Radomir Mihajlović-Točak bi rekao: Zašto ne volim sneg? Moje doba je upravo tada. Mnogi gradovi ljeti bivaju lijepi i sadržajno raznovrsni ali rijetko koji na svijetu kao Sarajevo zimi bude tako tiho i neprimjetno lijep i svoj. Kao oni prvi taktovi bez tona sa gramofonske ploče, tako se ušunja i zašušti zima i prostre snijeg kʼo ćilim džadom od Bezistana do Evrope. Tu, na staroj i klizavoj kaldrmi uske ulice, se izdiže prvi evropski hotel sa toplom vodom u svojim odajama, koji i dobija naziv Evropa. Najukusnije baklave i stecište svih važnijih događaja privatnog i javnog života, građanske inteligencije i odabrane provenijencije. Devalviraju valute, ljudi, pa zašto ne bi i jedan hotel. Međutim, svako ima svoju percepciju stvarnosti i momenata u kojima se dogode život i ljudi, a to bez mjesta na kojima se sretnu ne bi bilo moguće. Ne treba poseban uvod i povod da se baš tu popije kafa, pojede prava bečka ili užižne čibuk. Svako bira šta mu drago u Evropi, a ako je još rođendan, ljepši vakat za sjesti - vinuti se u prijeratnu atmosferu s početka 20. vijeka bečkog „Centrala“, gdje su sjedili svjetski i evropski intelektualci - ne može biti.  

Takav je bio jedan januar. Centralni dio salona uz visoko staklo i udobno mjesto kao da me čekalo. Hotel je spremno dočekao goste, uz sebi svojstvenu atmosferu ravnomjerno koncentrisane graje i neizvjesnog žamora. Uzgred, reprezentnu krovnu terasu hotela često su koristili lokalni selebritiji za samopromociju, čekajući zvona i ezane ne bi li se pred kamerama svijeta presamitili i predstavili - uz zvukove različitih poziva na molitvu - za multikulturalne i evropocentrične ličnosti. Sarajevo je, po mnogo čemu, služilo takvima, savremeno rečeno, za studiju slučaja ali u Evropi, kao uostalom i cijelom Sarajevu, svega je bivalo ali ponajmanje slučajnosti. Upravo suprotno. Sarajevu se uvijek išlo s ozbiljnom namjerom i iz njega odlazilo s velikim razlogom. Nikad povremeno ili slučajno, bar ne ukoliko si rođeni Sarajlija. Za tu razliku su znali i onaj sa Širokače kad - ide u grad i onaj s Ilidže kad – ide do grada. Zbogom Bosno, odoh u Sarajevo važilo je uvijek. Sarajevo se cijenilo jer u provincijalnoj državi kakva je Bosna, njeni lokalni centri imaju veći značaj i smisao, a kamoli Sarajevo.

Sarajevo je u tom smislu bilo mitski grad. Evropa je zato bila i ostala personifikacija, ne samo jedne kafane ili hotela, već centra grada koji je nezvanični velegrad i neusputna metropola. Evropa je takve titularne pridjeve gradu raskrinkavala i svjetlila evropejski.

Prišao nam je ljubazni i neposredni konobar, brzog i spretnog pogleda i pokreta. Sposobnost konobara da niveliše prilaz stolu, uz balansiranje relacione distance i privatnosti, umjetnost je koja treba da ga krasi. Ovaj mladi čovjek je to vješto uspijevao, kao rijetko ko, što je meni Evropu činilo u momentu dodatno evropejskijom. Poletni čovjek je odavao utisak da i najindolentniji gost Evrope u njemu ne može pokolebati taj talenat i osjećaj za ljude. To podrazumijeva odgovornost za nebrojen niz momenata u životu ljudi čijih je on dio, nekad voljno ili nevoljno ali uvijek primjetno i vrijedno. Vi ste mene krstili! odzvonilo je Evropom kao počasni plotun. Od tada više niti jedna riječ ili pokret nije bio isti i zvaničan. Nizali su se osmjesi, razmjena riječi, uspomena i ljubaznosti ali što je iznad svakog bontona ili kurtoazije - uselila se harizma i energija zajednice, koja je grupu u Evropi pretvorila u pokretnu crkvu – skiniju – sinagogu. Svaki čin ove male drame antičkog tipa bio je liturgija. Tu je sve: zauzimanje mjesta, otpočinjanje malog performansa slavlja, objed i sve najedamput posta bogo-služenje.

Kadionice su, uzgred, bogoslužbeni predmet, prvotno upotrebljivan u obredima mnogobožačkih, žrečevskih ali i starozavjetnih tipova žrtvenog proslavljanja. To se posljedično prenijelo i u hrišćansku praksu. Postepeno je služila samo u oltarskom dijelu, da bi kasnije bila u praksi njena upotreba proširena na cijeli hram. U njoj se nalazi posuda obima polovice ljuske divljeg kestena, kao unutrašnji dio kadionice u koji se stavlja ugalj ili briket, koji je štiti od žara. Treba znati, uz domaću kafu u Evropi se degustira ratluk ili šećer u kocki. Međutim, postoje specijalne bakarne, spolja reljefne, posudice za taj slatki program. One svoju bakarnu boju zadržavaju i posle duže upotrebe. Da li je to do kalajisanja ili bakra, ne znam. Ono što znam jeste da je ta posudica dospjela kao rođendanski poklon meni u ruke. Ljubazni sarajevski i evropejski konsijerž mi je dodijelio ovaj mali predmet kao dar. Shvatio sam ga ne samo kao poklon, nego više kao konačno rješenje jednačine Navijer-Stoksa o kretanju fluida.

Kada je jedna svetogorska kadionica našla i svoj kutak i praktičnu upotrebu u mom domu, ta bakarna posudica se savršeno uklopila u nju. Kretanje fluida je nerješiva matematička jednačina i problem. Kako se dim kreće ili mijenja putanju nerješivo je decenijama. Meni je pomalo sada jasno. Čovjek je po praocu Davidu cvijet poljski i brzo precvjeta. Dim tamjana ili bilo koji fluid je paradigma tog segmenta ličnosti, koji se tajanstveno i neobjašnjivo kreće i nestaje. Iz ove male bakarne posudice - od posebnog ka opštem - dobija se odgovor da čovjek kao jedinka ostaje postojan i živ susretom, a naročito u krajnjem susretu sa Bogom. Kolijevka Isusova je postala kolijevka spasenja čovjeka i Zemlje. Ova kadionica Evrope je apoteoza ljudske ličnosti, koja sa različitim mirisnim nijansama ne iščezava besmisleno. Čovjek kao kadionice dim svog recipijenta ima u vječnom i neprolaznom smislu svake tvari - Bogu i Tvorcu.

„Kadilo Ti prinosimo, Hriste Bože, na miomiris duhovni; koje primivši na Tvoj nadnebesni žrtvenik, nispošalji nam blagodat Presvetoga Tvoga Duha.“

 Đakon Božidar Vasiljević