Srpski pjesnik i diplomata Jovan Dučić /1874-1943/, član Srpske kraljevske akademije, čije je stvaralaštvo udarilo pečat srpskoj poeziji u prvoj polovini 20. vijeka, rođen je 17. februara 1874. godine u Trebinju.
Završio je učiteljsku školu u Somboru i bio učitelj u srpskim školama na području današnje BiH, poslije čega je studirao prava u Ženevi i Parizu, gdje je diplomirao.
Od 1912. do 1941. bio je diplomata kraljevina Srbije i Jugoslavije i ambasador u velikim evropskim gradovima. Zajedno sa piscima Aleksom Šantićem i Svetozarom Ćorovićem, u Mostaru je pokrenuo književni list "Zora".
Već prvom pjesničkom zbirkom "Pjesme" 1901. predstavio se kao nadahnut liričar obuzet temama bola i usamljenosti, ljubavi i smrti.
U Drugom svjetskom ratu među prvima je javno ukazao na zločinačku prirodu ustaške Nezavisne Države Hrvatske i na genocid nad Srbima.
Poslijeratna zvanična književna kritika prokazala ga je kao "četnički opredijeljenog".
Pošto je Španija priznala ustašku Nezavisnu Državu Hrvatsku, prekinuvši diplomatske odnose sa Jugoslavijom, u junu 1941. godine Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon, odakle je u avgustu iste godine otišao u američku saveznu državu Indijanu, u grad Geri, kod rođaka Mihajla.
Od tada do svoje smrti vodio je organizaciju u Ilinoisu, čiji je osnivač naučnik Mihajlo Pupin, a koja je predstavljala srpsku dijasporu u Americi.
Osim pjesama, od kojih su neke neprolazne vrijednosti, pisao je prozu, putopise, eseje, studije.
Umro je 1943. u SAD i njegove kosti su počivale u državi Indijana do 22. oktobra 2000. godine, kada su prenesene u Trebinje.
