U jednom od posljednjih intervjua za Srnu u martu 2022. godine pop Žućo je rekao da su netačne sve priče da je krajem 1995. godine vršen pritisak za odlazak Srba sa Grbavice nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma, jer je istina da su oni morali da odu, da bi sačuvali živote i izbjegli montirane optužnice i sarajevske kazamate.

On je naveo da se tada nije mnogo znalo o Dejtonskom sporazumu, nego se o tome tek o Aranđelovdanu počelo pomalo govorkati, ali niko nije pričao da se Grbavica mora napustiti, mada se to “osjetilo po narodu a, i po vojsci”.

- Nakon odbijanja više od 30 neprijateljskih ofanziva, ne želeći da žive pod tuđom vlašću, oko 150.000 sarajevskih Srba nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma napustilo je svoje odbranjene domove i imanja - rekao je pop Žućo.

Prota Čarkić naveo je da je posredstvom francuske vojske i srpskog humaniranog društva “Dobrotvor” tokom rata uspio da preko Miljacke prebaci i dostavi više od 120.000 humanitarnih paketa, i to više od pola za muslimansko stanovništvo, a drugu polovinu za Srbe, Hrvate i Jevreje koji su živjeli muslimanskom dijelu Sarajeva.

- Nažalost, došlo je vrijeme da, ipak, moramo napustiti Grbavicu koju smo krvavo branili i odbranili. Vid‌jeh ja u februaru da i ja i crkva moramo preko Vraca do srpskih teritorija - pričao je pop Žućo.

Tako je kasnije i bilo, i prota se 17. marta 1996. godine uselio u jednu kućicu podno Vraca, kod groblja u Miljevićima. Tu je mukotrpnim i strpljivim radom izgrađena Crkva Svetog Đorđa, koja je podignuta s ciljem obezbjeđivanja uslova za nastavak vjerskog života sarajevskih Srba, koji su svoje duhovne potrebe tokom rata u BiH zadovoljavali u kapeli na Grbavici, na čijim je temeljima prvu službu služio upravo prota Vojo, bataljonski sveštenik, na Preobraženje, 19. avgusta 1992. godine.

To zvono sa kapele na Grbavici bilo je trn u oku svima sa druge strane Miljacke.

- Kasnije su mi oni sa druge strane Miljacke pričali da sam `zvonio` i kad je trebalo i kad nije, a na svaku zvonjavu sa naše kapele, muslimanskoj vojsci ljuljao se moral - pričao je prota.

Nakon što je 16. marta 1996. godine, prota Vojo predao raport vojvodi Slavku Aleksiću, vojna litija je krenula sa Grbavice, ali njeni učesnici nisu smjeli da budu pod oružjem.

- Pratili su nas tada i novinari i kamermani, i svakava bagra iz UNPROFOR-a. Kretali smo se polako, zvono je mrtvački zvonilo, na čelu krst, pa zvono, ja i počasni vod, iza vojska i narod, i sve tako tužno, ali dostojanstveno do nove kapele i mog novog stana. Ovd‌je sam ostao, sazidao i crkvu i veliki parohijski dom, tu je i groblje srpskih legionara - sjetno je pričao pop Žućo.

Pop Žućo isticao je da je Grbavica bila jedno od najtežih ratišta u Odbrambeno-otadžbinskom ratu.

- Nijedno bojište na kojem je bila srpska vojska nije bilo u draperijama, pa se nije džaba govorilo: `Svaki ludak koji želi da pogine, neka ide na Grbavicu, jer ga kuršum sigurno neće mimoići` - kazivao je pop Žućo.

Nakon odbijanja više od 30 neprijateljskih ofanziva, sarajevski Srbi su nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma napustili svoje odbranjene domove i imanja.

Egzodus je započeo u decembru 1995. godine, a završen je početkom marta 1996. godine.