Neobična priča o prijateljstvu čovjeka i pavijana, nastavila se na bojnim poljima Afrike i Evrope tokom Prvog svjetskog rata.

Babuni ili pavijani važe za veoma inteligentne životinje. Sposobnost da se dobro prilagode na svijet oko sebe, dovela je do toga da se jedan predstavnik vrste, kapski pavijan, sprijatelji sa čovjekom sa kojim je kasnije otišao i u Prvi svjetski rat.

Dok je šetao svojim porodičnim imanjem u blizini današnje Pretorije, Albert Mar ugledao je mladunče babuna. Pod pretpostavkom da je ostao siroče - nakon što su mu roditelje ubili lovci na pavijane koji pljačkaju usjeve u dolini Mut - odnio ga kući. Majmun je vremenom postao dio porodice i nerazdvojni Albertov prijatelj.

Kada se južnoafrička vojska 1914. godine pridružila Saveznicima, Albert Mar se dobrovoljno prijavio u 3. pješadijski puk, ali sa jednim uslovom - da se ne odvaja od svog voljenog Džekija. 

Džeki ide u rat

Potpukovnik Edvard Frensis Tekerej je dozvolo Džekiju da im se pridruži kao maskota. Iako je danas mnogima ovaj čin nerazumljiv,  u vojnoj istoriji tog perioda mnogi pukovi su imali životinje za maskote, piše Nacionalna Geografija.

Tako i Džekiju pružena prilika da vodi život vojnika. Zbog sposobnosti brzog učenja i oponašanja koja krasi njegovu vrstu, prošao je obuku u Potčefstrumu. Vježbao je sa ljudima, nosio drvenu pušku, naučio da salutira oficirima i postao poznat po tome što je jeo iz tanjira koristeći pribor. Na kraju je dobio i uniformu sa dugmadima i pukovskim značkama, kapu, platnu knjižicu i svoj set za jelo.

Privrženost vlasniku dokazao je u Egiptu u bici protiv Senusija 26. februara 1916. godine, kada je Albert Mar ranjen. Džeki je tada ostao sa njim i lizao mu ranu sve dok nisu stigli ljekari. Nakon Albertovog oporavka, njih dvojica su se ponovo našli u rovovima na frontu. Još dve i po godine babun je proveo u puku u ratnim uslovima. Prema tvrdnjama njegovih drugova saboraca, izuzetan sluh i njuh koji je posjedovao im je nekoliko puta spasao živote. 

U aprilu 1918. godine Nijemci su započeli Proliećnu ofanzivu, manevar koji je zahvatao cijeli Zapadni front, sa namjerom da natera Saveznike u bijeg, prije nego što se dugo očekivana američka vojska pridruži ratu. Južnoafrička pješadija je ponovo bila na frontu, a u jednoj od borbi Džeki je teško ranjen. 

Prema tvrdnjama očevdaca, tokom eksplozivne pucnjave u jednom od rovova Džeki je, ugledajući se na vojnike, oko sebe gradio zid od kamenja radi zaštite. Komad gelera tada mu je pogodio desnu nogu. Prema svjedočenjima prisutnih, on se u strahu udaljio od vojnika koji su mu pritekli u pomoć ali je na kraju dozvolio Albertu da ga odnese u ambulantu gdje se vremenom oporavio.

Džeki se vraća kući

Po završetku rata Džeki je proglašen ratnim herojem, a za njegovu uniformu zakačena su brojna odlikovanja. Takođe je unaprijeđen u čin kaplara. Od septembra 1918. do februara 1919. godine, on i Albert su prikupljali sredstva za Crveni krst. Za malu donaciju, građani su mogli da se rukuju sa Džekijem, a za malo više mogli bi i da ga poljube. Po povrtaku u Pretoriju on je predvodio paradu na kojoj je proglašen za počasnog građanina ovog grada.

Džeki se vratio na porodičnu farmu sa Albertom. Dane je provodio bezbrižno sve do požara od kog je preminuo 1921. godine. Do danas je babun Džeki jedini predstavnik svoje vrste koji je stekao čin kaplara, kao i jedini koji se borio u Prvom svjetskom ratu.