Početkom proljeća 1992. godine dolazi do sukoba između muslimana i Srba na prostoru Majevice, tuzlanske kotline, Semberije i šire.

Muslimanski ekstremisti vrše česte napade na rubne dijelove planine Majevice. Srpski borci na čelusa slavnim komandantom Mitrom Maksimovićem ''Mandom'' 10. aprila 1992. zauzimaju relej Stolice, najveći i najznačajniji vrh na Majevici. (Poslije će biti formirana elitna jedinica ''Lavovi sa Majevice'' ili ''Mandini lavovi''). Majevičko ratište se proteže od mjesta Čelić preko repetitora Stolice do Teočaka, a kontrolišu ga jedinice Istočno-bosanskog korpusa Vojske Republike Srpske : 1. Semberska, 1. Majevička, 2. Majevička te 3. Majevička brigada, a u rezervi su bili elitne jedinice ''Panteri'' iz Bijeljine i 3. bataljon Vojne policije.

Tuzlanska kolona 1992. je bila kolona JNA koja je trebalo da se, po dogovoru sa vlastima iz Tuzle, mirno povuče 15. maja 1992. iz tog grada prema Bijeljini i dalje prema Srbiji. Ali u gradskom dijelu zvanom Brčanska malta kolonu su napale muslimanske paraformacije te je na mučki način ubijeno preko 50 pripadnika JNA. (U pojedinim dokumentima se vodi evidencija preko 100 ubijenih).Taj prevarantski napad je bio okidač rata na širem prostoru Majevice.

Napad tzv. ARBiH na Banj brdo je bio jedan od najkrvavijih bitaka do tada. Elitne muslimanske jedinice iz Tuzle, Teočaka i Živinica poslije detaljne pripreme, tokom noći 20. i 21. aprila 1993. godine, ubacuju se iza leđa branioca sa ciljem iznenadnog napada i stvaranjem uslova da tzv. ARBiH brzim prodorom zauzme Banj brdo i Stolice, dvije važne kote na Majevici. Oko šest časova ujutru počinje opšti napad jer muslimanske snage dolaze do Banj brda. Pola sata posije napada na Banj brdo u borbu na srpsku stranu dolaze mnogi borci 2. Majevičke brigade koji su bili na odmoru i jedinice ''Lavovi sa Majevice'', izviđačka četa ''Kobre'', vojna policija i ostali. Nakon 22 časa borbi srpska vojska potpuno oslobađa Banj brdo i širi prostor. Da je tog uskršnjeg dana bila krvava borba govori i podatak o 28 poginulih i 24 ranjena srpska borca, muslimanska strana je imala 61 poginulog i 78 ranjenih.

Otpor Majevice i pakao Lisače 1994. 

Početkom 1994. godine počinju žestoki napadi na VRS. Muslimanska koncentarcija za napad na vrh Stolice je počela u aprilu, da bi 11. maja počeo napad na Stolice. Teočanska brigada i jedinica''Hajrudin Mesić'' zauzimaju Banj brdo, a najteži dan za branioce Majevice je bio 14. i 15. maj kada muslimanske snage vrše napade bez prestanka. Međutim, 15. i 16. maja srpskom kontraofanzivom odbacuju se muslimanski borci sa svih dostignutih položaja i nanose neprijateljima velike gubitke. Tzv. ARBiH nije uspjela da zauzme repetitor na Stolicama, ali je nanijela štetu i privremeno prekinula televizijsku veza na tom prostoru. Tzv. ARBiH obustavlja ofanzivu 20. maja, a nedjelju dana poslije muslimanski borci se ponovo penju prema Banj brdu i Stolicama, ali dijelovi TG Majevica ih razbijaju i gone do vrha Velika Jelica i vraćaju dio južne teritorije koji su bili izgubljeni u aprilu i maju. U junu stupa primirje čime se borbe zaustavljaju. U ljeto i početkom jeseni, tzv. ARBiH je pokrenula nove napade prema Stolicama, i to od 29. juna do 2. jula, od 21. do 24. jula i od 8. do 13. septembra, koji su završili potpunim neuspjehom. Srpska strana je na te napade odgovorila granatiranjem Tuzle i Kalesije.

Početkom novembra tzv. ARBiH ulaže ozbiljne napore da se ovlada repetitorom i vrhom Stolice. Sredinom oktobra čestim izviđanjem i diverzantskim grupama ubačenim iza linije fronta testira se srpska odbrana na Majevici.

Početkom novembra počinje nova ofanziva. Tzv. ARBiH do 13. novembra zauzima nekoliko važnih visova, ali glavni cilj zauzimanja Stolica nije postignut. 

Krajem 1994. godine završavaju se i muslimanski napadi na Majevicu, granice bez znatnih pomaka su ostale iste kao u aprilu, zahvaljujući herojstvu srpskih boraca, pogotovo 1. i 2. Majevičke brigade, važni komunikacijski objekti su ostali u srpskim rukama. 

Foto: odbrambeno-otadzbinskirat.blogspot.com

Posebno težak događaj se desio na koti Lisača 8. novembra 1994. godine kada muslimanska vojska dovodi u potpuno okruženje 75 srpskih boraca na Lisači. Oni će provesti blizu 20 dana u svakodnevnoj borbi sa sve većim manjkom municije, lijekova i hrane. VRS je sa vrha Stolice gađala srpske borce na Lisači sa praznim granata, a umjesto kapsule sa eksplozivom stavljali hranu, municiju i pisma podrške i ohrabrivanja. Nisu uspjeli ni mnogi pokušaji da se borci oslobode iz obruča. U novembru, tačnije 25. novembra, predao se 61 srpski borac sa Lisače, koje su mnogobrojnije muslimanske snage vezali za tu kotu i time rasteretili napade na repetitor.

(Svi detalji su iznijeti u knjigi ''Majevicom do pakla Lisače'' borca Lisače Đoke Đokića)

Hrabrost i sniježni spas 1995.

Početkom muslimanskih ofanziva na Vlašić, počinju i ofanzive na Majevicu. Cilj obje ofanzive tzv. ARBiH je preuzimanje repetitora na planinskim masivima Vlašića i Majevice. 

Za novu ofanzivu na Majevicu su bile angažovane 252, 250, 253, 210, 222, te mnogi samostalni bataljoni i jedinice kao što su ''Crni vukovi, ''Živiničke ose'', Hajrudin Mesić''... 

Za razliku od Vlašića, u prvim danima zimske ofanzive na Majevicu muslimanska strana je pretrpjela ogromne gubitke. Oko vrhova Stolica, Banj brda, Kolevke i Male Jelice vodile su se teške borbe. Žestok otpor Srba i dubok snijeg primoravali su tzv. ARBiH da obustavi ofanzivu. Razmjenjuje se i artiljerijska vatra, a UN-ovi posmatrači su u jednom danu izbrojali 2.700 detonacija granata.

Bitka se nastavlja 23. marta, tzv. ARBiH je gurnula srpske borce sa sjevera i u potpunosti dovela vrh Stolice sa repetitorom u okruženje, gdje su se vodile borbe srpskih branioca sa tzv. ARBiH praktično za sami toranj repetitora. Obje strane su pretrpjele više desetina mrtvih.  Sutradan, 24. marta, predsjednik Republike Srpske Radovan Karadžić javno izjavljuje da uskoro počinje kontraofanziva na Majevici i pomoć šaci srpskih heroja koji u okruženju ogorčeno brane repetitor.

Naredna dva dana srpska artiljerija tuče položaje ARBiH.

Kontra napad su izvele specijalne snage ''Panteri'' iz 1. Bijeljinske brigade i 3. bataljon Vojne policije, koji su uspjeli da se probiju kroz obruč i da uspostave uski koridor do repetitora. Zbog snijega i intezivnih borbi posustaje moral i napadi tzv. ARBiH na vrh Stolice, te 2. korpus tzv. ARBiH prebacuje napade sa sjeverozapadne strane iz sela Lukavica na sela Piperi, Brusnica i Vakuf i sa jugoistoka iz pravca Teočaka. Međutim, Vojska Republike Srpske je odbila sve napade. 

Inspirisani pobjedom 3. korpusa tzv. ARBiH na Vlašiću, muslimani ponovo pokušavaju da opkole vrh Stolice, ali su svi napadi odbijeni. Vojska Republike Srpske sa istim elitnim jedinicama koje su uspostavile koridor sa repetitorom, 6. aprila, pravi kontraofanzivu i oslobađa visove oko vrha Stolice.

Jedinice 2. korpusa tzv. ARBiH 7. aprila se povlače na početne položaje.

Tokom aprila i početkom maja, muslimanski borci su pokušali nekoliko napada na srpske linije odbrane, ali bez uspjeha. Mali pomak se desio 2. maja kada tzv. ARBiH prilazi planinskom visu Kolevka (870 m), ali glavni zadatak osvajanja Stolica, najvećeg vrha Majevice sa repetitorom, ostao je do kraja rata nedostižan cilj muslimanske strane.

Drugi korpus tzv. ARBiH je tokom zadnjeg napada na Stolice pretrpio strahovite gubitke. Tačni podaci do danas nisu objavljeni, ali prema svjedočenju muslimana brojke se vrte oko nekoliko stotina mrtvih, ranjenih i promrzlih ljudi. U vremenima poslije bitke, jedan od srpskih branioca repetitora je rekao svoje utiske u slovenačkom časopisu ''Veče'' :

''Da ti kažem istinu, mi bi smo izgubili Majevicu da nije bilo snijega. Turci daleko brojniji okovani u snijegu su u napadima ginuli ko zečevi''.

Repetitor su 30. avgusta 1995. srušili NATO avioni, što govori o potpuno nepoštenoj borbi i saradnji NATO-a protiv srpskog naroda. Tamo gdje neprijatelj nije zauzeo, NATO je rušio repetitore (Kozara, Ozren, Majevica...), a tamo gdje je neprijateljska strana zauzela pošteđen je rušenja (Vlašić).