U noći između 11. i 12. decembra navršava se 33 godine od kada je više pripadnika 130. brigade Hrvatske vojske (HV) upalo u kuću Andrije Bukvića u selu Paulin Dvor kod Osijeka i u znak odmazde zbog smrti saborca likvidirali 18 civila, 17 Srba i jednog Mađara. Oni su u pomenutoj kući bili u nekoj vrsti kućnog pritvora. Prosječna starost likvidiranih bila je 64 godine, a među njima je bilo osam žena i četiri bračna para.
Samo iz porodice Katić ubijeni su Dmitar (82), njegovi sinovi Milan (59) i Petar (54), snaha Bosiljka (47) i rodica Draginja (69). Zbog tog ratnog zločina protiv civilnog stanovništva, u martu 2003, optužena su samo dvojica pripadnika 130. brigade HV kao neposredni izvršioci. Na suđenju, koje je potrajalo sve do 2013, pravosnažno su osuđena obojica optuženika: Nikola Ivanković na 15 i Enes Viteškić na 11 godina zatvora.
Iako su protekle 33 godine od zločina u Paulin Dvoru, hrvatsko pravosuđe za ovaj zločin još nikoga nije procesuiralo po komandnoj odgovornosti, kao ni one koji su prikrivali, odnosno naredili, organizovali i realizovali premještanje posmrtnih ostataka žrtava.
Nakon mučnog ubistva nedužnih civila, 17 posmrtnih ostataka je odveženo sa mjesta zločina i skriveno na prostoru vojnog skladišta Lug kod Čepina, tako što je „grobnica” prekrivena sa starim rashodovanim vozilima, dok je na mjestu zločina ostavljen skalpirani leš Vujnović Dare (57), koja je zetečena i ubijena van „kuće smrti”, saopštio je Veritas.
Ujutro su zločinci kuću Andrije Bukvića, u cilju uništavanja tragova zločina, eksplozivom sravnili sa zemljom. Istoga dana iz svoje kuće, koja je bila pod stražom, nestala je bolesna i nepokretna starica Lapčević Milka (81), čije je tijelo početkom marta 1992. godine pronađeno smrznuto u jarku u blizini sela Hrastin, na udaljenosti od oko 2,5 kilometra od njene kuće.
O ovom zločinu ubrzo je doznao i komadant operativne zone, pukovnik Karl Gorinšek, i odmah o svemu obavijestio Glavni štab HV-a i „pro forme” naredio istragu, koja se pretvorila u strogo čuvanu tajnu.
O ovom zločinu se ponovo počelo govoriti tek krajem novembra 1996. kada su se oko skladišta Lug počeli vrzmati haški istražioci, zbog čega je tadašnji komadant Drugog zbornog područja, general Đuro Dečak, od tadašnjeg šefa Hrvatske izvještajne službe (HIS), Miroslava Tuđmana, tražio mišljenje o prelokaciji posmrtnih ostataka.
Pod nadzorom Siguronosno-informativne službe (SIS), na čijem je čelu tada bio pukovnik Ante Gugić, i uz pratnju i znanje Kriminalističkog sektora Vojne policije, kojem je na čelu bio bojnik (major) Ante Glavan, transport posmrtnih ostataka, spakovanih u bijelu plastičnu burad, sredinom januara 1997. obavila je Karlovačka inženjerijska brigada HV-a.
Posmrtne ostatke paulindvorskih žrtava, na lokaciji Rizvanuša na Velebitu u blizini Gospića, oko 500 kilometara udaljenoj od primarne grobnice, pronašli su i ekshumirali istražioci Haškog tribunala u maju 2002. godine.
Godinu dana kasnije, porodice su ih identifikovale na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu i većinu od njih sahranile u zajedničku spomen-grobnicu u njihovom selu, koju su sami izgradili i finansirali.
Posmrtni ostaci Lapčević Milke ekshumirani su u junu 2006. godine sa centralnog groblja u Osijeku, a identifikovana je u oktobru iste godine i sahranjena na istom groblju.
Žrtve (ubijeni): Jovan Gavrić (1936), Boja Grubišić (1917), Anđa Jelić (1950), Boško Jelić (1944), Bosiljka Katić (1944), Dmitar Katić (1909), Draginja Katić (1922), Milan Katić (1933), Petar Katić (1937), Dragutin Kečkeš (1939), Milan Labus (1941), Milka Lapčević (1910), Vukašin Medić (1923), Milica Milović (1934), Spasoja Milović (1933), Milena Rodić (1928), Božidar Sudžuković (1913), Marija Sudžuković (1914), Darinka Vujnović (1934).
Po popisu stanovništva u RH iz 1991. u Paulin Dvoru je živjelo ukupno 168 stanovnika: 147 Srba, 9 Jugoslovena, 4 Hrvata i 8 ostalih. Po popisu stanovništva u RH iz 2011. godine u tom selu je živjelo ukupno 76 žitelja, bez navođenja nacionalne pripadnosti, prenosi Tanjug.
