Uroš Predić – (1857. – 1953.), jedan od najvećih srpskih slikara realizma, pored Paje Jovanovića. Rođen je u Orlovatu, a osnovnu školu završio je u Crepaji. Posle Gimnazije (pančevačke realke, koja je kasnije dobila ime po njemu), otišao je na Akademiju u Beč 1876. Završio je Umjetničku akademiju u Beču 1880. godine u klasi profesora Gripenkerla (Christian Grieppenkerl). U toku studija dobio je Gundelovu nagradu – za slikanje uljem po muškom modelu. 1882. radio je u privatnom ateljeu prof. Gripenkerla, a u periodu 1883-1885. bio je asistent Umjetničke akademije u Beču. U to vreme po uputstvu prof. Gripenkerla i arhitekte Hanzena izradio je 13 slika mitološke sadržine za friz Parlamenta u Beču. 1885. vraća se u Orlovat i radi seriju slika iz života svojih seljaka. Zatim je 1886-1889. boravio u Beogradu, 1890-1893. u Novom Sadu i u Starom Bečeju. 1894-1909. živi u Orlovatu, a od 1909. do smrti u Beogradu.

Svoje slike prvi put izlaže 1888. godine u Beogradu. Imao je veliki broj izložbi u zemlji i inostranstvu. U svom slikarskom opusu najviše je njegovao portret i ikonografiju. Jedan je od osnivača društva Lada 1904. i bio je neprekidno član ovog društva kao i njegov dugogodišnji predsjednik. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 26. januara 1909., a 3. februara 1910. za redovnog člana. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umjetnika u Beogradu 1919. godine i prvi njegov predsjednik. Od žanr scena, poznata dela su Vesela braća i Siroče (na majčinom grobu), zatim istorijska djela Bosansko-hercegovački bjegunci i Na Studencu. Jedna od najpoznatijih njegovih slika je Kosovka djevojka. Uradio je i mnoge čuvene portrete. Uroš Predić je oslikao ikonostas bečejske pravoslavne crkve i ikonostas u kapeli bečejskog veleposjednika Bogdana Dunđerskog. Osim toga naslikao je više ikonostasa zbog kojih se ocjenjuje da je posljednji značajan srpski ikonopisac. Umro je 1953. u Beogradu, u svojoj 96. godini, kao najstariji srpski slikar. Prema sopstvenoj želji sahranjen je Orlovatu.

Uroš Predić je živio gotovo pola vijeka u Beogradu, u bratovljevoj kući u Svetogorskoj ulici gdje je imao i atelje. Poslije njegove smrti, Narodni muzej u Zrenjaninu i posebno tadašnji upravnik Lazar Nikolić založili su se da sva umjetnikova zaostavština koja se zatekla u skromnom beogradskom ateljeu, dospije u ovu ustanovu. Tako se dogodilo da je naslednica Emilija Đukić uslišila molbe, te 9. aprila 1954. sav inventar Predićevog radnog prostora predala na čuvanje Narodnom muzeju. Među poklonjenim slikama nižu se radovi iz svih perioda njegovog života, od akvarelisanih dječijih crteža, pa izvanredne slike „Vizija u oblacima“, do posljednje, nedovršene ikone „Kamenovanje sv. Stefana“. Pored portreta, kao najbrojnije Predićeve afirmacije, tu su se stekle i skice za povelju, ili izradu religioznih slika. U legatu se, pored slika i crteža, po svojoj vrijednosti, ističe dokumentarni dio sa raznim Predićevim zabilješkama, dnevnikom iz Italije, umjetnikovom prepiskom, testamentom, fotografijama i fotoreprodukcijama, odlikovanjima, ličnim predmetima. Iz umetnikovog ateljea u Narodni muzej prenijeti su i dijelovi namještaja, štafelaj i slikarska paleta.

Dio ovog legata je i „Autoportret“ iz 1949. godine, nastao nekoliko godina prije slikareve smrti, upravo u beogradskom ateljeu. Na njemu je Predić prikazan u crnom odijelu ispod kojeg je bijela košulja sa kravatom. U pitanju je realistički portret.