Srpski vojvoda Petar Bojović (1858-1945), oslobodilac Beograda u Prvom svjetskom ratu i jedan od najistaknutijih srpskih vojskovođa, rođen je 16. jula 1858. godine.
Heroj u Balkanskom i Prvom svjetskom ratu
Kao pitomac Artiljerijske škole učestvovao je u srpsko-turskim ratovima od 1876. do 1878. godine, a u srpsko-bugarskom ratu 1885. godine istakao se hrabrošću u borbama na Vrapči, Slivnici, u Dragomanskom tjesnacu, kod Pirota i Caribroda (Dimitrovgrad).
U Prvom balkanskom ratu 1912. i 1913. godine je, kao načelnik Štaba Prve armije, izuzetno doprinio pobjedama nad Turcima u Kumanovskoj i Bitoljskoj bici. U Drugom balkanskom ratu 1913. godine probio je bugarske položaje na Rajčanskom ridu, što je odlučilo ishod Bregalničke bitke, ali i rata.
U Prvom svjetskom ratu komandovao je Prvom armijom 1914. godine u čuvenoj Cerskoj bici i oslobodio Šabac, a dužnost nije napustio ni poslije ranjavanja.
Poslije mučkog napada Bugara 1915. godine, sa neuporedivo slabijim snagama ih je spriječio da prodru na Kosovo, što je, uz podršku crnogorske vojske s drugog boka, omogućilo odstupanje srpske armije preko Albanije.
U januaru 1916. godine je, umjesto oboljelog vojvode Radomira Putnika, postao načelnik Štaba Vrhovne komande i organizovao prebacivanje vojske na Krf i u Bizertu, a od septembra do novembra 1916. rukovodio je ofanzivom u kojoj su zauzeti Kajmakčalan i Bitolj.
Zbog neslaganja sa savezničkom komandom o širini fronta dodijeljenog srpskoj vojsci, u aprilu 1918. godine smijenjen je i postavljen za komandanta Prve armije.
Ta armija je poslije proboja Solunskog fronta zauzela Veles i Ovče polje, kod Kumanova razoružala Bugare, produžila gonjenje brojčano jače njemačke Druge armije i razbila je južno od Niša bez pomoći saveznika, koji su zaostali 200 kilometara.
Na čelu Prve armije 1. novembra 1918. godine oslobodio je Beograd.
Odbio kolaboraciju sa nijemcima i živio u pritvoru
Poslije puča 27. marta 1941. godine Ministarski savjet Kraljevine Jugoslavije reaktivirao ga je i postavio za vrhovnog inspektora cjelokupne vojne sile. Takođe, imenovan je za pomoćnika vrhovnog komandanta Kraljevske jugoslovenske vojske.
Odbio je poslije Aprilskog rata da napusti zemlju i ostao u otadžbini tokom okupacije.
Nijemci su pokušali da iskoriste ugled ostarjelog vojvode za svoje interese, ali Bojović je decidno odbio bilo kakvu saradnju.
Okupaciju je proveo pod njemačkom stražom u svojevrsnom kućnom pritvoru. Pismom je pružio nedvosmislenu podršku generalu Draži Mihailoviću i Jugoslovenskoj vojsci u otadžbini.
Komunisti ga tukli i ponižavali
Dolaskom oslobodilaca, komunističkih vlasti, vojvodu su sačekale nove muke i poniženja.
Prilikom pretresa kuće, komunisti su iz obijesti razbacali uniformu i ordenje vojvode, a njega vrijeđali i tukli. Potom je jedno vrijeme proveo kao zatvorenik novih vlasti i tom prilikom preživio pravu psiho-fizičku torturu od koje se nije oporavio.
Vojvoda Petar Bojivić je poslije puštanja iz zatvora ubrzo preminuo u 87. godini, ponižen i prebijen od onih sa čijim očevima i djedovima je oslobađao zemlju.
Komunisti su kaznili vojvodu jer je podržao pokret generala Draže Mihailovića.
Sahrana uz prijetnje i bez počasti
Zloglasna komunistička tajna policija OZNA objavila je po vojvodinoj smrti preko Radio Beograda poruku:
“Svako ko pokuša da dođe na sahranu Petra Bojovića, neprijatelja naše Narodnooslobodilačke borbe, biće uhapšen i krivično gonjen”.
Nije poštovano pravo na sahranu o državnom trošku i njegovo tijelo je na taljigama prevezeno 21. januara na Novo groblje.
Legendarni srpski komandant sahranjen je bez ikakvih vojnih počasti u porodičnu grobnicu u prisustvu porodice i najbližih prijatelja.
