice, nema ni srpskog jezika! I zaista, sve politike koje Srbima u borbi za vlast ispiraju mozak, i opozicione i pozicione bez razlike, nacionalnim vrijednostima kao što su srpski jezik i ćirilica služe se kao političkom štakom na koju se oslanjaju u situacijama kada javnost gubi povjerenje u njihove ideološke koncepte iza kojih ne slijede obećani rezultati sveopšteg napretka i dobre egzistencije za običnog malog čovjeka.

Kada politika ne uspijeva na egzistencijalnom planu, onda se svašta obećava na esencijalnom, sa jasnom predstavom o kolektivnoj psihologiji Srba da cijene slobodu i nacionalnu kulturu koja se stvara i živi samo u srpskom jeziku. No malo šta se od obećanog ostvaruje, što pokazuje i aktuelni staus srpskog jezika i ćirilice.  Možda se u Srbiji i ne uočava koliko je prostor srpskog jezika i srpske kulture devastiran, koliko to uočava onaj koga je život ostavio u Bosni i Hercegovini i u Republici Srpskoj, koja se na tom planu uvija pod stalnim pritiskom raznih međunarodnih faktora i bošnjačke politike i filologije koje utiru put dominaciji bosanskog imena jezika na teritoriji BiH i njegovom institucionalizovanju u okviru obrazovnog sistema Republike Srpske, a preko njega i u ostalim sferama. 

Možda je zato i srpskom prosječnom govorniku i srpskom lingvisti u Srbiji sasvim prirodno i demokratski što se među manjinskim jezicima odavno već našao i „bosanski“, kao ime koje za srpski upotrebljavaju srbijanski Bošnjaci. Srbima u Bosni i Hercegovini time je vezan kamen oko vrata, jer im nacionalni bosanski identitet putem imena jezika kao državnog prijeti još od vremena austrougarske aneksije, a povampirio se sa radikalnom islamskom politikom bošnjačke većine u BiH koja na svim mogućim poljima nastoji da ih odvoji od cjeline srpskog naroda. U tom programu, Srbi ili „bosanski pravoslavci“ su na „bosanski način“ drukčiji od ostalih Srba, govore  „srpskom varijantom bosanskog jezika“, samo to još neće da priznaju. Priznanje takvog statusa neće uslijediti deklarativno, ali hoće vremenom, urušavanjem srpskih identitetskih kategorija i nebrigom o njima u praksi. A nebriga se ogleda i u navedenom primjeru nekriterijalne najezde engleskog jezika tamo gdje bi srpski morao biti neizostavan, kao i u paradoksu ćirilice kao suštinske dominate nacionalne kulture koja je skoro izgubila funkcionalnu vrijednost.  Potvrda tome ima na sve strane, a odnos savremenog govornika srpskog jezika u svim navedenim područjima, pa i u Republici Srpskoj najjasnije reflektuju nazivi firmi i reklama – već je za čuđenje kad se na njima nađe ćirilica.

Vrlo često se u javnosti i medijskim diskusijama postavlja pitanje na koji način sačuvati i zaštiti ćirilicu. Da bi se to postiglo, da bi ćirilica vratila status koji je imala prije najezde latinice – vrlo je dug put povratka, ali svakako kraći od puta njenog progona iz savremene nacionalne kulture.

Bez donošenja zakona o jeziku i pismu (što se odavno zagovara), koji bi definisao odnos službene, javne i individualne upotrebe pisama, bez njegovanja kod mladih kulture pamćenja i čuvanja ćirilične pismenosti i u njoj stvorenih vrijednosti koje narod određuju – ćirilica nikada neće vratiti svoj status osnovnog i obaveznog pisma koje čuva jedinstvo srpskog naroda u Srbiji i van nje, a time i kontinuitet nacionalne kulture. Ako pak u srpskoj filologiji i državnim institucijama postoji volja za dobro osmišljenim i vrlo aktivnim djelovanjem, taj veliki cilj se može dostići.

Milanka Babić, profesor srpskog jezika i književnosti na Univerzitetu u Istočnom Sarajevu.