Na fotografiji su saborci naših pradeda na Solunskom frontu. Indijci.

Da, Indijci. Mnogo njih je palo tamo gdje su naši preci pokušavali od 1916. do 1918. da probiju neprijateljske linije i oslobode otadžbinu.

Njih 520 je dalo živote tu, živjeći i boreći se uz srpske vojnike u blizini Soluna. Veći dio njih nije sahranjen na Zejtinliku jer veći dio njih i nisu bili hrišćani. Na indijskom groblju, tri, četiri kilometara od onog najvećeg gdje su zemni ostaci naših predaka, sahranjeno je 384 indijskih vojnika koji su bili Hindu vjere, 107 muslimana iz njihovih jedinica, 26 saboraca Sika i tri hrišćanina koja su sa njima došli iz Indije. Stigli su zajedno, zajedno i počivaju.

Na jednom od njihovih spomenika piše „Slava ti, Gospode“. Piše to na pandžabiju. Na arapskom je dopisano „Alah oprašta, oprašta na kraju“. Na sanskritu je dopisano „Tebi se klanjamo, Bože naš“. Sahranjeni su zajedno, jer su se, bez obzira na vjerske razlike, zajedno i borili protiv zla.

Tim indijskim ljudima iz izviđačke jedinice, ali i nosačima, onima iz transportnih, artiljerijskih, pa i konjičkih, pješadijskih, a i specijalnih snaga – četvrtog bataljona gurki, svima njima koji su dali živote što u borbama, što od strašne pošasti – malarije, što od zime, a bili su rame uz rame sa našim precima… njima je posvećeno ovo sjećanje.