Srpski vojvoda Petar Bojović /1858-1945/, oslobodilac Beograda u Prvom svjetskom ratu i jedan od najistaknutijih srpskih vojskovođa, umro je na današnji dan 1945. godine.

Kao pitomac Artiljerijske škole učestvovao je u srpsko-turskim ratovima od 1876. do 1878. godine, a u srpsko-bugarskom ratu 1885. godine istakao se hrabrošću u borbama na Vrapči, Slivnici, u Dragomanskom tjesnacu, kod Pirota i Caribroda /Dimitrovgrad/.

U Prvom balkanskom ratu 1912. i 1913. godine je, kao načelnik Štaba Prve armije, izuzetno doprinio pobjedama nad Turcima u Kumanovskoj i Bitoljskoj bici. U Drugom balkanskom ratu 1913. godine probio je bugarske položaje na Rajčanskom ridu, što je odlučilo ishod Bregalničke bitke, ali i rata.

U Prvom svjetskom ratu komandovao je Prvom armijom 1914. godine u čuvenoj Cerskoj bici i oslobodio Šabac, a dužnost nije napustio ni poslije ranjavanja.

Poslije mučkog napada Bugara 1915. godine, sa neuporedivo slabijim snagama ih je spriječio da prodru na Kosovo, što je, uz podršku crnogorske vojske s drugog boka, omogućilo odstupanje srpske armije preko Albanije.

U januaru 1916. godine je, umjesto oboljelog vojvode Radomira Putnika, postao načelnik Štaba Vrhovne komande i organizovao prebacivanje vojske na Krf i u Bizertu, a od septembra do novembra 1916. rukovodio je ofanzivom u kojoj su zauzeti Kajmakčalan i Bitolj.

Zbog neslaganja sa savezničkom komandom o širini fronta dodijeljenog srpskoj vojsci, u aprilu 1918. godine smijenjen je i postavljen za komandanta Prve armije.

Ta armija je poslije proboja Solunskog fronta zauzela Veles i Ovče polje, kod Kumanova razoružala Bugare, produžila gonjenje brojčano jače njemačke Druge armije i razbila je južno od Niša bez pomoći saveznika, koji su zaostali 200 kilometara.

Na čelu Prve armije 1. novembra 1918. godine oslobodio je Beograd.

Poslije puča 27. marta 1941. godine Ministarski savjet Kraljevine Jugoslavije reaktivirao ga je i postavio za vrhovnog inspektora cjelokupne vojne sile. Takođe, imenovan je za pomoćnika vrhovnog komandanta Kraljevske jugoslovenske vojske.

Odbio je poslije Aprilskog rata da napusti zemlju i ostao u otadžbini tokom okupacije.

Nijemci su pokušali da iskoriste ugled ostarjelog vojvode za svoje interese, ali Bojović je decidno odbio bilo kakvu saradnju.

Okupaciju je proveo pod njemačkom stražom u svojevrsnom kućnom pritvoru. Pismom je pružio nedvosmislenu podršku generalu Draži Mihailoviću i Jugoslovenskoj vojsci u otadžbini.

Dolaskom oslobodilaca, komunističkih vlasti, vojvodu su sačekale nove muke i poniženja.

Prilikom pretresa kuće, komunisti su iz obijesti razbacali uniformu i ordenje vojvode, a njega vrijeđali i tukli. Potom je jedno vrijeme proveo kao zatvorenik novih vlasti i tom prilikom preživio pravu psiho-fizičku torturu od koje se nije oporavio.

Vojvoda Petar Bojović je poslije puštanja iz zatvora ubrzo preminuo u 87. godini, ponižen i prebijen od onih sa čijim očevima i djedovima je oslobađao zemlju.

Komunisti su kaznili vojvodu jer je podržao pokret generala Draže Mihailovića.

Zloglasna komunistička tajna policija OZNA objavila je po vojvodinoj smrti preko Radio Beograda poruku:

- Svako ko pokuša da dođe na sahranu Petra Bojovića, neprijatelja naše Narodnooslobodilačke borbe, biće uhapšen i krivično gonjen -.

Nije poštovano pravo na sahranu o državnom trošku i njegovo tijelo je na taljigama prevezeno 21. januara na Novo groblje.

Legendarni srpski komandant sahranjen je bez ikakvih vojnih počasti u porodičnu grobnicu u prisustvu porodice i najbližih prijatelja.