Reformator srpskog jezika i pravopisa Vuk Stefanović Karadžić, jedna od najznamenitijih ličnosti srpske kulture, tvorac novog pravopisa i književnog jezika, umro je na današnji dan 1864. godine.

Karadžić je bio samouki genije, koji je napravio preokret u srpskoj literaturi koja je od njegovog vremena dobila izrazito narodno i nacionalno obilježje.

Na „Književnom dogovoru“ srpskih i hrvatskih kulturnih radnika u Beču 1850. dopustio je da štokavski dijalekt srpskog narodnog jezika postane jedinstven književni jezik oba naroda.

Osnovnu pismenost učio je u selu kod rođaka trgovca, potom u školi u Loznici i u manastiru Tronoša. U Prvom srpskom ustanku bio je pisar vojvode Ćurčije, zatim učitelj u Beogradu i carinik na Dunavu kod Kladova.

Poslije propasti Prvog srpskog ustanka 1813. godine i odlaska u Beč počeo je da sakuplja narodne pjesme i umotvorine i da radi na srpskom jeziku i pravopisu.

Ubrzo je izdao prvu zbirku narodnih pjesama i „Pismenicu“ , a 1818. „Rječnik“.

Pisao je i istorijska svjedočanstva, bavio se etnografijom, organizovao istraživanja u svim jugoslovenskim zemljama i vodio ogromnu prepisku. Borio se protiv samovlašća kneza Miloša Obrenovića i jakog fronta protivnika reforme jezika.

Uređivao je almanah „Danicu“ i nastojao da Evropu upozna sa srpskim narodnim blagom i prošlošću. Stekao je mnoge pristalice, ali i ogorčene protivnike.

Prijatelje je našao u najistaknutijim umovima Evrope, učinio je da srpske narodne pjesme, kultura i istorija ostanu poznate širom Evrope, a ugledni univerzitet u Jeni ga je proglasio počasnim doktorom.

Njegove reformatorske ideje odnijele su odlučujuću prevagu 1847, kada su objavljene „Pesme“ Branka Radičevića, dokaz da se „Vukovim jezikom“ mogu pisati i umjetnička djela, a Đuro Daničić je studijom „Rat za srpski jezik i pravopis“ dokazao da su opravdane Vukove jezičke postavke.

Cijela epoha – razvijeni srpski romantizam – bila je pod njegovim uticajem.

Sve do poslednjih minuta svoga života, do trenutka kada je na samrti poželeo da se napije vode sa lovćenskog izvora, Vuk je sa ponosom isticao svoju naklonost prema Crnoj Gori.

Sa Petrom Drugim Petrovićem Njegošem upoznao se u Beču 1833. godine. Naredne godine otišao je na Cetinje u goste i za kratko vreme prikupi ogromnu narodnu usmenu građu.

Njegovi posmrtni ostaci su 1897. preneseni iz Beča u otadžbinu i uz mošti Dositeja Obradovića počivaju ispred Saborne crkve u Beogradu.