Nevelika Burađa pod Murtenicom, zaselak nekadašnje opštine Negbina, pamti zemljoradnika i ratnika Momira Bogićevića, ovdje rođenog 1895. godine.
Sudbina je Momiru odredila da posnu zemlju obrađuje podno šumovite planine, čime se u mladosti i u zrelim godinama bavio. Izuzev u krvavo vrijeme Velikog rata, kada se ovaj zemljodjelac iz Burađe puške prihvatio da brani otadžbinu. Junački ratujući, na Solunskom frontu i kao bombaš, stekao je odlikovanja za hrabrost: Srebrni orden Karađorđeve zvijezde s mačevima, Srebrnu medalju za hrabrost „Miloš Obilić”, Medalju kralja Petra.
Na životna putešestvija Momira Bogićevića u ovo doba podsjeća najplodniji zlatiborski pisac-hroničar Milisav R. Đenić u svojoj objavljenoj knjizi „'Biografski leksikon Zlatibora” (sa životopisima 448 značajnih ličnosti iz zlatiborskog sreza).
- Kad je počeo Veliki rat zemljoradnik Momir je mobilisan u 14. pješadijski puk, sa regrutima pretposljednje ratne mobilizacije. Junaštvom se isticao tokom svih borbi, ali je posebnu hrabrost pokazao na Solunskom frontu, kada je primljen u specijalnu bombašku jedinicu.
„Ispod planine Kožuh u stroju je stajalo jedno bombaško odjeljenje 14. pješadijskog puka. Mladići su pažljivo slušali svog starješinu, a kad su primili zadatak krenuše da ga izvrše.
Mirni i spokojni ratnici ubrzo prilaze neprijateljskim položajima, koriste odsustvo stražara i sjeku bodljikave žice. Kad napraviše prolaze, uđoše u utvrđenje i polegaše. Prema bugarskim bunkerima ubrzo poletješe bombe, koje izazvaše opštu paniku. Kad se Bugari pribraše i uzvratiše, bombaški dvoboj se rasplamsavao najvećom žestinom.
Poslije dvadesetak minuta vatra se smiri. Čuli su se samo jauci i bolno zapomaganje. Srpski ratnici priđoše utvrđenjima, a ona kao grobnice. Puna mrtvih i ranjenih, čitavi su na vrijeme pobjegli. Na osvojenom položaju u lokvi krvi ležao je Momir. Drugovi su ga prenijeli do bolnice, gdje je dugo ostao na liječenju”, bilježi „Biografski leksikon Zlatibora”.
Nakon što je rat završen odlikovani ratnik Bogićević vratio se svojoj kući pod Murtenicom i zemljoradnji. Radio je jedno vrijeme i kao žandarm u Radojini, gdje se upoznao i oženio Krstonijom Drulović. S njom je dobio sina Jevrema, ali ubrzo zatim Krstonija poboljeva i umire. U drugom braku s Đulkom Trifunović Momir je dobio sinove Jovana, Stevana, Dušana i Boja, te kćeri Grozdanu, Milicu i Darinku.
Razbuktao se potom i Drugi svjetski rat. Tokom njega odlikovani junak iz prvog svjetskog vojevanja pretrpio je poniženje nakon koga je ubijen, o čemu u svojoj knjizi piše Milisav R. Đenić: „U popodnevnim satima 23. januara 1942. komandant četničkog Požeškog korpusa Miloš Marković pozvao je Momira da dođe u njegov štab smješten u jednoj kući na granici Burađe i Ojkovice. Tu je junak doživio sramno poniženje, poslije dugog mučenja udarili su mu 25 batina. Puštaju ga da ide kući, ali za njim šalju četničku trojku koja ga poslije dva kilometra stiže i ubija, kukavički s leđa. Rodbina i neki mještani tvrde da je Momir ubijen zbog ženidbe iz komunističke kuće Drulović.”
Piše: Branko Pejović
