Grad Bijeljina nalazi se na sjeveroistočnom dijelu Podrinja, na samo 15 kilometara od granice sa Srbijom, i najveći je grad geografske oblasti Semberije.

Prije rata, njegovo stanovništvo je brojalo 36.000 ljudi. U samom gradu su preovladavali muslimani, a u okolnim selima Srbi. Uspostavljanje potpune kontrole nad gradom na raskršću dva važna pravca, postalo je ključni zadatak za SAO Semberiju i Majevicu i za oružane snage SDA.

Tokom 1991. i početkom 1992. godine, obje strane su pokušale podijeliti policiju po etničkim linijama i uspostaviti političku kontrolu u Bijeljini. Ali za Srbe je taj zadatak bio mnogo teži, jer je u gradu, među funkcionerima, bio uticajniji muslimanski SDA, koji je rukovodio dobro naoružanim i brojnijim članovima "Patriotske lige" i "Zelenih beretki". Osim ovih snaga bila je i muslimanska milicija, takozvana "Handžar divizija" (nazvana po istoimenom SS odredu, koju su nacisti formirali od bosanskih muslimana tokom Drugog svjetskog rata). Naravno, broj ove "divizije" ne prelazi 200 ljudi, ali sa ostalim paraformacijama čine oštricu SDA.

Srpske i muslimanske strane su formirale svoje ''štabove'' u poznatim gradskim kafićima. Tako je mjesto stalnog okupljanja islamista bio kafić ''Istanbul'', dok su se srpski radikali iz stranke Dr Vojislav Šešelj okupljali u kafiću "Kazino".
U jutro 31. marta 1992. u "Istanbulu" izbila je eksplozija - povrijeđeno je sedam osoba.
Događaj je uznemirio sve muslimane, a ubrzo su se proširile glasine da je to djelo militanta iz redova srpske stranke. Strast nastavlja da se pogoršava, kad je sat vremena nakon eksplozije uhapšeno lice koje je bacilo bombu. Bio je to izvjesni Aleksandar Zekić. Ispitivanje je pokazalo da Zekić ne pripada nijednoj političkoj partiji i da je bombu bacio iz nejasnih razloga. Bez obzira na veliki publicitet, gradske vlasti su izjavile da u ovom slučaju politika nije prisutna. Muslimanski nacionalisti su izabrali da ovaj incident uzmu kao izgovor za preuzimanje grada. Čim je pao mrak, "Zelene beretke" spaljuju kafić "Kazino", srpski radikali uzvraćaju vatru na kafić "Istanbul" i u pucnjavi ranjavaju tri osobe. Poslije ponoći, pucnjava prestaje, a obje strane se bave podizanjem barikada. Muslimanske barikade blokiraju centar Bijeljine, dok srpska strana postavlja barikade na rubovima grada.

Prvog aprila je izbila pucnjava velike žestine. Srbi su brzo organizovali razne odrede, koji su do noći ostali na periferiji grada. U suštini, to su bile naoružane milicije SAO Semberije i Majevice koju je kontrolisao SDS. Visoka borbena efikasnost odlikuje vojnike iz SRS-a (Šešeljeva stranka), koji su već imali dragocjeno vojno iskustvo stečeno u Vukovaru.

Za preuzimanje vlasti u gradu, muslimanski nacionalisti računali su na svoje oružane snage "Patriotsku ligu" i "Zelene beretke", čiji su mnogi borci bili obučeni i dobro naoružani i što je najvažnije fanatični islamisti i aktivisti SDA. Lokalno muslimansko rukovodstvo je računalo na dugotrajani sukob i na buku u svijetu o "srpskoj agresiji". Na takav način su planirali uspostaviti  kontrolu nad gradom, kao u primjeru Bihaća, Srebrenice, Žepe, Sarajeva, ali krvavi događaji u Bijeljini su krenuli drugim tokom.

Jutro, 2. aprila - Spaljeni kafići i prodavnice, kuće izbušene mecima. Ulice su bile prazne, srpsko i muslimansko stanovništvo je u strahu sjedilo u svojim kućama. Mnogi su napustili Bijeljinu. Dijelovi JNA, koji su bili bliski konfliktu nisu intervenisali, rekavši novinarima da paravojne snage nacionalista sortiraju odnose u gradu, a vojska tu nije bila dovoljno snažna za intervenciju.

Naročito žestoki sukobi su se 2. aprila odvijali u blizini bolnice i gradskog parka. Srbi su branili zgradu Opštine i banku, dok su "Zelene beretke" nalazile u bolnici i omladinskom domu. Svakim satom je postalo jasno da muslimani gube bitku za grad. Odlučujući faktor u korist Srba bio je dolazak odreda Srpske dobrovoljačke garde "Tigrovi", kojom je komandovao Željko Ražnatović "Arkan". Do početka sukoba u Bijeljini, "Tigrovi" su se nalazili u selu Badovinci u Srbiji, u blizini granice.

"Tigrovi" su tokom perioda jugoslovenskog sukoba bili jedna od najsposobnijih srpskih jedinica, učestvovali su aktivno u borbama za Vukovar i borbama u Krajini. "Tigrovi" su stigli u Bijeljinu dan nakon početka borbe i podizanje barikada, a zajedno sa "Šešeljevcima" formirali su kičmu srpskih snaga u operaciji oslobođenja grada.

Međutim, Arkanovi tigrovi su imali rigorozne metode ratovanja. Koristili su taktiku zastrašivanja civila, ponekad  i ubistva uglavnom nesrpskog stanovništva, ali i pojedinih Srba. Zbog takvog ratovanja često su dolazili u sukobe sa srpskim liderima i Vojskom Republike Srpske koja nije odobravala nasilje protiv nevinih ljudi.
Ali bez savršeno obučenih i disciplinovanih jedinica, u početnoj fazi rata u Bosni, Srbi su bili u teškom položaju protiv dobro organizovanim i brojnijim hrvatsko-muslimanskih trupa.

U međuvremenu su se u Bijeljini sastale delagacije da razjasne situaciju na licu mjesta. Alija Izetbegović je iz Sarajeva poslao člana Predsjedništva Republike Fikreta Abdića, koji se sastao sa zamjenikom premijera Miodragom Simovićem, ministrom odbrane Jerkom Dokom, Biljanom Plavšić, Goranom Hadžićem, episkom Kačavendom.

Fikret Abdić je došao po nalogu Izetbegovića kao predstavnik SDA međutim, ispostaviće se da je to bila podla igra Izetvegovića. On je poslao Avdića, veoma popularnu "figuru", da bi u slučaju, ako ga "smaknu" ''arkanovaca'', to iskoristio za medijsku propagandu. Samim tim bi i eliminisao Abdića kao takmičara, a Alijini planovi će se otkriti već u narednoj godini.

Trećeg aprila je pucnjava u Bijeljini potpuno prestala, muslimanske paraformacije su bile poražene, neki od njih su napustili grad, neki su se preobukli u civilnu odjeću i rasformirali među stanovništvom. U nekim mjestima se još čula pucnjava, ali do 15.00 sati sve je bilo tiho.

Zbog nedostatka telefonske komunikacije često su vodeći bosanski mediji plasirali informacije o tome kako je tokom borbi centar grada teško oštećen, ali nakon par dana kad su novinari ušli u grad, ubjeđenja su bila drugačija: zidovi kuća u nekim mjestima imaju rupe od metaka, nekoliko prozora je razbijeno i nekoliko kafića je spaljeno.

Naravno, nema znakova korištenja bilo kakve artiljerije, kako je navodila štampa iz Sarajeva.

U uličnim borbama obje strane su se koristile lakim naoružanjem, pa je otuda bila i minimalna šteta za grad. Na sastanku sa novinarima Arkan je tada predstavio zarobljeno naoružanje raznih kalibara, te  9 milimetarski automat ''Shawkat'' na kome je napisano ''made in Croatia'', što je sugerisalo odakle je bilo nabavljeno naoružanje i ko se pripremao na rat.

U popodnevnim satima 3. aprila, lokalni radio je objavio: ''Krizni štab srpskog naroda i boraca SAO Semberije i Majevice te Srpska dobrovoljačka garda drže punu kontrolu nad situacijom u gradu''. Muslimani su zamoljeni da predaju svo naoružanje koje imaju, a ova apelacija je primljena sa razumijevanjem te su ljudi dolazili u određene trenutke i predavali oružije. Ljudi koji su predavali oružije nisu bili zarobljavani ni zatočeni, iako se među njima krili dojučerašnji aktivisti ''Patriotske lige''.

U 15.00 časova u grad su ušle jedinice JNA i preuzele sve ključne objekte u gradu. Ovaj korak savezne vojske je preduzet po dogovoru sa Predsjedništvom Bosne i Hercegovine.

Pokušaj zauzimanja vlasti je propao. Bijeljina je zauvijek izgubljena za muslimanske ekstremiste, a cijena te pobune je bila 41 mrtvo, desetine ranjenih te oštećena infrastruktura grada. Mirni muslimani, koji su i sami patili od akcije svojih ekstremnih sunarodnjaka, formirani su u bijeljinske muslimansko-antifašističke bataljone, koji su se borili zajedno sa ostalim borcima Vojske Republike Srpske. Najveći broj muslimana u Vojsci Republike Srpse sa područja Semberije bili su upravo iz Bijeljine i mjesta Janje, 10 kilometara od grada. A nekoliko stotina ih je bilo u Trećoj semberskoj brigadi VRS.