Šta se zapravo desilo tog kobnog i vrelog 15. juna 1862. godine do danas nije u potpunosti rasvjetljeno. Postoji više verzija o ličnostima i uzrocima događaja, ali je samo ishod pouzdan i potkrjepljen dokumentima.

Sredinom 19. vijeka odnosi Srbije i Turske bili su na granici ratnog stanja. Iako formalno priznata kao samostalna cjelina u okviru Osmanskog carstva, Srbija nije imala nezavisnost i knez Mihailo je, po svom drugom dolasku na vlast 1860. godine, kao jedan od glavnih ciljeva postavio, definitivno oslobađanje od turske vlasti.

Situacija u gradovima u kojima su boravili turski vojnici bila je naelektrisana. U Beogradu su postojale dvije policije - srpska je bila nadležna za sporove među srpskim življem, a turska među turskim stanovnicima.

A onda je jedan događaj koji se zbio jednog vrelog junskog popodneva 1862. godine izazvao pravi mali rat.

- Savo, ajd' trk donesi vode!

Sava Petković bio je tek dječak. Iako je bio iz sela Lukovo kod Kuršumlije u Beograd je stigao koju godinu ranije kako bi izučio sarački zanat.

Te 1862. godine bio je šegrt kod bakalina Alekse Nikolića i tog vrelog junskog dana kobni događaji u koje će mališan biti nenadano upleten počeli su jednom sasvim običnom rečenicom:

- Savo, ajd' trk donesi vode sa Čukur česme!

Junska žega je na izvor pored Save negdje između 16 i 18 časova 15. juna 1862. godine dovela i mnoge druge Beograđane, ali i turske nizame - vojnike koji su još uvijek bili stacionirani u Kalemegdanskoj tvrđavi.

Od ovog trenutka, nije najjasnije šta se i kojim redom dešavalo.

Po jednoj verziji, jedan turski vojnik je oteo Savi krčag iz ruku kako bi se napio. Po drugoj, dječak je bio taj koji je u opštoj gužvi u guranju oko česme razbio krčag Turcima. Prema svjedočenju Karla Perola, očevica i čuvenog gostioničara kod "Hajduk Veljka", Turci su tražili da piju vodu iz Savinog krčaga, a dječak to nije dozvolio.

Šta god da je bio povod, Turci su reagovali burno i nasilno. Savu su udarili krčagom u glavu i dječak je pao okrvavljen pored česme. Postoji i verzija po kojoj je na njega jedan nizam potegao bajonet i ubio malog Savu, ali ona je istorijski nepotvrđena.

Ubrzo je naišla srpska patrola, a za njom i turska i došlo je do oštrog verbalnog obračuna. Da bi se razrješio cio događaj, stigao je i terdžoman - tumač turskog jezika beogradske policije Sima Nešić.

Šta je bilo sa dječakom Savom Petkovićem nije poznato. Po jednoj verziji, njega je ranjenog kući otpratio terdžoman Sima, dok je po drugoj dječak uzdahnuo tu, kod Čukur česme. Kako ga istorijski izvori više ne pominju, vjerovatno je da je, bilo tu, bilo kod kuće, preminuo od posledica ranjavanja.

Sima Nešić i srpski žandarmi pokušali su da privedu odgovornog nizama, ali su Turci onda zapucali i u opštem metežu ubijeni su Sima Nešić i žandarm Đorđe Nišlija.

Početak konačnog raspleta

Vijest o događanjima kod Čukur česme kao munja su se pronjeli Beogradom. Ubrzo potom, čitav grad je planuo, a nagomilano nezadovoljstvo je eksplodiralo. Na sve strane čuli su se eksplozije i borba na ulicama je počela da se rasplamsava.

Jedan događaj podstakao je niz novih i odlučujućih. Tada su Srbi zauzeli Varoš kapiju i Sava kapiju, a vijest je stigla i do ostalih gradova u Srbiji. Knez Mihailo je, iz Šapca gdje se tih dana nalazio, poslao ultimatum Turcima da do osam časova uveče napuste varoš. Srpsko stanovništvo je podiglo barikade za odbranu.

Sljedeći dan 16. jun protekao je u miru, ali je već naredni 17. bio sudbonosan za Beograd. Turci su se povukli u Beogradsku tvrđavu i počelo je bombardovanje koje je sijalo smrt među srpskim civilima. Poginulo je oko 50 građana i vojnika, izgorjelo 20, a uništeno oko 357 kuća.

U toku jula iste 1862. godine, u Kanlidži pored Carigrada započeti su mirovni pregovori na kojima su učestvovali Francuska, Engleska, Rusija i Austrija. Predstavnici Srbije, kao vazalne kneževine, nisu bili pozvani.

Na intervenciju stranih konzula, prije svega britanskog konzula Longvorta, tada je zaključeno primirje koje su potpisali Ašir-paša i ministar Garašanin, kao i predstavnici stranih sila. Tada je donijeta odluka da se tursko stanovništvo koje živi van utvrđenja iseli iz Srbije. U narednih godinu dana otišlo je više od osam hiljada Turaka.

Događaj koji je pokrenuo lavinu

Dugo se nakon ovog velikog istorijskog događaja pričalo i prepričavalo šta se zapravo na Čukur česmi dogodilo juna 1862. godine. Kasnije varijacije pisaca o ovom događaju stvorile su brojne romantizovane legende o pogibiji srpskog dječaka Save i njegovih savremenika.

Kako bilo, nakon dugih diplomatskih pregovora i borbe, sredinom marta 1867. knezu Mihajlu je u Carigradu turski sultan predao ferman o predaji gradova Beograda, Smedereva, Šapca i Kladova. Iste godine knez je dobio ključeve Beogradske tvrđave, a svečanost je održana 6. aprila na Kalemegdanu.