Kod Centralnog spomenika u Skelanima kod Srebrenice služen je parastos za 305 srpskih stradalnika iz ovog mjesta i okolnih sela u proteklom ratu, od kojih je 69 ubijeno na današnji dan 1993. godine.

Parastosu koji je služio sveštenik skelanski Srđan Lalovići, osim članova porodica ubijenih i velikog broja građana, prisustvuje i potpredsjednik Narodne skupštine Republike Srpske Petko Rankić, predsjedink Boračke organizacije Republike Srpske, te brojne delegacije opštinskih i regionalnih udruženja za njegovanje tradicije oslobodilčakih ratova iz Srpske i susjedne Srbije.

Od 305 ubijenih Srba iz Skelana i okolnih sela u posljednjem ratu više od polovine su bili civili, žene, djece i starci.

Nastavljajući etničko čišćenje srednjeg Podrinja i uništavanje svega što je srpsko, započeto u aprilu 1992. godine, jake muslimanske snage od nekoliko hiljada vojnika iz Srebrenice, pod komandom Nasera Orića, napale su u zoru 16. januara 1993. godine srpska sela oko Skelana.

Muslimanske jedinice upale su u sela prije svanuća, ubijale i klale civile na spavanju u njihovim kućama, pljačkajući i uništavajući sve što su stigle.

Tog dana ubijeno je 69 stanovnika ovog kraja, a dvije trećine nastradalih bili su civili, među kojima i nekoliko djece.

Ranjeno je 165 mještana. Od 30 zarobljenih, polovina nije preživjela mučenja u srebreničkim kazamatima, a četvoro se još vode kao nestali.

Stanovnici su tražili spas u povlačenju prema graničnom mostu ka Bajinoj Bašti u Srbiji, dok su neki pokušali spasiti živote preplivavanjem Drine.

Most na Drini, preko kojeg se civilno stanovništvo jedino moglo prebaciti u Srbiju, bio je pod stalnom mitraljeskom i snajperskom vatrom i postao je srpsko stratište, pa je u pokušaju bjekstva na mostu i u njegovoj blizini nastradalo najviše civila, kao i u talasima hladne Drine.

Najmlađa žrtva bio je petogodišnji Aleksandar Dimitrijević, a njegov brat Radislav imao je 11 godina. Sa majkom Milicom pokušali su izbjeći u Bajinu Baštu, ali su kod graničnog mosta pogođeni neprijateljskim kuršumima.

Gordana Sekulić ubijena je na mostu, a njena dva sina su preživjela i danas žive u Srebrenici sa ocem Mirkom.

Tada maloljetni Cvetko Ristić iz Kušića ostao je bez cijele porodice, kuće i imovine. Ubijeni su mu roditelji, sestra, a bratove posmrtne ostatke još nije pronašao. Kuća mu je obnovljena 16 godina nakon rata.

Nakon uništavanja više od stotinu srpskih sela i zaselaka u bratunačkoj i srebreničkoj opštini tokom 1992. godine, muslimanske snage predvođene Orićem, na Božić 1993. godine zauzele su Kravicu i još nekoliko srpskih sela u njenom okruženju, počinivši stravičan masakr nad civilnim stanovništvom.

Devet dana kasnije uslijedio je sveobuhvatan napad na Skelane i okolna sela uz učešće više hiljada pripadnika muslimanskih jedinica i, prema Orićevom planu, to je trebalo da bude završni udarac srpskom narodu i njegovo uništenje ili potpuni progon sa prostora srebreničke opštine i lijeve obale Drine.

Za ta dva dana, na Božić u Kravici i 16. januara u Skelanima Orićevi dželati ubili su 118 Srba od kojih više od polovine civila i ranili čak 345 osoba od kojih su dvije trećine bili civili.

Nastojeći da zatru sve što je srpsko na ovom području, muslimanske snage su tog dana opljačkale i spalile srpska sela Ćosići, Kostolomci, Klekovići, Božići, Blažijevići, Kolari, Zečevići, Kušići, Stajšići, Maltaši, Stublovi, Arapovići, Bujakovići, Liješće, dio srpskih Skelana i još nekoliko sela.

Nisu stigli do Crvice i njenih zaselaka, te Petriče i to su jedina srpska sela u srebreničkoj opštini koja nisu spaljena u proteklom ratu.

Za brojne masovne zločine koje su muslimanske snage počinile nad Srbima u Podrinju, pa i za ove u Skelanima, niko nije odgovarao, a nisu bili obuhvaćeni ni optužnicom protiv Orića u procesu koji se okončao njegovim oslobađanjem u Sudu BiH.