Lako je biti Srbin u Kruševcu ili u sjevernoj Kosovskoj Mitrovici, ali je teško biti jedan od dvoje preostalih Srba u Vučitrnu, nositi mantiju, služiti liturgije i zvoniti zvona o svakom svetom danu.

Zvuk zvona u gradu bez Srba

Teško je nastojati da ožive pravoslavlje i srpstvo u gradu poznatijem po Vojinovića mostu i ništa manje po Svetom proroku Iliji, srpskoj svetinji izgrađenoj u centru Vučitrna 1846. godine.

- Trudim se od 2013. godine, kada mi je blagoslovom vladike Teodosija stavljeno u dužnost da oživim ovu svetinju i život u crkvama Svete Nedelje u Gojbulji i Svetog Nikole u Banjskoj, da svaki sveti dan sa zvonika naše svetinje zvone zvona - kaže za Srnu prota Simo Čumburović.

On se trudi da kandila uvijek gore, da se vidi da ima živih Srba i ponosan je dok sa suprugom živi u konaku ograđenom debelim kamenim zidom.

Prota Simo iscrtava "neku novu istoriju" i daje na znanje da Hram Svetog Ilije nije pust.

Preci su bili dovitljiviji

Otkad gore kandila, Sveti Ilija neobično veliku blagodat izliva na oca Simu i hram kojem je vraćen jedan od najvrednijih crkvenih oltara, iz 1846. godine.

- Crkva Svetog Ilije je u dva navrata skrnavljena i paljena, ali je samo Božijom milošću pretekla da bi danas bila i ostala svedočanstvo života i vaskrsenja u Vučitrnu - napominje prota Simo.

Hram Svetog Ilije građen je po fermanu turskog sultana kojim je Srbima prije vijek i po naloženo: "Možete sazidati crkvu, ali ne smije biti viša ni od jedne džamije".

- Dovitljivi preci su, za razliku od nas, ukopali crkvu dva i po metra ispod nivelete zemljišta kako bi obezbedili akustičnost i kako bi je freskopisali onako kako je to Gromovnik Ilija blagoslovio - priča paroh Čumburović.

On napominje da su crkvu zajedno zidali i freskopisali mještani, ali da su, prema predanju, u njenoj izgradnji učestvovale i "komšije" /tadašnji Turci/.

Kako su spasene ikone u martovskom pogromu

Ono što ovoj svetinji (i vjerovanju da je sam Sveti prorok Ilija čuva i bdi iznad nje) daje poseban značaje jeste sudbina oltara.

Tri-četiri mjeseca prije martovskog pogroma 2004. godine, tadašnji prota Staniša Arsić je, u prisustvu vojnika Kfora, izmjestio ikone sa oltara.

"Sve što je bilo u crkvi, a moglo je goreti - spaljeno je, čak su u crkvi upalili traktorske gume jer su znali da dim od guma mnogo brže i jače uništava freske i ikone", podsjeća prota Simo i kaže da su "freske i ikone ugrožene i oštećene".

Kako navodi paroh Čumburović, "milošću Božijom i angažovanjem episkopa Teodosija i namesnika Milije Arsovića, crkva je obnovljena 2010. godine, kao i parohijski dom, te podignuto stotine nadgrobnih spomenika na groblju koje se nalazi u porti crkve".

Albanski ekstremisti bili su uvjereni da će spaljivanjem crkve i devastiranjem jednog od najstarijih grobalja na Kosovu i Metohiji zatrti svaki trag i pomisao Srba da nogom kroče u Vučitrn.

Uporni Srbi iz Banjske

- Velika je sreća što, skoro svakodnevno, dolaze mladi iz Prilužja i Plemetine, udaljenih petnaestak kilometara, iz sela Gojbulje i Banjska i što unose radost i vraćaju veru da će Božijim promišljanjem, kad-tad, uz crkveni, oživeti i svetovni život - navodi paroh Čumburović.

Sličnu sudbinu, paljenje i skrnavljenje, doživjele su i crkve u Gojbulju i Banjskoj, ali se i tamo "događa vaskrsenje" jer je Crkva Svetog Nikole u Banjskoj obnovljena, a Crkva Svete Nedelje u Gojbulji ponovo sazidana, i to od istog kamena koji su albanski ekstremisti poslije paljenja 2004. godine rasturili i razbacali.

- Moramo se ugledati na Srbe u Banjskoj, čiji meštani, ma gde se nalazili, vrlo organzovano, uglavnom pojedinačno, ali i cele porodice, dođu u crkvu da prisustvuju liturgiji i pomole se Bogu - ističe prota Simo.

Preostala samo božija promisao

On ističe da je "najponosniji sveštenik zbog toga što služi tamo gde je neko učinio sve da nestane i poslednji kamen srpskih svetinja, kao i poslednja srpska glava".

Ipak, živih Srba sve je manje u Vučitrnu, Banjskoj i Gojbulji.

Godišnje se dogodi po jedno ili dva vjenčanja i isto toliko krštenja, ali je i to, kako reče paroh Čumburović, Božija promisao.