U bratunačkom selu Bjelovac danas je služen parastos za 109 ubijenih Srba iz ovog i susjednih sela Sikirić i Loznička Rijeka od kojih je su 68 masakrirale muslimanske snage iz Srebrenice na današnji dan prije 30 godina.

Obilježavanju je prisustvovao predsjednik Narodne skupštine Republike Srpske Nenad Stevandić koji je naglasio da Srbi godinama izaražavaju pijetet i odaju poštu žrtvama iz svog naroda koje su ubijene i za koje niko nije odgovarao.

- Ne šaljemo osvetničke poruke, ali tražimo da se srpske žrtve ne diskriminišu u pravosuđu BiH i da budu ravnopravne sa ostalim žrtvama. Nema pomirenja i prosperiteta u BiH sve dok žrtve budu diskriminisane i ne bude izjednačen odnos prema svima - istakao je Stevandić.

On je naglasio da se nikada neće odustati od uspostavljanja istine i traženja odgovornosti počinilaca zločina nad Srbima jer istina o srpskom stradanju je istina o karakteru rata u BiH.

Stevandić se osvrnuo i na izlaganje ambasadora BiH u UN Svena Alkalaja istakavši da njegova percepcija onemogućava pomirenje, uspostavljanje dobrih odnosa i razvoja BiH.

Parastos je služen u porti Crkve Svetog proroka Ilije, a potom su prislužene svijete i delegacije su položile cvijeće u spomen-sobi, čime je obilježeno 30 godina od njihovog stradanja.

Cvijeće su položili predsjednik Narodne Skupštine Republike Srpske Nenad Stevandić, delegacije opština Bratunac i Srebrenica i boračkih organizacija, kao i organizacija porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Republike Srpske i ovih opština i delegacija Udruženja logoraša regije Birač.

Na današnji dan prije 30 godina, rano ujutro, jake muslimanske snage iz Srebrenice i okolnih sela, pod komandom Nasera Orića, upale su ova tri podrinjska sela ubijajući sve što su stigle, pljačkajući i paleći srpsku imovinu.

Najmlađe žrtve bili su četrnaestogodišnji Slobodan Petrović i petnaestogodišnji Čedo Miladinović, a najstarija osamdesetosmogodišnja Zlata Jovanović. Starica Božana Ostojić je nestala i još nije pronađena. Za ove, kao i za brojne druge zločine nad Srbima u srednjem Podrinju, niko nije odgovarao.

Porodice nastradalih kažu da ne vjeruju predstavnicima međunarodne zajednice, koji decenijama ništa ne čine da se procesuiraju počinioci monstruoznih zločina počinjenih nad Srbima, što pravosuđe BiH koristi i ne prikrivajući pristrasnost od svog formiranja, opstruiše srpska stradanja i ne podiže optužbe za zločine nad Srbima.

Porodice pitaju čime se bave i kakvi dokazi nedostaju da se podignu optužnicu za ubistva 68 civila iz Vjelovca u jednom danu, a poznato je ko je komandovao, predvodio napad na selo i ko su počinioci zločina.

Oni traže pokretanje odgovornosti tužilaca, koji za dvije decenije nisu i neće da prikupe dokaze i podnesu optužbe protiv počinilaca zločina u Bjelovcu i susjednim srpskim selima.

Strahote koje su se događale tog jutra u Bjelovcu kada je iz 76 domaćinstava ubijeno 68 mještana, preživjeli kažu da ne mogu opisati.

Svaki treći stanovnik Bjelovca tog dana je ubijen ili ranjen.

Slavka Matić je tog kobnog dana izgubila sve - kćerke Snježanu /27/ i Gordanu /24/ i supruga Radivoja, a kuća i imovina su spaljeni.

- Otišla sam rano da naložim vatru u obližnjoj školi. Muž i kćerke su ostali spavajući. Zapucalo je sa svih strana i u 10.00 časova sam saznala da mi je porodica ubijena i da sam ostala sama - priča ova starica.

Njene kćerke Snježana i Gordana bile su civili i ubijene su u kući kao i muž Radivoje.

- Za pravosuđe BiH zločinci nisu oni koji su ubili moju djecu i muža nego mi koji o tome pričamo. Takav sud i takva država nam nisu potrebni - istakla je ova žena.

Članovi porodica ubijenih civila ukazuju na nepravdu pravosuđa BiH koje osuđuje Srbe, kako ističu, i za neke izmišljene i nedokazane zločine, a za djecu i ostale civile iz Bjelovca niko nije odgovarao.

Predsjednik Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila iz Bratunca Radojka Filipović, kojoj su na današnji dan prije 30 godina poginuli suprug Dragan i svekar Dragoljub, rekla je da zločin u Bjelovcu ima sve elemente genocida jer su muslimani iz 28. divizije takozvane Armije RBiH ubijali sve redom, a srpsku imovinu uništavali da bi potpuno zatrli tragove srpskog postojanja.

Ona je istakla da su njenu svekrvu i jetrvu sa dvoje djece te devetogodišnjeg Branu Vučetića taj dan zarobili i odveli u srebreničke logore gdje su mučeni i iznurivani glađu 56 dana.

- Ubijene su tri generacije, djedovi i bake, roditelji i djeca. Neshvatljivo je, apsurdno i žalosno da ni nakon 30 godina u Tužilaštvu BiH ne postoji predmet vezan za zločin u Bjelovcu. Koliko to godina treba za podizanje optužnice? - pita Filipovićeva.

Ona kaže da to govori da pravosuđe BiH svjesno čeka da svjedoci i počinioci zločina umru i da Sud BiH kaže da je istraga ili suđenje obustavljeno zbog nedostatka dokaza ili zbog smrti osumnjičenog.

Filipovićeva kaže da će porodice i srpski narod, uprkos opstrukciji pravosuđa, obilježavati godišnjice srpskog stradanja, čuvati sjećanje i prenositi generacijama istinu o ovim stradanjima da im se ne bi ponovila kao u prethodnim ratovima.

- Tužioci se sporadično pojave. Navodno uzimaju izjave i vrše nekakvu provjeru i nestanu, ali sudskog predmeta i epiloga nema - istakla je Filipovićeva.

Brano Vučetić iz Bjelovca imao je samo devet godina kada je na današnji dan 1992.godine ranjen i zarobljen.

- Sjećam se hladnoće, snijega i pucnjave. Dozivali su i prijetili klanjem, a onda su ubacili bombu, ranjeni smo i zarobljeni. Povezali su nas i bez ukazane medicinske pomoći tukući otjerali u Srebrenicu gdje smo mučeni i gladovali 56 dana. Osim mene, bilo je još dvoje mlađe djece među zarobljenima - prisjeća se Vučetić.

On je istakao da ga boli nepravda što za ubistva i pokolj srpskih civila u Bjelovcu niko nije odgovarao niti procesuiran ni 30 godina od dana kada je zločin počinjen.

- Bole rane od 20 gelera u tijelu i dva u glavi, ali nekada više zaboli nepravda što niko nije odgovarao za mog ubijenog maloljetnog brata i oca, kao i ostale koji su ubijeni u selu na psavanju u kućama ili u dvorištima - istakao je Vučetić.

Od 76 domaćinstava u Bjelovcu i okolnim selima skoro da nema kuće iz koje neko nije poginuo. Sve kuće su spaljene i većina ih je nakon rata samo djelimično obnovljena.

Srpski vojnici su bili u okruženju, ali su pružali otpor i nisu se predavali jer su znali da bi bili ubijeni i unakaženi. Okupljali su se u kuće ili grupice i odbijali napade do večeri i stizanja pomoći.

U logor su na današnji dan 1992. godine iz Bjelovca odvedene žene, civili Dostana i Mira Filipović, sedmomjesečni Nemanja i trogodišnja Olivera Filipović i devetogodišnji Brano Vučetić kome su toga dana ubijeni otac Radovan i brat Milenko, dok je majku izgubio tri mjeseca ranije.

Oni su odvedeni u Srebrenicu, gdje su zlostavljani i gladovali 56 dana dok se saznalo da su zarobljeni i organizovana razmjena.

Za ova, kao i ostala masovna ubistva srpskih civila u srednjem Podrinju i odvođenje i mučenje djece u logorima niko nije odgovarao, a počinioci su poznati bili i haškim i istražiteljima Suda BiH.