Na današnji dan, 26. avgusta 1899. rođen je srpski pisac Radojko Jovanović, poznat kao Rade Drainac, boem i predstavnik kosmopolitske struje u srpskoj poeziji između dva svjetska rata.

Osnovnu školu završio je u Blacu a 1911. godine upisuje se u gimnaziju u Kruševcu u kojoj – do početka Prvog svetskog rata, završava tri razreda. Godine 1914. već je na frontu, sa svojom vojskom, a 1915. povlači se preko Kosova i Metohije do Skadra i Lješa i stiže u San Đovani. 

U zemlju se vraća 1918. godine.

Napisao je zbirke pjesama „Modri smeh“, „Afroditin vrt“, „Voz odlazi“, „Erotikon“, „Srce na pazaru“, „Lirske minijature“, „Bandit ili pesnik“, „Banket“, „Ulis“, „Čovek peva“ i „Dahom zemlje“. 

Takođe, napisao je pripovijetke „Srce na pazaru“, roman „Španski zid“, putopis i feljton „Ljepote i čuda Pariza“, kritike i esej „Osvrti“, književne polemike i političke publicistike „Bez maske“, dramu „Azil za beskućnike“ i ratni dnevnički zapis „Crni dani“, koje su posthumno objavljene.

Sa velikom strašću pisao je o modernom životu i savremenom svijetu, a njegova poezija zahvatila je surovu životnu realnost. Pjevao je o vozovima i brodovi koji odlaze na daleka putovanja i velikim čežnjama za dalekim, neotkrivenim predjelima. 

Volio je da putuje, boravio je u Francuskoj, u Firenci i u Bugarskoj. Mobilisan je 1941, a poslije sloma jugoslovenske vojske i kraćeg lutanja vraća se u zavičaj.

Rade Drainac je obolio od tuberkuloze i kratko se liječio u sanatorijumu na Ozrenu.  Sa tuberkulozom u poodmaklom stadijumu prebačen je u Beograd, gdje je umro 1. maja 1943. godine.

Kao siromah, sahranjen je o državnom trošku, na Novom groblju u Beogradu.

Na posljednji počinak ispratio ga je glumac Milivoje Živanović recitujući stihove njegove „Nirvane“.

"Nirvana"

Šumne noći ko javori sinji
Tamom grobnom leže mi na dlanu.
Bolestan sam mnogo, mnogo:
Jedinu zvezdu u ovoj pustinji
Vidim svoju ranu.

Pritisla me stidna žalost
Ko olovna ploča
Nigde jedan vedar dan.
Slomila me tužna malaksalost
Na ljubav, život i san.

Da mi je samo u rodni kraj da odem što pre
I umrem tamo
Zaboravljajući sve.

Pa kad me put groblja ponesu volujska kola
Kao nekad u mladosti
Nada mnom da zaplaču od istinskog bola
Bele breze tužne od starosti.

To su zadnji snovi u noćima šumnim ko javori
sinji
Otvoreni kao rane
Koje u ovoj pustinji
Gnojem kaplju na protekle dane.