Benjamina Karić, gradonačelnica Sarajeva i drugi političari iz FBiH komentarišući napad sarajevskih momaka na Srbe iz Beograda, na Ilidži, na fudbalskom turniru za djecu, ovih dana horski pjevaju da je Sarajevo otvoreni grad.

Za 130.000 mrtvih i živih Srba Sarajeva koji su ga trajno napustili u periodu od 1992. godine do danas, neki dobrovoljno, a većina njih je otjerana ili protjerana, Sarajevo jeste otvoren grad u jednom pravcu, pravcu odlaska.

Ponašanje današnjeg Sarajeva je postavilo u javnosti simbolički znak: Zabranjen dolazak agresorima i zločincima, jer samo tako imenuju Srbe, kao napadače na Sarajevo a ne kao graditelje, koji su ga vijekovima gradili.

Niko od njih se ne vraća u Sarajevo. Meni kao sociologu su poznati demografski zakoni, činjenice, a ova činjenica je jedinstvena i nije se nigdje u svijetu dogodio takav rezultat, da se niko poslije dobrovoljnog odlaska ili protjerivanja ne vraća u svoj zavičaj. Popis stanovništva 2013. godine pokazao je da u desetinama srpskih naselja u Sarajevu danas ne živi nijedan Srbin.

Podatak da među 400 klubova koji su učestvovali na turniru nema nijednog kluba iz Sarajeva pokazuje da Sarajevo nije otvoreno i ne podržava događaje u kojima učestvuju klubovi, djeca iz svih bivših jugoslovenskih republika.

Grad u kome je političarima, intelektualcima i novinarima teško izgovoriti da su Srbi u Sarajevu žrtve rata  i mira nije otvoren grad. U ratu su Srbi građani, a u miru su gosti. U javnom prostoru svaki dan se obilježavaju događaji i u medijima prikazuju komemoracije,  ratni zločini Srba nad Bošnjacima i drugim narodima. Nema javnog obilježavanja zločina nad Srbima i tako se stvara lažni narativ da su samo Bošnjaci Sarajeva žrtve rata.

Grad u kome se ne rađaju srpska djeca nije otvoren grad. Mi Srbi sa Ilidže nismo mogli prijaviti ekipu dječaka do dvanaest godina za ovaj turnir, jer ih nema dvanaest na Ilidži, a ni u cijelom gradu Sarajevu.

Momci koji su napali roditelje djece iz Beograda rođeni su poslije građanskog rata, nisu imali mogućnost da žive, druže se i upoznaju druge i drugačije i očito nisu za to da Sarajevo bude otvoren grad. Odrasli su u klimi razvijanja mržnje, posebno prema Srbima, koja se kreira u porodici, džamiji, školi a posebno u medijima koji su ovih dana poslije parade u Istočnom Sarajevu povodom 9. januara Dana Republike Srpske bili prepuni jezika mržnje.

Političko “otvoreno” Sarajevo zatvara mogućnost da Srbi budu birani na najvažnije političke funkcije, tako što u ustavima i statutima propisuje da ako jedan narod ima po popisu stanovništva udio od 85 odsto ne mora poštovati odredbe o konstitutivnosti naroda. Takav grad je zatvoreni grad.

Za Srbe Sarajeva zatvorene su sve profitabilne pozicije koje se popunjavaju po političkoj liniji. U pojedinim opštinama u opštinskim vijećima nema predstavnika Srba, a tamo gdje ih ima nisu izabrani za predsjedavajuće, što je statutarna odredba koju naravno krše. U javnim preduzećima, upravnim odborima, nadzornim odborima ih nema. Nema ih na pijacama za stolovima, niti otvaraju mala i srednja preduzeća.

Otvoreni grad ne bi trebalo da mijenja nazive srpskih naselja i nazive ulica. Vasin Han je postao Pajtov Han, a naselje Ledići su Fazlagići. Kad ja krenem ka centru Sarajeva idem ulicom Rustem-pašinom, kad izađem iz Saborne crkve izlazim na Trg oslobođenja-Alije Izetbegovića, a ako hoću da odem na prijem u Mitropoliju Dabrobosansku idem ulicom Mladih muslimana, kad idem prijateljima na Pale prolazim ulicom Put Mladih muslimana, a kad krenem vozom ka Hercegovini pređem preko Trga žrtava Srebrenice.

Preimenovane su ulice koje su nosile srpska imena ili imena partizana, a postavljaju se nove table na ustanove ili ulice s imenima Bošnjaka, koji su sarađivali u Drugom svjetskom ratu sa fašistima. Primjer Osnovna škola “Mustafa Busuladžić”, ulica Huseina Đoze.

Nekada se pravoslavno groblje u Reljevu nalazilo u naselju Reljevo, poslije u ulici Reljevska, a danas se nalazi u ulici Bratunačka! Sljedeći korak je da se pravoslavno groblje u Reljevu imenuje kao mezarje Reljevo! U naselju Okruglica na Nišićkoj visoravni su na 100 odsto srpskoj zemlji nomadi, stočari s Vlašića i okolnih opština postavili nišan, bošnjački muslimanski nadgrobni spomenik, iako tu niko od Bošnjaka nije živio a ni preminuo.

Na mjestima gdje su u ratu bile smještene komande i vojska Republike Srpske ili ulice kojima se išlo na ratne linije postavljaju se spomen-sobe Armije BiH ili daju novi nazivi po jedinicama te vojske.

Saobraćajni znaci i druge table pokazuju da je Sarajevo zatvoreni grad za neke od elemenata identiteta srpskog naroda, tako što crnom bojom prekrivaju sve ćirilične natpise, obavještenja.

U javnim medijima zanemarena je ćirilica i srpski jezik ili se karikturalno upotrebljava tako što se bošnjački izrazi, riječi, pišu ćirilicom.

Ponosan sam na svoju opštinu koja na administrativnoj zgradi ima tablu na kojoj piše: Opština Ilidža. Isto tako sam ponosan kad pred administrativnom zgradom opštine Trnovo (RS) vidim državnu zastavu.

Radi objektivnosti, moram naglasiti da pojedini načelnici opština, predsjednik skupštine i ministarstva Kantona Sarajevo, istaknuti bošnjački privrednici, moralno i finansijski podržavaju pravoslavnu crkvu i srpske nevladine organizacije i pohvaliti policiju kantona Sarajevo koji obezbjeđuju vjerske i druge događaje koje organizuje pravoslavna crkva i nevladine organizacije.

Ne želim da vi koji ovo čitate pomislite i ponesete misao da je sve u Sarajevu crno i da je sve u službi satanizacije i mržnje prema Srbima i zato u svoje ime i u ime Srba Sarajeva s kojima imam kontakt, zahvaljujemo mnogobrojnim dobronamjernim sarajevskim komšijama, susjedima iz reda drugih naroda, koji svojim ponašanjem i djelima pokazuju da smo poštovani i od njih tretirani kao ravnopravni građani Sarajeva. Mislim da svi mi imamo obavezu da više radimo na procesima uspostavljanja mira, razumijevanja, istine i pravde i da radimo na pretpostavkama i uslovima da svaki narod, u skladu sa zakonom koji treba donijeti, na svakom mjestu u državi BiH, a posebno u Sarajevu, glavnom gradu države, može slobodno isticati svoje narodne zastave, zastave udruženja i organizacija i pjevati svoje narodne ili druge himne i pjesme, bez straha da će biti napadnut.

Veliki, teški i dugotrajni su procesi pred svima nama, ako budemo imali nacionalne, političke i ljudske volje i želje, koji bi uspostavili nove odnose nacionalne/narodne ravnopravnosti u Sarajevu (gradu Sarajevu, Kantonu Sarajevu) koji bi tada dali za pravo političarima, novinarima i drugim javnim ličnostima da tvrde da je Sarajevo otvoren grad.

Autor: Dušan Šehovac, predsjednik Udruženja Istina i pravda