Na današnji dan 1984. godine život je tragično okončao jedan od najvećih srpskih književnika Branko Ćopić, pisac niza romana, priča i pjesama koje su obilježile djetinjstvo i odrastanje generacija mladih u SFRJ, Srbiji i, kasnije, u Republici Srpskoj.

Branko Ćopić rođen je 1. januara 1915. godine u selu Hašani, pod planinom Grmeč.

Ćopić je pohađao učiteljsku školu u Banjaluci i Sarajevu, a završio je u Karlovcu, dok je Filozofski fakultet završio u Beogradu.

U danima Aprilskog rata, 1941. godine, sa grupom svojih drugova, pokušao je da pruži otpor neprijatelju kod Mrkonjić Grada.

Poslije toga je otišao u svoj rodni kraj, a sa početkom ustanka, stupio je u redove partizana i među njima ostao do oslobođenja.

Sve vrijeme rata bio je ratni dopisnik, zajedno sa nerazdvojnim prijateljem i kumom, književnikom Skenderom Kulenovićem.

Ćopićeva djela prevođena su na ruski, engleski, francuski, njemački, ukrajinski, poljski, češki, bugarski, rumunski, slovenački i mađarski jezik. Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti /SANU/.

Njegovi najpoznatiji romani su “Gluvi barut”, “Ne tuguj bronzana stražo” i “Osma ofanziva”.

Branko je poseban trag ostavio u dječijoj literaturi sa pjesmama, pripovjetkama i romanima među kojima su – “Mala moja iz Bosanske Krupe”, “Magareće godine”,”Slavno vojevanje”, “Orlovi rano lete” i “Bašta šljezove boje”.

Njegova kratka “Jeretička priča”, objavljena u “Ježu” pedesetih godina, pokrenula je lavinu osuda sa vrha partije i vlasti, a u hajci na pisca učestvovao je i Josip Broz Tito, koji je rekao da takvu satiru neće dozvoliti, ali da pisac neće biti uhapšen.

Ćopić je od tada, pa do kraja života bio marginalizovan od partijskih struktura.

Ipak, za književni rad dobio je “Nagradu AVNOJ-a” i “Njegoševu nagradu” 1972. godine.

Svoj stan u Beogradu, u Ulici kralja Milana broj 23, u kome je živio od 1972. godine do smrti, poklonio je SANU.

Branko Ćopić okončao je život skočivši sa mosta u Beogradu 26. marta 1984. godine.

Prema riječima Momčila Srećkovića, iz sela Zabrežja kod Obrenovca, kojeg su Ćopić i njegova žena Bogdanka kao dječaka školovali u Beogradu, Branko je rekao da mu je dosta i da neće da mu policija zagorčava život.

Branko Ćopić ostao je upamćen kao jedan od najdarovitijih srpskih pisaca i nezaobilazni dio svake školske lektire, ali i kao jedan od omiljenih i veoma čitanih stvaralaca vrhunske beletristike i poezije.