U dvodnevnoj eskalaciji nasilja kosovskih Albanaca nad Srbima, koje je okončano 17. marta 2004. godine, ubijeno je 31 lice, 800 povrijeđeno, spaljeno više od hiljadu srpskih kuća i uništena 31 crkva i manastir.

Pogrom se odigrao pred očima vojne i civilne misije UN na Kosovu i Metohiji, oličenih u KFOR-u i UNMIK-u.

U to doba na Kosovu i Metohiji bilo 38.000 vojnika KFOR-a iz 39 zemalja, kao i 8.000 policajaca UN iz 52 zemlje.

KFOR i UNMIK su poslije objavili da su za nasilje i ubistva optužena 242 lica, uglavnom Albanac, a 157 je predato sudijama za prekršaje.

Ipak, samo mali broj njih izveden je pred lice pravde i osuđen. Kao i mnogo puta do tada, organizatori su ostali van domašaja zakona.

U martovskom etničkom nasilju Albanaca nad Srbima bilo je povrijeđeno više od 40 pripadnika KFOR, 65 pripadnika međunarodne UNMIK policije, kao i 58 pripadnika Kosovske policijske službe.

Ubijeno je i 18 Albanaca uglavnom od vatre snajperista KFOP-a, koji su pucali na one koji su javno nosili i upotrebljavali vatreno oružje.

Posljedice martovskog nasilja nikada nisu sanirane, a najtragičnije je to što su pojedina mjesta od tada ostala bez srpskog stanovništva.

Ni pet odsto tada protjeranih Srba nije se vratilo u svoja mjesta.

Sve je počelo senzacionalističkim, tendencioznim i neistinitim izvještavanjem albanskih, prvo elektronskih, a onda i štampanih medija o utapanju dva albanska dječaka 16. marta u rijeci Ibar, kod sela Čabra u opštini Zubin Potok, na sevjerozapadu Kosova i Metohije, za šta su lažno optuženi Srbi.