Srpski pravoslavni, teolog i besjednik Nikolaj Velimirović /1881-1956/, episkop žički i ohridski, kanonizovan kao Sveti Nikolaj Ohridski i Žički, rođen je 4. januara 1881. godine.

Po završetku teoloških studija u Švajcarskoj, doktorirao je teologiju na Univerzitetu u Bernu, a potom je diplomirao filozofiju na Univerzitetu u Oksfordu i doktorirao u Ženevi.

Po povratku u Srbiju, postao je predavač na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu, 1909. godine se zamonašio, a potom završio Duhovnu akademiju u Petrogradu /Sankt Peterburg/.

Između dva svjetska rata, vladika Nikolaj osnovao je Pravoslavnu narodnu hrišćansku zajednicu, poznatu kao Bogomoljački pokret, da bi zaštitio narod od agresivne sektaške propagande.

Nijemci vladici Nikolaju nisu oprostili ulogu u obaranju Trojnog pakta krajem marta 1941. godine, pa su ga u Drugom svjetskom ratu, čim su okupirali Jugoslaviju, zatvorili u manastir Ljubostinja, a potom i u manastir Vojlovica.

S patrijarhom Gavrilom Dožićem, vladika Nikolaj Velimirović zatvoren je 1944. godine u logor Dahau.

Vladika Nikolaj umro je u emigraciji u ruskom Manastiru Svetog Tihona u Saut Kananu u Pensilvaniji, a sahranjen je na srpskom narodnom groblju pored Manastira Svetog Save u Libertvilu.

Najpoznatija njegova djela su: "Religija Njegoševa", "Besede pod gorom", "Iznad greha i smrti", "Duša Srbije" i "Srbija u svetlosti i mraku".

Mnogo godina poslije smrti, mošti vladike Nikolaja prenesene su iz Libertvila u Lelić 12. maja 1991. godine. Položene su u hramu manastira Lelić, koji je njegova zadužbina.

Na zasjedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve u maju 2003. godine vladika Nikolaj uvršten je u red svetitelja.

Svečana kanonizacija obavljena je u beogradskom Hramu Svetog Save na Vračaru 24. maja 2003.

Već sljedeće godine, episkop šabačko-valjevski Lavrentije svoju zadužbinu, manastir Soko blizu Ljubovije i Krupnja, posvetio je Svetom Nikolaju Ohridskom i Žičkom.